ณ บนยาน พอสสิบิลิตี้ 13:00
ที่ ห้องจำศีล ประตูเปิดออกมา เป็นชายหนุ่มอเมริกัน ใส่แว่นชื่อ เจมส์ แรมซี่ย์ นักธรณีวิทยา
หนึ่ง ในเจ็ด คนที่ได้เดินทางมาที่ ดาวพุธเพราะไม่นานนี้ พบสัญญาณสิ่งมีชีวิตบนดาว
ยาน พอสสิบิลิตี้นั้น โครงสร้างใหญ่มาก และทนทานต่อรังสีความร้อนของ ดวงอาทิตย์ สูง
และนอกจาก แรมซี่ย์แล้วก็มี

ฌาค เลอ มองค์ นักชีววิทยาจากฝรั่งเศส
โอนีล เวยน์ กับตันยานชาวอังกฤษ
คยอน ซู เฮน รองกัปตันยาน และนักบิน 3 (สำรอง) จากเกาหลี
ยามามูระ คินโซ นักบิน 1 ของยาน พอสสิบิลิตี้ จากญี่ปุ่น
ดันแคน สตราโกนอฟ นักบิน 2 ของยานจากรัสเซีย
ลินดา วีลเลอร์ หน่วยปฐมพยาบาล

แล้วยานก็เปลี่ยนจาก auto pilot เป็น manual โดย ยามามูระ
ยานได้ไปตรงกึ่งกลางระหว่าง ด้านรับแสงกับไม่รับของดาวพุธ
สิ่งที่ ยามามูระเห็นคือ
ด้าน 2 ซีกของดาวพุธ ด้านนึงมือสนิท อีกด้าน สีน้ำตาลได้รับแสงจากดวงอาทิตย์เต็มๆ
แล้วยาน พอสสิบิลิตี้ก็ลอยไปที่ดาวพุธ
วูบ!!! จู่ยานโดนแรงโน้มถ่วงดูดเข้าหาดาวพุธ แต่ยามามูระก็บังคับยานให้ร่อนลงไปจอดได้อย่างเฉียดฉิว
“อุณหภูมิเท่าไรแล้ว ยามามูระ “ โอนีลถามพร้อมขยี้ขี้ตา
“98 องศาครับ” ยามามูระบอกพร้อมถอนหายใจ
แล้วคนอื่นๆก็ตามมา
“เอาละทุกคน ไปที่ประตูยาน ....ได้เวลาเดินเล่นแล้ว” โอนีลบอก

ทุกคนมาใส่ชุดอวกาศพร้อมกันหมดแล้ว โอนีลเดินไปประตูแอร์ล็อก
แล้วเมื่อทุกคนพร้อม เขาก็เปิด ชึ่ง!!!!
สิ่งที่เห็นคือ พื้นผิวเป็นหลุมบ่อขรุขระ คล้ายพิ้นผิวดวงจันทร์
แล้วโอนีลก็เดินลงไปเหยียบพื้น ดาวพุธ
“เอาละ พวกนายไม่อยากประทับรอยเท้าไว้เหรอ” โอนีลชวน

ทุกคนก้าวลงมา แล้วลองเดินสำรวจ
เจมส์ ตักดินมาใส่กล่อง เพื่อนำไปวิจัย ด้านคนอื่นก็เดินชมวิว
โอนีลเห็นอะไรบางอย่าง จึงเดินไปดู แต่เมื่อไปใกล้ๆ อั่ก แล้วโอนีลก็ล้มลง

“เฮ้ย ชิบหาย” ฌาตพูดแล้วรีบไปหาโอนีล
ยามามูระกับ คยอนก็ช่วยแบกโอนีลไปที่ยาน คนอื่นก็รีบตามไป
แล้วก็พาไปที่ห้องพยาบาล ลินดารีบปั๊มหัวใจ
ปึ้ง ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วโอนีลก็ลุกขึ้นนั่งอย่างแรง
“ป เป็นอะไรไหม” เจมส์ถาม โอนีลส่ายหน้า
ทุกคนถอนหายใจ โล่งอกกันถ้วนหน้า
“เมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้น” คยอนถาม โอนีลส่ายหน้า
“อย่าพึ่งถามเขาเลย ให้เขาพักก่อน” ลินดาบอก
แล้วคนอื่นๆก็เดินออกไป ให้โอนีลอยู่ลำพัง
แล้วจู่ๆ โอนีลก็นอนลง แล้ว “บางอย่าง” คล้ายเมือกใส ก็ไหลออกมาแล้วเลื้อยผ่านช่องประตูห้องพยาบาลไป

