เริ่มเกม เปิดฉากด้วยเสียงหวอ เสียงระเบิด ราวกับอยู่ท่ามกลางสนามรบศึกสงคราม กิ๊ง...เสียงประตูลิฟท์เปิดออก แล้ว เรา...ก็ตัวเอก...ผู้เล่นนั่นแหละ ถูกเข็นเข้ามาบนเตียง และที่นี่ก็ดูจะเป็นโรงพยาบาลนะ

“หน่วยของผมอยู่ไหน? มีใครพามาด้วยรึเปล่า? รอดมั้ยหรือตายหมด?” หลากคำถามออกจากปากของเรา แต่ไม่มีคำตอบ เราแหงนหน้าขึ้นดู โอ๊ะมีชายในชุดผ่าตัดสีเขียวเปื้อนเลือดเข็นเราไปตามทางเดิน

“เฮ้ ตอบผมหน่อยสิ พูดอะไรก็ได้” สายตาเราเหลือบแว่บไปเห็นเลขห้อง 206 (กรุณาจำเลขนี้ไว้ให้ดี มีสิทธิเป็นเลขเด็ดงวดหน้า เอ้ยม่ายช่ายยย)

สายตาเรามองเข้าไปในห้องข้างๆ เห็นเงาร่างคนๆหนึ่งเปิดเครื่องมือผ่าตัดดังวี้ดดดด แล้วก็ผ่าร่างเล็กๆที่นอนอยู่บนเตียงดิ้นทุรนทุรายอย่างเจ็บปวด...

“เฮ้ยเกิดอะไรขึ้น นั่นทำอะไรน่ะ?” หวีดเสียงกรีดร้องแว่วเข้ามา ห้องต่อมาที่เรามองเห็นก็คือ ใครสักคนกำลังบีบคอร่างเล็กๆอีกร่างบนเตียง ซึ่งก็ดิ้นรนเพื่ออากาศเฮือกสุดท้าย...

(ภาพช่วงนี้ต้องขออภัยนะครับ เพราะเค้าใช้วิธีตัดต่อฉึบฉับ ถ้าเห็นภาพเคลื่อนไหวจะได้อารมณ์มาก ผมก็พยายามแคปมาทำ gif ให้ได้อรรถรสที่สุดแล้ว ^^")

เราพยายามจะลุกจากเตียง แต่ก็พบว่าสองมือถูกพันธนาการไว้ สายตาเหลือบเข้าไปในห้องถัดมา พบร่างเงาของใครอีกคน โยนร่างเล็กๆที่แบกมาลงไปในหลุมราวกับทิ้งขยะลงไปก็มิปาน...

(เอ๋รู้สึกรูปจะไม่ขึ้นแฮะ... ขอลองใหม่ รู้สึกว่าไฟล์ gif บางภาพจะมีขนาดค่อนข้างใหญ่น่ะครับ ผมจะใช้วิธีฝากไฟล์แล้วลิงค์มาละกันเน่อ)

“ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย” เราก็เฝ้าถามแม้จะรู้ว่าไม่มีคำตอบ สายตามองผ่านทางเดินไปเห็นซี่ลูกกรงที่มีร่างเล็กๆยืนนิ่งอยู่
“จะพาผมไปไหนกัน ไม่นะ โอ้ววว”

ชายในชุดผ่าตัดเข็นเรามาหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง แล้วก็เดินออกไป ทิ้งให้เรานอนมองอุปกรณ์มีดผ่าตัดแขวนระโยงระยางอยู่เบื้องบน


(*เกร็ดเล็กน้อย ตามปกติทหารจะมี Dogtag หรือป้ายห้อยคออยู่สองอัน ตามแบบที่เห็นในภาพครับ ถ้าเกิดว่าเสียชีวิตในสนามรบ เพื่อนร่วมศึกก็จะดึงออกมาอันนึงเอากลับฐาน เพื่อแจ้งต่อไปว่าเสียชีวิตแล้ว ส่วนอีกอันจะปล่อยไว้กับศพเพื่อให้สามารถระบุตัวได้ในภายหลัง)

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น อ๊าาาาาา แม้จะเห็นแค่หางตา แต่เราก็เหลือบเห็นชายในชุดผ่าตัดถูกมีด...น่าจะเรียกว่าดาบมากกว่า เป็นดาบเล่มยักษ์แทงฉึกทะลุร่างขึ้นไปต่องแต่งอยู่กลางอากาศ​แล้วก็แน่นิ่งไป ...นั่นมันคนที่เข็นเรามารึเปล่านะ?
(กรุณาสังเกตด้านนอกประตู ในภาพอาจจะเห็นไม่ชัด แต่ในเกมเราจะได้ยินเสียงร้อง แล้วก็เห็นคนถูกดาบขนาดยักษ์เสียบทะลุร่าง)

ตอนนี้ในเกมเราจะต้องกดปุ่มรัวๆเพื่อให้หลุดออกจากพันธนาการครับ

สำรวจดูรอบๆซิ เอ ที่นี่ที่ไหนกันหว่า ดูลักษณะเป็นห้องผ่าตัดแฮะ โรงพยาบาลทหารงั้นรึ? เราบาดเจ็บจากสนามรบแล้วถูกพามารึ แล้วคนอื่นๆล่ะ ที่นี่ไม่มีใครอื่นเลยรึไง?
พบบันทึกแพทย์เขียนไว้ว่า
“ คนไข้ห้อง 206 มีกำหนดการเข้ารับการผ่าตัดด้วยวิธี Trans-orbital lobotomy วันพรุ่งนี้ ทางแพทย์ได้รับคำสั่งให้เพิ่มปริมาณยาที่ใช้เป็นสองเท่า ในวันปฏิบัติการ”
(**หมายถึงวิธีการใช้เหล็กแหลมแทงทะลุผ่านลูกกะตาเข้าไปยังสมองครับ เป็นวิธีบำบัดทางจิตแบบนึง น่าจะเคยได้ยินได้เห็นกันมาบ้างจากหนังแนวๆจิตบำบัดพวกนี้ รายละเอียดเพิ่มเติมลองเอาชื่อไปเสิร์ชดูเองเน่อ)
วิธีผ่าตัดแบบนี้มันโบราณมากแล้วนี่นา ใครเป็นคนสั่งการให้ใช้วิธีนี้หนอ???

