คือเมื่อวานเราไปงานเปิดตว DVD Harry Potter and the Half-Blood prince มา ที่ดิจิตอล เกตเวย์

ในงานมันก็มีแข่งเกมส์ชิงรางวัลไรงี้ แบ่งเป็นสี่บ้านเหมือนในหนังสือ รางวัลใหญ่คือ ตั๋วเครื่องบินไปกลับ ลอนดอน ประเทศอังกฤษ เพื่อเยี่ยมชมกองถ่ายภาพยนต์ Harry Potter ภาค 7 และได้พบกะนักแสดงตัวจริง

เรากะน้องอีกคนนำพาบ้านฮัฟเฟิลพัฟได้ชัยชนะ จนทุกคนคิดว่าเรากะน้องได้ไปแน่

แต่พอสุดท้าย ดันเรียกบ้านเรามาทั้งหมด ซึ่งก็รวมไปถึงพวกที่ไม่มาเล่นเกมหรือไม่แม้แต่กระทั่งมาแสดงตัวให้รู้ว่าลงทะเบียนแล้วเลย แต่พอบ้านชนะ ถึงเวลาแจกรางวัล มาจากไหนไม่รู้เต็มเวทีเลย

แล้วดันสุ่มผู้โชคดี ด้วยการ lucky draw (หมุนตัวเลขในคอมหยุดที่ใครก็ได้ไป)
พระเจ้า!! แล้วเมิงจะแข่งเกมส์ทำไมตั้งแต่แรกให้ตูเหนื่อย จับฉลากแจกกันไปเลยก็จบ

ตอนแรกหมุนได้เบอร์ 022 เป็นพี่ผู้ชายคนนึง(เรากะน้องเบอร์ 001-002) พี่เค้าก็บอกว่า เค้าขอยกรางวัลให้น้องๆดีกว่า เพราะเค้าเข้าใจว่าความชอบมันต่างกัน เรากะน้องงี้ร้องไห้กันไม่หยุด คิดว่าคงได้แล้ว แต่ไอ้พิธีกรดั๊นนนน....บอกให้หมุนใหม่ แล้วดันไปตกที่อิเด็กมอหนึ่ง ซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไรเลย ขึ้นไปตอบคำถามก็ยังตอบผิด เกือบแพ้บ้านสลิธีรีน ทั้งๆที่คำถามมันง่ายยิ่งกว่าง่าย เรากะน้องและเพือ่นๆชาว mugglethai กอดคอกันร้องไห้อยู่ตรงหน้าเวทีอ่ะ อิน้องคนที่ได้รางวัลดูมันไม่รู้เรื่องรู้ราวหรือดีใจ ตกใจ อะไรแม้แต่นิด อารมณ์ตอนนั้นอยากเข้าไปวีนมาก แต่ก็ทำได้แค่ร้องไห้

จนพี่ๆทีมงาน Catalyst (<<เขียนไงอ่า) เดินเข้ามาบอก จะให้ของรางวัลปลอบใจเรา เป็นเสื้อโปโล กระเป๋า และก็ที่ใส่ซีดีปราสาทฮฮกวอร์ตที่มีแค่ 100 ชิ้นในไทย ราคาเป็นหมื่น
เราก็ดีใจนะ ที่พี่ๆเค้ายังแคร์ความรู้สึกเรา ว่าเราเล่นและทุ่มเทมากแค่ไหน แต่สุดท้ายมาแพ้เพราะคำว่า "ดวง"เนี่ยนะ (ไม่ใช่เกมส์วัดดวงนะเว้ย)

แต่ยังไงมันก็ไม่อาจเทียบได้กะรางวัลที่เราสูญเสียไป ซึ่งประเมินค่าไม่ได้ ต่อให้มีเงินก็ไปไม่ได้ เพราะเค้าไม่เปิดให้เค้ากองถ่าย

ถ้าเสียให้คนที่เห็นคุณค่า คนที่รักแฮร์รี่เหมือนกัน คงไม่เจ็บใจขนาดนี้ แต่นี้ก็เหมือน "ลิงได้แก้ว" "หัวล้านได้หวี"ซึ่งมันทำใจลำบากมากๆๆจนไม่รู้จะหาคำไหนมาเปรียบ ขอให้มีอะไรบางอย่างผิดพลาด จนรางวัลนี้เป็นโมฆะเหอะ (แต่ทำไมมีความรู้สึกเหมือนมันเตี๊ยมกัน เผลอๆอิเด็กคนนั้นอาจจะรู้จักกะคนในนั้น เลยไม่ตกใจที่ได้รางวัลเพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องได้มั้ง หรือไม่รางวัลนี้อาจจะไม่มีตัวตนจริงๆ น้องมันเลยได้มาก็เท่านั้น)

เมื่อวานก็เลยร้องไห้ยาวตั้งกะสยามจนถึงลำลูกกาเลย (ยังดีที่มีคนไปด้วย ไม่งั้นเราคงเป็นผีบ้ากลางงานไปล่ะ)