เมือกนั้นพอออกมา ก็เริ่มเปลี่ยนร่างเป็น.............โอนีล เขาเดินไปที่ห้องควบคุมยาน
ยามามูระเดินผ่านโอนีล แล้วมือเผลอชนโอนีล เหมือนผิวขุ่มผิดปกติ
“เป็นอะไรไหม” ฌาคถาม โอนีลเดินไป
ฌาคไปจับแขน แต่ เหมือนแขนนั้นไม่มีกระดูกเลย
ฌาคตกใจ เดินถอยหลังแล้วโอนีลก็ละลายกลายเป็นเมือก แล้วพุ่งเข้าใส่ ฌาค
อั่กๆ มันรัดฌาค ฌาควิ่งไปที่ห้องนอนของ ดันแคน แค่ดันแคนมองหุ่น T-1000 ที่ลูกให้มาก่อนขึ้นยานโดยไม่ได้ยินเสียงฌาค

อั่ก ๆ เมือกนั้นเลื้อยเข้าปาก ฌาค ฌาคทรุดลงตรงทางเดินนั่น แล้วที่ตามีเมือกไหลออกมา แล้วก่อตัวใหม่เป็น ..ฌาค

แล้วเมือกที่ก่อตัวเป็น ฌาคก่อลากร่างเดิมของฌาค ไปเก็บในห้องเก็บของ
ด้าน ยามามูระ ก็ เดินเล่นตรงทางเดิน ดันแคนออกจากห้องพอดี
“แล้วจะออกจากที่นี่เมื่อไหร่ล่ะ” ดันแคนถาม
“อืม พรุ่งนี้อ่ะนะ” ยามามูระบอกพร้อมเข้าห้องนอน ดันแคนก็เข้าไปนอน

คืนนั้น 21: 52 ทุกคนหลับหมด โอนีล ไม่สิ ร่างไร้วิญญาณของโอนีลก็ยังนอนในห้องปฐมพยาบาล
ด้าน ยามามูระนอนบนเตียงขนาดกลาง กำลังหลับสบาย บางอย่างเลื้อยเข้ามา แล้วเลื้อยเข้าจมูกสู่สมองของ ยามามูระ

แล้วดูดุความรู้การขับยานออกมา แล้วเลื้อยออกมา ก่อร่างเป็น ........ยามามูระ
แล้วมันก็ปิดปากยามามูระตัวจริงแล้วหักคอ กร๊อบ!!!
แล้วยามามูระตัวปลอม ก็เดินมาที่ห้องควบคุม แล้วขับยานนั่นออกจากดาวพุธ

เจมส์ลุกสึกถึงแรงสั่นสะเทือน แล้วลุกขึ้นมาเปิดที่กั้นแสง แล้วพบว่า
ยานกำลังเคลื่อนออกจากดาวพุธ!!!
เจมส์รีบวิ่งไป ผ่านห้องของยามามูระ เห็นยามามูระนอนตายอยู่ เลยรีบปลุกทุกคน

ทุกคนวิ่งมาที่ห้องควบคุมยาน เห็นยามามูระอีกคนนั่งที่เก้าอี้คนขับอยู่
แล้วยามามูระคนนั้นหันมาเฉพาะหัว แล้วอ้าปากร้องเสียงเหมือนปีศาจ

แล้วก็ละลายเลื้อยเข้าหาพวกเขา
เจมส์รีบหยิบถังดับเพลิงมาฉีดใส่ กลับเพิ่มขนาดขึ้นและแบ่งตัว ให้ส่วนที่แบ่งไล่ตาม
พวกเขารีบวิ่งไปตามทางเดินแล้วรีบวิ่งเข้าห้องเก็บของ ห้องเดียวกับที่มันซ่อนศพ ฌาค