เปิดประตูห้องออกมา เห็นรอยเลือดถูกลากยาวเป้นทาง แน่นอนล่ะผู้เล่นก็ต้องตามไปสิ! นอกห้องจะเจอประกาศของโรงพยาบาลติดไว้อีกแผ่น
“คนไข้ห้อง 205 หายตัวไป พบเห็นครั้งสุดท้ายหลังจากคุยกับคนอื่นอยู่ที่ห้องสันทนาการ...(ส่วนที่เหลือเบลอจนอ่านไม่ออก”

และใกล้กันนั้น คือห้องลูกกรงเหล็กที่เราโดนเข็นผ่านมานั่นเอง เด็กผู้ชายคนนึงกำลังสเก๊ตช์รูปอยู่อย่างเมามัน
“จอร์ช...จอร์ชนั่นนายเหรอ?”
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น พร้อมกับเสียงตอบแผ่วเบากลับมาว่า “อเล็กซ์...”

ว่าแต่ลูกกรงนี่มันจะเปิดได้ก็ต้องใส่รหัสผ่านงั้นรึ จะไปหาจากไหนดีหว่า??
ลองดูห้องถัดมา ห้องนี้พบประกาศจากทางโรงพยาบาลอีกแผ่น
“เรียน เจ้าหน้าที่ทุกท่าน
ระบบรักษาความปลอดภัยของเราค่อนข้างละหลวมมาก คนไข้ได้เขียนรหัสเปิดประตูนิรภัยไว้บนฟิล์ม X-Ray เราพบแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ผู้ใดที่พบฟิล์มส่วนที่เหลือ กรุณาแจ้งให้หัวหน้าฝ่ายรปภ.ทราบโดยด่วน”
เจอครึ่งนึงแปะอยู่แฮะ โอเคตามล่าอีกครึ่งเลยพวก!

เจอบันทึกแพทย์ด้วย
“...คนไข้กระโดดทะลุกระจกผ่านไปยังห้องติดกัน และทำลายข้าวของพังยับ คนไข้ไม่สามารถตอบสนองต่อคำพูดได้ ต้องใช้เจ้าหน้าที่ถึงสามคนในการรวบตัวไว้ และดูเหมือนคนไข้จะอยู่ในสภาวะไร้สำนึกโดยสิ้นเชิง ไม่รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว ให้ทำการกักตัวไว้เพื่อบำบัดด้วยไฟฟ้าในสัปดาห์หน้า”
(มองในแง่ภาษาเกม...ประโยคแรกนี่บอกให้เรากระโดดผ่านไปห้องข้างๆแหงๆ ฮาๆๆ)

จ๊าง
และในห้องนี้เราก็พบฟิล์มส่วนที่เหลือแล้ว อ่ะกลับฐานครับ

ขณะที่วิ่งกลับไปห้องเดิมนั่นเอง...


(ไม่มีอะไรหรอก แค่ shock moment ในเกม แหะๆ)

เด็กชายจอร์ชยังเรียกชื่อเราพร้อมกับฮัมเพลงอย่างเบิกบานใจ แต่พอเราเปิดประตูปุ๊บก็วิ่งหนีไปซะงั้น
“จอร์ช นายจะไปไหนน่ะ”

จอร์จบอก ไปขี้ 555


“เฮ้ยรอก่อนจอร์ช หยุดก่อน” เด็กชายจอร์ชวิ่งหนีไปอีก สัญลักษณ์สีแดงด้านหลังนี้จะพบได้ในเกมเกือบทุกภาค มันคือสัญลักษณ์ที่เรียกว่า Halo of the Sun ซึ่งจะอธิบายความหมายในภายหลัง ในเกมทำหน้าที่เป็นจุดเซฟให้ผู้เล่นครับ

วิ่งเข้ามาในห้องน้ำ เจอมีดสั้นเสียบกระจกอยู่ เราก็จิ๊กมาซะเลย

แต่แล้ว ....หวออออออ เสียงไซเรนดังขึ้น พร้อมกับผนัง เพดานที่หลุดลอกออกมาเผยให้เห็นคราบเลือดคราบสนิมเหล็กที่ซ่อนอยู่ภายใน โลกเปลี่ยนเข้าสู่มิติฝันร้ายแล้ว

อาห์ สุภาพสตรีผู้นี้เยี่ยวเสร็จพอดี

ง๊อง แง๊ง เธอคือนางพยาบาลอกอึ๋มเดินตุ๊บปั๊ดตุ๊บเป๋ออกมาหาเรา

เราก็จิ้มซะ นี่แน่ะๆๆๆ เป็นอันว่าจัดการศัตรูตัวแรกของเกมเรียบร้อย
เธอมีชื่อเรียกว่า Nurse ครับ สั้นๆนี่ล่ะ

ปรากฏว่าในห้องน้ำที่พยาบาลเดินออกมา มีช่องทะลุไปอีกฝั่งได้ด้วย แล้วไอ้เส้นเลือดใหญ่ที่อยู่ตามผนังเพดานนี่มันอะไรกัน?? เกิดอะไรขึ้นกับโรงพยาบาลนี้???

ตามประสาเกมเมอร์ ก็สำรวจกันเรื่อยไป ตรงนี้แอบชอบมากตรงที่พอเราเดินเข้าไปใกล้ๆ จะมีรถเข็นไหลตกลงมาจากบันไดเกือบจะชนเรา รถเข็นนี่ก็เป็นอีกองค์ประกอบที่พบใน silent hill หลายภาคเช่นกันครับ



เจอกระดาษจดบันทึก
“หมอบอกว่าฉันไม่สามารถแยกแยะความเพ้อฝันกับความจริงได้ แต่ฉันว่าฉันรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ฉันเห็นไอ้ปิศาจนั่นฆ่าคนไข้คนอื่น ฉันต้องหนีไปจากไอ้นรกบ้านี่ให้ได้ แต่ฉันก็ไม่กล้าจะออกไปเผชิญแสงสว่าง รู้สึกว่าพวกนั้นมันจะมองหาแสงสว่าง ทำให้คนที่ถือแสงส่องทางกลายเป็นเหยื่อของพวกมัน พวกมันยังถูกดึงดูดไปที่เสียงดังๆอีกด้วย ถ้าคุณอยากจะรอด คุณก็ทำได้แค่นั่งนิ่งๆในห้องมืดๆและอย่าส่งเสียง แต่นั่นก็ยังไม่ได้รับประกันว่าคุณจะปลอดภัย”
ภาษาเกมอีกแล้ว หมายถึงว่า เจ้าพวกศัตรูมันจะเดินเข้าหาแสงสว่าง หรือแหล่งกำเนิดเสียงนั่นเอง พูดอีกอย่าง ถ้าเราไม่ใช้แสง และไม่ใช้เสียงซะ ก็อาจจะไม่ถูกพวกมันสนใจก็ได้

