ในเวลากลางคืน
ณ ศูนย์บัญชาการแ่ห่งกองพันsos
มีผู้หญิงคนหนึ่งผู้มีผมยาวสีน้ำเงินจรดหลัง ดวงตาเธอผู้ไม่เหมือนใครเพราะมีสีน้ำเงินแต่ที่แปลกไปกว่านั้นที่ว่ารูม่านตาของเธอสามารถควบคุมได้เหมือนตาของแมว
เธอกำลังง่วนอยู่กับเอกสารมากมายที่เป็นกองอยู่บนโต๊ะ
เธอมีสีหน้าที่เย็นชาตลอดเวลา แถมยังเฉยชาต่อพวกปีศาจมากทุกครั้งที่เธอฆ่าพวกมันไม่เคยลังเลใจเลยทั้งเลือดเย็นและโหดร้าย แต่สำหรับมนุษย์และชนชั้นที่ไม่ใช่ปีศาจเธอกลับใจดีและมีเมตตาแต่ก็ยังมีสีหน้าที่เย็นชาอยู่เหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้มีความเลือดเย็นอยู่ในแววตานั้น
ในขณะที่เธอกำลังง่วนอยู่กับงานก็มีเสียงริงโทนโทนศัพท์ดังขึ้น
เธอดูที่หน้าจอ ไอโฟนของเธอมันแสดงขึ้นว่า "เคโระคุง"
เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาแล้วคลิกรับสาย
"ไง มีอะไรเหรอ"บลูเมอร์รี่ถามไปด้วยเสียงเย็นชาเหมือนเดิมทุกครั้ง
"เราเจอมันแล้วเธอรีบมาเลย"
"โอเค ที่ไหน"
"ที่คฤหาสน์ ตระกูลแอมเซีย"
"เหลือใครบ้างมั้ย"
"เหลือ น้องไอ ลูกสาวคนเดียวของตระกูลนอกนั้น ไม่เหลือเลย"
"สภาพคนอื่นๆเป็นยังไง"
"เอ่อ...พ่อบ้านถูกปาดคอ แม่บ้านเจอตัดหัว แล้วก็คนสวานเจอปาดคนไม่เพียงแค่นั้นแต่ถูกกรรไกรตัดหญ้าตัดนิ้วไปสามนิ้วแล้วก็เจอควักกล่องเสียงในคอไปจะยังไงเธอมาดูเองดีกว่า"
"อืม กำลังไป แค่นี้แหละ"
บลูเมอร์รี่กดวางสาย แล้วลุกออกจากกองงานบนโต๊ะแล้วเธอได้เดินไปยังชั้นหนังสือแล้วเลือกออกมาหนึ่งเล่ม
มันเขียนไว้ว่า Bible
เธอรู้สึกยินดียิ่งที่ในที่สุดเธอก็จะจับตัวฆาตกรที่เธอตามมานานวันนี้เธอจะได้ฆ่ามันสักที
ฆาตกร ตนนั้นฆ่าคนเพียงแค่อยากได้เลือดมนุษย์มาชุบหมวกของตนเองให้แดง เธอคิดว่ามันไร้สาระถ้าอยากให้หมวกแดงทำไมไม่ไปจ้างช่างเค้าย้อมให้วะ ไร้สาระสิ้นดี
เธอได้ออกไปที่คฤหาสน์แอมเซียโดยที่ไม่ลืมอาวุธครบมือและไบเบิลของเธอ
เธอได้เลือกที่จะส่ชุดที่มองทีไรเป็นอันต้องหันมามองอีกเพราะชุดของเธอนั้นเน้นที่จะประหยัดเนื้อผ้ามากๆโดยที่เธอหวังว่ามันจะสะดวกดีในการต่อสู้แต่ก่อนที่เธอจะออกมาพ้นประตูเธอก็ไม่เคยที่จะอดมองอักษรรูนที่เธอเคยร่ายไว้เพื่อปกป้องที่นี่ไว้


จบแล้วค่าสำหรับนำต่อได้พรุ่งนี้นะคะถ้าไม่มีการบ้านเยอะจะมาแต่งต่อจ้า

แค่นี้ยังสั้นไปเหรอ
เค้าจะส่งนิยายประกวดแข่งกับแกนะ๐Eel๐
แกจะส่งไปสำนักพิมพ์ไหนบอกด้วยนะ