“มันตัวบ้าอะไรนะ” ลินดาถามแล้วปาดเหงื่อ
“น น่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตแบบใหม่ ที่เราไม่เคยค้นพบมาก่อน” ดันแคนเดา
“ทำไม พอมันโดนความเย็น มันถึงขยายตัว” เจมส์ถาม
“อืม เดี๋ยว ดูเหมือนเจ้าตัวนี้จะชอบความเย็นมาก มันถึงอยู่ในโซนมืด” คยอนเดา ทุกคนพยักหน้า
“แต่เราจะจัดการมันยังไงดีละ” ลินดาถาม
“ถ้าเราให้ยานนี้พุ่งใกล้ดวงอาทิตย์ อาจฆ่ามันได้นะ” คยอนเดา
“แต่ยานนี้รับความร้อนมากสุด 362 องศานะ” ดันแคนบอก
“งั้นเราต้องออกจากยานนี้” ลินดาเสนอ
“ถ้าผมไปที่แผงควบคุมได้ อาจสั่งระบบออโต้ให้พุ่งเข้าดวงอาทิตย์” คยอนบอก
“แล้วพวกเราก็ขึ้นยานชูชีพหนีไปสินะ” ดันแคนบอก ทุกคนพยักหน้า

พวกเขาค่อยๆแง้มประตู ดันแคนออกมาคนแรก ตามด้วย ลินดา เจมส์และคยอน
แล้วจู่ๆ บางอย่างร่วงลงมาทับดันแคน คือเจ้าเมือกนั่น
“อั่กๆ” ดันแคนหายใจไม่ออก เพราะมันรัดเขาแน่น ทุกคนไม่กล้าเข้าใกล้ ดันแคนใช้แรงเฮือกสุดท้ายเปิดประตูแอร์ล็อก แล้วล้มลงในห้องแอร์ล็อก

เจมส์รีบกดปิดประตูนั่น แล้วกดยิงแอร์ล็อก “ลาก่อน ดันแคน”
ปึ่ง แล้วเมือกส่วนนั้นก็ลอยออกจากยานลอยไปทางดวงอาทิตย์
3 คนสุดท้ายบนยานวางแผนกันอย่างเงียบๆ
ด้านเมือกตัวหลัก นั่งตรงเบาะคนขับยานอยู่
“ฟู่” เจมส์ฉีดสารดับเพลิงใส่มัน มันหันมาแล้วมีบางอย่างงอกออกมาคล้ายดาบ แล้วฟันใส่เจมส์แต่เขาหลบทัน

ด้านคยอนกับลินดาค่อยๆปรับโหมดเป็น ออโต้พุ่งเข้าดวงอาทิตย์และใส่รหัสล็อกเพื่อไม่ให้เปลี่ยนเป็น manual

แล้วลินดา ไปด้านซ้ายของห้องควบคุมซึ่งเป็นประตูเข้ายานชูชีพ ลินดายกคันโยกเปิดประตู แล้วรีบเข้าไป
ด้านเมือกสู้กับเจมส์ มันฟันถังดับเพลิงขาดแล้วเหลือบเห็นคยอนกำลังวิ่งเข้าไป

มีบางอย่างงอกแล้วยื่นไปแทงไหล่คยอน แล้วคยอนก็ทรุดลง
เจมส์ก็เห็นที่เปิดที่กั้นรับแสง จึงกดเปิด ปึง แสงอ่อนๆส่องเข้ามา
มันรีบเลื้อยหลบ เจมส์ได้โอกาส รีบวิ่งไปยานชูชีพ
ด้านลินดาลากคึยอนเข้ามาแล้ว แล้วบอกเจมส์ว่า “เร็วเข้า!!!”

แล้วทันใดนั้น เมือกนั้นก็มีบางอย่างพุ่งมาเป็นเหล็กแท่ง แทงทะลุอกเจมส์พอดี

“อ่อก” เจมส์ใช้แรงเฮือกสุดท้ายกดปิดประตูเข้ายานชูชีพ ก่อนเมือกจะเข้าไปได้พอดี

“ไปลงนรกเถอะ” เขาพูดกับเมือกนั่น มันเหวี่ยงเขา ลอยไปตกตรงแผงบังคับ ตุ๊บ
ลินดารีบกดปล่อยยานชูชีพออกจากยาน พอสสิบิลิตี้ แล้วยานชูชีพก็ลอยไปสู่โลก

ยานพอสสิบิลิตี้ลอยสู่ดวงอาทิตย์พร้อม ศพคน 5 คนกับสิ่งมีชีวิตตัวนั่น
แล้วยานก็พุ่งชนดวงอาทิตย์.............บรึ้ม!!!!!