นี่คือตัวอย่างที่ดี ในห้องนี้ พวกพยาบาลผียืนนิ่ง จ้องแต่จอทีวีที่เปิดซ่าไว้เท่านั้น ตราบใดที่เราไม่วิ่งโครมครามเข้าไปใกล้ๆ มันก็ไม่สนใจเรา เป็นโอกาสให้เราแอบเข้าไปจิ้มมันได้ ว่าแต่ทีวีไม่ได้เสียบปลั๊กนี่หว่า....

ศัตรูประเภทที่สอง แมลงปิศาจ (คนละคนกับคุณ demonbug นะคร้าบบบ ^^”) พวกนี้ไม่ค่อยอันตรายเท่าไหร่ แต่น่ารำคาญ เพราะมันจะบินเกาะเรา ต้องปัดๆออก

วิ่งๆจนมาถึงห้องผ่าตัด เจอตารางบันทึกการผ่าตัด
“ตารางรายการบำบัด
ประเภท : บำบัดด้วยวิธีช็อกไฟฟ้า
แพทย์ : โคเพน
แพทย์กรุณาเซ็นกำกับทุกครั้งที่ปฏิบัติการ
จันทร์ 9:00 am (ลายเซ็นดร.โคเพน)
อังคาร 9:15 am (ลายเซ็นดร.โคเพน)
พุธ 9:00 am (ลายเซ็นดร.โคเพน)
5:00 pm (ลายเซ็นดร.โคเพน)
พฤหัสบดี 9:15 am (ลายเซ็นดร.โคเพน)
ศุกร์ 9:00 am (ลายเซ็นดร.โคเพน)
5:00 pm (ลายเซ็นดร.โคเพน)
11:00 pm (ลายเซ็นดร.โคเพน)
เสาร์
อาทิตย์
ความเห็น : การบำบัดยังไม่ให้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจ คนไข้ยังคงไร้การตอบสนอง กรุณาให้อาหารทางสายยางเท่านั้น
(มนุษย์ไฟฟ้ารึไงฟะอีคนไข้รายนี้)


ว่าแต่นี่มัน “ผ่า-ตัด” ชัดๆเลย เหลือครึ่งเดียวเนี่ย

เกมภาคนี้ในหลายๆจุดเราต้องใช้อาวุธบางประเภทในการเปิดทางไปต่อเท่านั้น เช่นตรงนี้เราจะต้องใช้มีดจิ้มแล้วผ่าเปิดทางต่อไป

เจออีกครึ่งนึงละ ถือกุญแจไว้ในมือด้วย อ่ะได้กุญแจแล้วก็กลับห้องเดิม ฮ่าๆๆ
บันทึกแพทย์ที่พบ
“...การเพิ่มปริมาณกระแสไฟฟ้าที่ใช้กับคนไข้จนเกินขีดที่กำหนด กลับให้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจ คนไข้ซึ่งคลั่งอย่างรุนแรงกลับสงบลงอย่างง่ายดาย แม้จะมีผลข้างเคียงหลักๆเกิดขึ้นคืออาการสูญเสียความจำ กระดูกเคลื่อนหรือเปราะบางจุด และคนไข้อาจกัดลิ้นตัวเองขาด ซึ่งกลับเป็นผลดีเนื่องจากคนไข้รายนี้เป็นรายที่มีปัญหามากที่สุด แพทย์ลงความเห็นให้ผู้ดูแลรายอื่นบำบัดด้วยความเข้มข้นระดับนี้ต่อไป

เจอจอร์ชอีกแล้ว ยังนั่งวาดรูปตามเคย
“โจชัวร์ นั่นนายใช่ไหม?”
“ฉันยุ่งอยู่น่า ไปไหนก็ไปไป๊” จอร์ชตอบ
“นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ?”
“ฉันอยากได้ของเล่นคืน”
“อยู่คนเดียวแล้วกลัวเหรอ?”
“ตลกน่า ฉันเป็นทหารผู้หาญกล้านะ ฉันแค่อยากเจอร็อบบี้ต่างหาก”
เดือดร้อนเราต้องไปหามาให้อีกละ

เจอแล้วอยู่นี่เอง ตุ๊กตากระต่ายร็อบบี้นี้ก็เป็นอีกหนึ่งในสัญลักษณ์ประจำเกม Silent Hill (เกมภาคนี้ค่อนข้างยำใหญ่ครับ)

แต่แล้วร็อบบี้กลับโดนดึงเข้าไปในรูซะงั้น พอเราล้วงมือเข้าไปหยิบ ก็โดนอะไรบางอย่างฉุดกระชากไว้ ในเกมตอนนี้เราต้องกดปุ่มรัวๆ เพื่อหยิบตุ๊กตาออกมาให้ได้ ไม่งั้นก็แขนขาดเกมโอเวอร์

เอ้าจอร์ช เอามาให้แล้ว เกือบเสียแขนนะเนี่ย จงสำนึกบุญคุณซะ

จอร์ชเด็กมีปัญหา ไม่รับตุ๊กตาแต่กลับวิ่งหนีไปซะงั้น
“เฮ้ยจอร์ชกลับมาก่อน จะไปไหนน่ะ

ว่าแล้วประตูก็เปิดออกตามเคย

สุดทาง เจอลิฟท์ เข้าลิฟท์มา กดลิฟท์ซะ

สักพัก แคร๊งงงงงงงง ครืดดดดดด เสียงเหมือนโลหะครูดกัน แล้วก็

ฉึกกกกกก ดาบเล่มยักษ์แทงทะลุประตูลิฟท์เข้ามาทิ่มอกเรา

เฮือก!!!! อ้อ กรุฝันไป (ตามสูตร)

“ฝันร้ายเรอะพ่อหนุ่ม”
“อ่า คงงั้นครับ”

แนะนำตัวละคร (ซะที) เราชื่อ อเล็กซ์ เชฟเฟิร์ด (Alex Shepherd) หลังจากเราไปรับใช้ชาติจนครบกำหนดประจำการ เราก็ขออาศัยโบกรถบรรทุกกลับมาบ้านเกิด ที่เมืองนี้ เมืองของเรา เมืองเชฟเฟิร์ดส์เกลน

(บนป้าย WELCOME TO SHEPHERD’S GLEN)

“โชคดีนะทหาร”
“ขอบคุณที่ให้ติดรถมาครับ”
และแล้วรถบรรทุกก็แล่นหายลับไปในสายหมอกอันหนาทึบ...

ว่าแต่...ทำไมเมืองมันร้างแบบเนี้ย คนหายไปไหนกันหมด

อเล็กซ์เดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงศาลยุติธรรมประจำเมือง

“จ๊ะเอ๋ อเล็กซ์”
“อุจะทะแว้กกะแร้กแก๊กกก โธ่ ผู้พิพากษาฮอโลว์เวย์นี่เอง เล่นเอาเกือบแต๋วแตก”
“ไม่ยักรู้แฮะว่าเค้าปล่อยเธอกลับบ้าน นี่แม่เธอเค้ารู้มั้ยเนี่ยว่าเธอออกมาแล้ว ไม่เห็นบอกอะไรฉันเลยนี่นะ”
“อ๋อผมยังไม่ได้บอกแม่หรอกครับ ยังไม่ได้บอกใครเลยด้วยซ้ำ ผมกะจะมาแวะแค่ไม่นานเท่าไหร่”
“งั้นรึ เออว่างๆก็แวะไปหาแอลล์บ้างนะ ฉันว่าลูกสาวฉันคงดีใจที่ได้เจอเธอ”
“แอลล์ยังอยู่ที่นี่เหรอครับ”
“แหม เธอก็รู้ ไม่มีใครออกไปจากที่นี่หรอกน่า”
“ว่าแต่ เมืองนี้เปลี่ยนไปเยอะนะครับ เงียบจังเลย”
“อื้อ ไม่ไ ด้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเท่าไหร่หรอก กลับบ้านไปหาแม่ก่อนไป๊”
“ครับ ไว้เจอกัน”
“จะว่าไป เธอก็ดูสบายดีแล้วนะ”
“ขอบคุณครับ”

ว่าแล้วผู้พิพากษาฮอลโลเวย์ก็เดินขึ้นศาลประจำเมืองไปทำงานต่อ

แนะนำตัวละคร
ป้าคนนี้ชื่อ มากาเร็ตต์ ฮอลโลเวย์ เป็นผู้พิพากษา ในเกมจะเรียกเธอว่า Judge Holloway

ช่วงนี้เราสามารถเดินเข้าไปคุยกับป้าแกต่อได้ด้วย ก็จะทราบความเป็นไปนิดๆหน่อยว่าเมืองนี้ชื่อเมืองเชฟเฟิร์ดส์ เกลน ก่อตั้งโดยสมาชิกรุ่นแรกสี่คน จากสี่ตระกูล ในปีนี้ก็ครบรอบ 150 ปีพอดี ซึ่งจริงๆต้องมีงานฉลอง แต่ที่เงียบเป็นป่าช้าแบบนี้ก็เพราะว่ามีหลายๆอย่างเกิดขึ้น ตั้งแต่อเล็กซ์จากเมืองไป แล้วผู้พิพากษาก็บอกให้อเล็กซ์กลับบ้านซะ

อเล็กซ์ก็เดินทางต่อจนมาถึงบ้านของตน ระหว่างทางไม่พบใครเลยแม้แต่คนเดียว
“บ้าน....เรากลับรู้สึกแปลกๆแฮะที่ได้กลับมาอีกครั้ง”
โคนามิ เอนเตอร์เทนเมนท์, ดับเบิ้ลเฮลิกซ์เกม , และคาราจิโอ้ อัปมงคลฟิล์ม ภูมิใจเสนอ


SILENT HILL HOMECOMING
หุ บ เ ข า เ งี ย บ ส ะ พ รึ ง : คื น ถิ่ น

ขณะนี้ก็ตีห้าแล้ว จขกท. ขออนุญาตไปนอนก่อนล่ะครับ ^^"

พรุ่งนี้จะมาฉายต่อเน่อ ใครมีฟีดแบคอะไรขอเชิญคอมเมนต์ได้ตามสะดวกครับ

ว๊าวๆๆๆ มีฉายเกมส์ด้วย น่าสนคับๆๆ ^^


ปล. ภาคใหม่จะออกเเล้วนะครับ

^
^
ภาคใหม่ไม่ลง PC อ่า T^T

รอชมต่อจ้า มันส์มากกกกกก

เิ่ริ่ดมากค่ะ เหมาะสำหรับคนไม่กล้าเล่นเกมส์เองแบบเรา 555+

ตามต่อนะค้าบ :)

จำได้ว่าเคยเล่นภาคแรกในเครื่อง PS1 ชอบมาก ๆ ... แต่ภาคหลัง ๆ ไม่ได้ตามละ

กลับมาแล่วฮ้าบบบ ตัวเกมมันค่อนข้างยาวจริงๆนั่นแหละ ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะไปจบลงตรงไหน ฮ่าๆๆๆ แต่คิดว่าต่อๆไปน่าจะรวบรัดให้สั้นได้แล้วครับ เพราะช่วงกลางๆเกมมันไม่น่าจะมีอะไรที่เน้นหนักเท่าไหร่ ช่วงแรกๆคงต้อง build เยอะหน่อยครับเพื่อให้ทราบความเป็นมา ตอนนี้ก็นั่งโหลดวิดิโอตอนต่อๆไปมาตุนไว้อยู่ครับ (นี่ตุนไว้ยังไม่หมด ^^")

ส่วนเกมภาค Downpour น่าเสียดายว่าเจอโรคเลื่อนไปช่วงราวๆเดือนมีนาคมปีหน้าซะแล้วครับ T___T (จริงๆก่อนหน้ามีกำหนดออกเดือนนี้แหละ)

เชิฐรับชมต่อครับ ^__^

สวัสดีครับ มีใครอยู่บ้านบ้างมั้ย? แปลกจริง หายไปไหนกันหมดนะ

เดินขึ้นชั้นสอง ก็ไม่เห็นมีใคร บ้านว่างเปล่า โล่ง ร้างเหมือนกับเก็บเสื้อผ้าออกไปกันหมด

ชั้นสองก็มีภาพถ่ายครอบครัวแขวนอยู่เต็มไปหมด แปลกดีที่ไม่มีเราอยู่ในรูปเลย
“อ้อ รูปนี้เราคงเป็นคนถ่ายสินะ”
“อ้อ รูปนี้สงสัยถ่ายตอนเราโดนเกณฑ์ทหารแหงๆ”
“ใครๆก็คิดว่าครอบครัวเราช่างเพอร์เฟคท์ ....อืม คนก็คิดอย่างที่ตัวเองอยากคิดน่ะนะ”

เข้าไปในห้องนอนเราเอง พบไฟฉายอยู่บนเตียง

ชวนให้คิดถึงสมัยเด็กๆ ที่จอร์ชมักจะฝันร้าย แล้วเราก็หยิบไฟฉายนี้ให้
“ถ้านายเกิดกลัวขึ้นเมื่อไหร่ล่ะก็นะ นายเปิดไฟฉายนั่นซะโอเคมั้ย”
“ขอบใจมากอเล็กซ์”
แม้อายุจะห่างกันเกือบสิบปี แต่เรากับน้องก็สนิทกันมากเลยทีเดียว

คอลเลคชั่นแมลงของจอร์ช จอร์ชคลั่งไคล้การสะสมแมลงมากเลย เรายังจำได้ถึงตอนที่ไปช่วยน้องจับแมงมุมในสวนหลังบ้าน

ได้ยินเสียงใครอยู่ที่ชั้นล่างน่ะ อ้าว แม่นี่เอง

"แม่"
“อเล็กซ์​ลูกมาทำอะไรที่นี่?”
“ผมปลดประจำการแล้วครับ ก่อนหน้านี้ไปเข้าโรงพยาบาลมาพักนึง แต่ไม่เป็นไรแล้ว”
“ลูกไปนานเสียเหลือเกิน...”
“ทุกคนหายไปไหนกันหมดล่ะครับ แล้วจอร์ชไปไหน?”
“พ่อแกเค้าไปตามหาน้อง แต่ก็ไม่ได้กลับมา ทุกๆคนไม่มีใครกลับมา”

แนะนำตัวละคร
นางชื่อ ลิเลีย เชพเฟิร์ด (Lilia Shepherd) แม่ของอเล็กซ์เอง

“แม่พกปืนด้วยเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่? แม่ตอบผมสิครับ”
“แม่คิดถึงน้องของลูกจังเลยอเล็กซ์”
“แม่ เดี๋ยวผมไปตามหาน้องให้เอง ไม่ต้องห่วง ผมต้องเจอโจชัวร์แน่ๆ”

เสียงอะไรสักอย่างดังขึ้น เป็นเสียงหวีดแผ่วๆ ราวกับสัตว์ร้ายที่แอบซุ่มดูเหยื่อของมัน

“เดี๋ยวผมไปเดินดูรอบๆก่อนนะแม่”
แม่ไม่ตอบอะไร....

ประตูเปิดขึ้นอีกบาน มันคือทางลงไปสู่ห้องใต้ดิน ฝรั่งจะมีความรู้สึกคล้ายๆกับบ้านเรา คือเด็กๆจะกลัวห้องใต้ดิน แบบที่เด็กๆบ้านเราจะกลัวห้องเก็บของเพราะมันมืด บวกกับเรื่องเล่าต่างๆนานาทำให้กลัวว่าจะมีตัวอะไรอยู่ในนั้นรึเปล่า เป็นความกลัวในสัญชาติญาณเหมือนกันทั้งโลกเลย

พอลงมาก็พบว่า น้ำไหลทะลักจากอยุธยามาถึงเชฟเฟิร์ดส์เกลนแล้ว (หมายเหตุ-ขณะที่โพสท์นี้สถานการณ์น้ำท่วมกรุงเทพยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ -_-")
“จอร์ช นายอยู่นี่รึเปล่า?”
มีเสียงขล่อกๆเหมือนใครสำลักน้ำดังตอบมา อเล็กซ์เดินไปดูใกล้ๆ

แฮ่!
(นี่คือเหตุผลว่า ทำไมเด็กๆถึงกลัวห้องใต้ดินกัน!)

เจ้าตัวนี้มีชื่อว่า Lurker มันจะชอบโผล่พรวดออกมาให้เราตกใจเล่นสมชื่อ ก็จิ้มซะนี่แน่ะ

หลังจากสู้เสร็จแล้ว ในห้องนี้จะมีส่วนนึงกั้นผ้าม่านพลาสติคไว้ พอลองมองดูก็พบเงาร่างของใครคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนพ่อของเรามากๆ แต่พอตัดม่านออก กลับกลายเป็นหุ่นโชว์ธรรมดาๆตัวนึงเท่านั้น

(ในภาพจะมองเห็นยากหน่อยนะครับ)

อยากให้มีสูตรอาวุธในเกมนี้เหมือนใน GTA เหอะๆ

เดินเข้ามาดู เจอห้องอยู่ทางซ้าย แต่เข้าไปไม่ได้

ประตูห้องนี้ทำให้เรานึกถึงตอนเด็กๆ ตอนที่เราเปิดเข้ามาเจอพ่อกำลังสับอะไรสักอย่างเลือดสาด จริงๆแล้วมันคือห้องสำหรับฆ่าและสตัฟฟ์สัตว์ที่ล่ามาได้นั่นเอง
“แกมาทำอะไรที่นี่ ฉันบอกกี่หนแล้วว่าที่นี่ห้ามเข้า! ออกไปนะ แล้วอย่าให้ฉันเจอแกอีก!”
ดูท่าความสัมพันธ์ระหว่างเราและพ่อจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แฮะ
และก็ทำให้เราจำได้ว่า จริงๆแล้วประตูนี้ต้องมีลูกบิดแบบที่เห็น ซึ่งตอนนี้มันหายไป ก็เลยเข้าไปไม่ได้

แนะนำตัวละคร
ลุงคนนี้ชื่อ อดัม เชพเฟิร์ด (Adam Shepherd) ป๊ะป๋าของเราเอง

แล้วจะทำยังไงกับน้ำที่ท่วมขังนี้ดี ก็ไปเจอเอาเครื่องสูบน้ำเข้า แต่น้ำมันเครื่องดันหมด มีโน้ตจากพ่อเราติดไว้ว่า
“ถ้าน้ำมันหมด ให้เอาถังในโรงรถไปขอเติมจากอู่ ----- อดัม”

และที่นี่เราก็ได้รีโมทเปิดโรงรถมาครับ

ว่าแล้วก็กลับขึ้นมาหน้าบ้าน เปิดประตูโรงรถซะ

ซะ

ซะ

แฮ่!
(บ้านนี้มันเลี้ยงปิศาจไว้รึไงฟะ??)

จิ้มมันซะให้จอด

และในโรงรถ เราก็จะได้อาวุธชิ้นใหม่มา นั่นคือไปป์น้ำโลหะ ซึ่งนอกจากจะเอาไว้เป็นอาวุธฟาดที่แรงกว่ามีดแล้ว ยังเอาไว้งัดได้ด้วย (อาวุธระยะประชิดในเกมทุกอย่าง จะใช้เพื่อจุดประสงค์ในการเปิดทางผ่านได้ด้วยครับ) ในตู้นี้ก็มีถังน้ำมันอยู่ หยิบมาโลด

ติดกับบ้านเราก็คือสวนสาธารณะ สนามเด็กเล่น ที่นี่เราจะเจอภาพวาดและภาพถ่ายโพลารอยด์แผ่นนึงด้วย เป็นภาพถ่ายทหารของเล่นบนลานทราย กำลังสู้กับปิศาจแมงมุมยักษ์ ซึ่งทำจากของเล่นเหมือนกัน

ภาพถ่ายและภาพวาดเหล่านี้สามารถพบได้ตลอดเกม ซึ่งบางภาพผมอาจไม่ได้มาเสนอไว้ ยังไงก็จะสรุปถึงภาพทั้งหมดอีกทีหลังฉายจบนะครับ

ผ่านสนามเด็กเล่นไป ก็จะเจอรถบรรทุกจอดอยู่ ซึ่งเราก็เอาถังที่เตรียมมานี่แหละ โยกย้ายถ่ายเทมวลสารน้ำมันมาเป็นของเราซะ อะฮิอะฮิ

(*** รู้สึกว่าวันนี้เน็ตจะอืดมากเลยครับ ไม่รู้เพราะฝนตกหนักด้วยรึเปล่า เพราะงั้นอาจจะมีหยุดๆ หรือขาดช่วงไปบ้างต้องขออภัยไว้ด้วยนะครับ ถ้าเน็ตกลับมาเดินอีกเมื่อไหร่จะรีบมาฉายต่อทันทีเลยจ้า)

มาเป็นกำลังใจครับ

เจ๋งมาก มาเป็นกำลังใจให้จ๊ะ

สนุกมาก คับบ

เจ๋งๆๆๆๆ

เสร็จแล้วก็เอามาเติมเครื่องสูบน้ำ ทำการสูบน้ำออกไป พอระดับน้ำลดลงก็เห็นกลอนประตูอยู่ด้านล่าง ทำให้เปิดประตูที่จะออกไปยังสวนได้แล้วครับ (ก่อนหน้านี้เราจะงงว่าทำไมเปิดประตูไม่ได้หว่า)

สุดยอด เชียร์กระทู้แบบนี้สุดใจขาดดิ้น !!!

ออกมายังสวนหลังบ้านเชฟเฟิร์ด ซึ่งก็ร้างเหมือนกัน ในเกมเมื่อเรามาที่นี่ จะได้ยินเสียงเหมือนสุนัขขู่แย่งอะไรกันสักอย่าง แต่ไม่มีสุนัขอยู่เลยสักตัวเดียว

เป้ของจอร์ชแขวนอยู่ที่ประตูรั้ว ข้างในมีรูปถ่ายอีกใบ นี่มันห้องล่าสัตว์ของพ่อนี่ จอร์ชเข้าไปได้ยังไงนะ?

บ้านบนต้นไม้นี่เราก็สร้างด้วยกันกับจอร์ช ยังจำวันเวลาเก่าๆได้ดีทีเดียว

จักรยานเก่าของเรา เราเก็บเงินซื้อเองจากการส่งหนังสือพิมพ์

ชิงช้านี่พ่อซื้อให้จอร์ช จอร์ชดีใจมากๆเลย ทำไมพ่อแม่ไม่เคยซื้ออะไรให้เราแบบนี้บ้างหนอ?

มีทางเข้าประตูหลังบ้านด้วย

เข้ามาในครัวหลังบ้าน พบเครื่องเล่นเทปเก่าๆอันนึง (ก่อนหน้านี้เราสามารถเก็บตลับเทปได้จากห้องหนึ่งในบ้านครับ) ลองใช้เทปที่ได้มาเปิดดูซิ
“(จอร์ชทำเสียงกีตาร์) แตร๊ง แต๊งๆๆๆ แต่วๆๆแด่วๆๆ แต่นนนนน”
“(เสียงพ่อเปิดประตูเข้ามา) จอร์ช! จอร์ช! อะไรน่ะ นี่ทำอะไรกันอยู่ฮึ!?”
“(เสียงอเล็กซ์) ใจเย็นครับพ่อ เรากำลังทำรายการร็อคทางวิทยุกันอยู่”
“(พ่อ) อเล็กซ์ แกลงไปข้างล่างซะ”
“ทำไมอ่ะพ่อ?” “ลงไปเดี๋ยวนี้!”
“ก็ได้ครับ (ตามด้วยเสียงปิดประตู)”
“(เสียงจอร์ช) ผมโดนดุด้วยมั้ยฮะ?”
“(พ่อ) ไม่หรอกลูก” “งั้นทำไมพ่อถึงเสียงดังล่ะฮะ”
“พ่อไม่ได้เสียงดังใส่ลูก ฟังนะจอร์ช ลูกไม่คิดว่านี่มันงี่เง่าเหรอ? อยากจะโตเป็นแบบอเล็กซ์รึไง? วันๆเอาแต่เล่นอะไรไร้สาระ “
“...ไม่รู้สิฮะ”
“ไม่เป็นไร เอางี้นะ ต่อไปนี้ปล่อยอเล็กซ์มันเล่นกับเพื่อนมันก็พอ ถ้าลูกอยากหาเพื่อนเล่น ก็มาบอกพ่อนะ”
“รับทราบ!”

ออกจากหลังบ้าน เดินต่อมาสักพัก ก็มาเข้าเขตสุสานโรสไฮ ที่นี่เราพบใครสักคนกำลังขุดหลุมฝังศพอยู่ สัปเหร่อ?

เดินต่อมา พบว่าสุสานนี่ก็มีสภาพพังทลาย




ฮ้วากกกก ใจเย็นหมาน้อยน่ารัก...น่ารักตรงไหน!? นี่คือศัตรูชนิดที่สามของเกมครับ ชื่อว่า Feral มีลักษณะเป็นสุนัขถูกถลกหนัง จัดการซะ เราไม่ได้รักหมาเฟ้ย!

นี่ก็ Feral อีกตัวนึง ขอนอกเรื่องนิด เกมภาคนี้เป็นภาคแรกที่ตัวละครมีความสามารถในการสู้รบมากกว่าตัวเอกในเกมภาคอื่นๆ (สมกับที่เป็นทหารผ่านศึก) กล่าวคือ ในภาคอื่นๆ ตัวละครจะมีแค่เดินๆ วิ่งๆ หยิบอาวุธมายิงๆ ฟาดๆ แต่ภาคนี้ อเล็กซ์ของเราสามารถใช้อาวุธเป็นคอมโบได้ มีการฟันซ้ายขวา กลับตัวฟัน แทง ฯลฯ แถมยังกลิ้งตัวหลบได้อีกด้วยครับ ระบบต่อสู้ของภาคนี้จะว่าไปก็สนุกดีนะ รู้สึกได้เอาคืนปิศาจมั่ง หลังจากโดนพวกมันหลอนอยู่หลายภาค 555

ออกจากเขตสุสาน วิ่งไปตามถนนร้างคนสลัวๆ ในม่านหมอก

สถานีตำรวจของเมืองก็ร้าง รถตำรวจหลายคนจอดเกยฟุตบาท แถมด้วยศพของเจ้าหมา Feral ที่กองอยู่ข้างๆกัน มันคือหมาของสถานีตำรวจรึเปล่านะ?

"ดูเหมือนไม่ได้มีแค่เราแฮะที่ไม่ได้ชอบหมา"

เดินมาสักพัก ก็เจอหญิงสาวนางนึงกำลังติดป้ายประกาศอยู่อย่างขะมักเขม้น

โอ้..เยี่ยมเลยครับ
ชอบซีรีย์ ไซเลนท์ฮิล มานานแล้ว
แต่ยังไม่เคยเล่นเกมส์เลย เคยแต่ดูหนังภาคแรกอย่างเดียว
ขอบคุณนะครับที่มาจัดฉายให้
ยังไงถ้ามีเวลาก็ขอภาคอื่นด้วยนะครับ โดยเฉพาะภาค 4 the room

หงุดหงิดๆ ทันใดนั้นเก้าอี้ก็ล้มโครมเพราะทานน้ำหนักเจ้าหล่อนไม่ไหว

"ว้ายตาเถร ชิท! อีเก้าอี้ใจเสาะ ชั้นไม่ได้หนักขนาดนั้นซะหน่อย"

“ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมเลยนะครับคุณ”
“โอ้พระเจ้า อเล็กซ์! ดีใจจังที่ได้เจอเธอ เธอหายไปนานเลยนะนี่”

เธอคนนี้ชื่อ แอลล์ ฮอลโลเวย์ (Elle Holloway) บุตรสาวของผู้พิพากษาฮอลโลเวย์ที่เราได้เจอก่อนหน้านี้นั่นเอง

“ทำอะไรอยู่คนเดียวน่ะ?”
“แหม นึกว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วเชียวอเล็กซ์ เธอไปโดยไม่ลาเลยนะ”
“ฉันมาตามหาน้องฉัน โจชัวร์น่ะ เธอเห็นบ้างรึเปล่า”

“....” แอลล์เงียบไปเล็กน้อย “ขอโทษทีนะ ไม่เห็นเลย ดูประกาศพวกนี้สิ ทุกๆวันก็มีคนหายตัวไปเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ”

ป้ายประกาศที่แอลล์ติดอยู่ ทุกใบล้วนแต่ใบประกาศหาคนหายทั้งนั้น

“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน ฉันแค่อยากตามหาน้อง แล้วจะได้ไปจากที่นี่เสียที หวังว่าเค้าคงไม่ไปเจออะไรแย่ๆเข้านะ”
“แย่เหรอ? ดูรอบๆสิอเล็กซ์ เมืองนี้แหละที่มันแย่ไปทั้งเมืองแล้ว”
“ฉันรู้ แต่ยังไงฉันก็ต้องรับผิดชอบน้องฉัน แล้วก็จะไป แค่นั้นแหละ .....และหวังว่าเธอก็จะทำแบบเดียวกัน”

คุณ Starlian ถ้ามีโอกาสนะครับ เพราะภาค 4 นี่ค่อนข้างจะติสท์แตกไปหน่อย คงต้องวางแผนกันนิดนึงว่าจะนำเสนออะไรยังไงบ้าง ^^"
==============

“เดี๋ยวก่อน อเล็กซ์”

“รองนายอำเภอวีลเลอร์ให้ฉันมา เธอเก็บไว้ด้วยสิ”
“ขอบใจนะ”
“ถ้าฉันทราบอะไรเพิ่มเติม ฉันจะติดต่อไปนะคะ”

แล้วแอลล์ก็ขอตัวทำงานติดประกาศต่อ ส่วนเราก็เดินหาน้องชายต่อไปในเมืองที่ปกคลุมด้วยหมอกแห่งนี้
ตรงนี้จะมีเรื่องประหลาดอย่างนึงคือ ต่อให้เราพยายามเดินบนถนนที่มุ่งออกจากเมืองแค่ไหน เราก็จะหลงทางในสายหมอก แล้ววนกลับมาที่เดิมอยู่เสมอ ไม่สามารถออกไปจากเมืองได้เลย....

ถูกใจคนเล่นเกมส์ไม่เป็น เราขอสนับสนุนท่าน

สนุกมากครับ ติดตามๆ

เป็นกำลังใจให้ค่า รอชมๆ^_^
จะให้ช่วยแคปภาพก็ยังได้เลย

ว่าแต่อยากรู้จัง ว่า halo of the sun คืออะไร
หาในอากู๋ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ

ว่างๆจะมาอ่านนะครับ ลงชื่อไว้่ก่อน
ชอบมากเกมส์นี้ แต่ไม่มีโอกาสได้เล่นภาคหลังๆ
มีแต่ไปเปิดยูทูปดูเป็นตอนๆ
ฉายแนวนี้เป็นแนวทางใหม่ดี เป็นกำลังใจให้ครับ ^^

สนุกมากครับเกมส์นี้

สนุกมากคะ อยากเฃ่นมั้งแล้ว

อ่านไปกลัวไป น่ากลัวมากๆ

ชอบอะๆๆขิบคุณจขกทมากๆเลยครับ แต่ถ้าหนังสร้างตามภาคนี้ แล้วเอาตามเนื้อเรื่องเปะนี้คนดูคงจะงงๆ อะไรกันถ้าเจอตัวประหลาดในบ้านขนาดนั้น คงวิ่งหนีไปไกลแล้วหละ แถมมีหมาน่ากลัวขนาดนั้นเดินอยู่เมือง ก็ยังมีคนชิลๆยืนแปะแผ่นกระดาษหาคนหาย -_-" ..... เอาง่ายๆถ้ากลับบ้าน แล้วเจอหมอกแล้วเมืองก็ร้างขนาดนี้ คงเพ่นแนบไม่กลับบ้านแล้ว แล้วค่อยโทรให้ที่บ้านออกมารับแทน555

ขอบคุณมากค่ะที่ทำให้คนที่ไม่เคยเล่นเกม
แต่อยากรู้เรื่องราวของเกมได้รู้กัน
บรรยายสนุกมากกกก
ช้าไม่เป็นไรค่ะ รอได้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :D

เป้นการฉายที่แหวกมาก นับเป้นพัฒนาการอันดีเยี่ยมของบอร์ดเรา

ตบมือให้ครับผม แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ช่างเป็นการแหกกฎอย่างสุดยอด ความคิดบรรเจิดมากแสดงว่าจขกท.เป็นคนแหกกรอบรึเปล่า?

ดูถึงตรงนี้

เป็นกำลังใจให้จร้า:)

ชอบๆๆ รออยู่นะคะ

รีเควสภาค 2 อะครับ ดีที่สุดในซีรี่ส์

เราเองเป็นแฟนพันธ์แท้ซีรีย์เกมนี้เลย สนุกมากคะ เหมือนได้เล่นอีกรอบเลย สรุกมากๆๆๆๆ

เห็นภาพถ่ายทหารสู้แมงมุมแล้วนึกไปถึง the mist

รออยู่นะคะ จขกท.สู้ๆค่ะ

กลับมาแล้วครับผม ไม่คิดว่าจะได้เสียงตอบรับดีขนาดนี้ ปลื้ม แหะๆ ^^

ตอนนี้ก็โหลดวิดิโอมาใกล้จะครบแล้วครับ เตรียมสต๊อกไว้ได้อีกระยะ และก็คิดว่าเกมหน้าที่จะฉาย ก็คงจะฉาย Silent Hill 2 นั่นแหละครับ เป็นภาคที่เนื้อเรื่องดีอีกภาคของซีรี่ย์นี้เลย

คุณแมลงปิศาจ ใช่แล้วครับ การออกแบบงานศิลป์ของเกมซีรี่ย์นี้เจ๋งมากๆ คอนเซปท์การออกแบบมอนสเตอร์แต่ละตัวก็สุดยอดเลย ผมจะตั้งกระทู้เกี่ยวกับเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของเกมอีกครั้งหลังฉายจบนะครับ แน่นอนว่าจะชวนคุยเรื่องมอนสเตอร์ด้วย รับรองว่าหลายท่านต้องร้องสุโก้ยแน่ หุหุหุ

โอเค ต่อล่ะครับ โม้มากไปหน่อย อิอิ

หลังจากแยกจากแอลล์แล้ว เราก็วิ่งๆพาตัวเองมาจนถึง Scrapyard แห่งหนึ่ง (ไม่รู้จะแปลว่าอะไรดี เรียกมันว่า เซียงกง ก็คงได้มั้ง เป็นศูนย์รวมขยะเครื่องกลทั้งหลาย รถยนต์เก่า ตู้เย็นเก่าๆ เอาไว้ให้คนที่ชื่นชอบคุ้ยๆไปประดิษฐ์เป็นของใหม่ต่อไป)

เจ้าของท่ีนี่ชื่อ เคอร์ติส แอคเกอร์ (Curtis Ackers) ท่าทางเอาเรื่องอยู่เหมือนกันแฮะ หมอนี่ชอบจมอยู๋กับกองขยะ หาของเก่า หาของพังๆมาซ่อมเล่นสนุกดี

“สวัสดีครับ คุณเคอร์ติสใช่มั้ย”
“เออ”
“ขอคุยด้วยหน่อยนะครับ”
“กุไม่ว่าง” เคอร์ติสขึ้นภาษาพ่อขุน บ่งบอกอารมณ์หงุดหงิดและไม่สนใจใยดีใครทั้งสิ้น
“งั้นดูนี่ละกัน” เราควักปืนมาขู่...เอ่อ ไม่ใช่ ควักปืนที่แม่ฝากมาออกมาวางไว้ให้ “เผื่อจะสนใจบ้าง”
เคอร์ติสหยิบขึ้นมาดูอย่างคนสนใจของเก่า
“แกนี่...ลูกนายอำเภอนี่หว่า”
“ครับ ผมชื่ออเล็กซ์ ช่วยดูปืนให้หน่อย ผมว่ามันคงพังน่ะครับ”

(อดัม พ่อของเราเป็นนายอำเภอประจำเมืองนี้ครับ)

“ไปขโมยของพ่อเอ็งมาสิท่า”
“ยังไงถ้าซ่อมได้ช่วยซ่อมให้ทีนะครับ”
“อย่ามาออกคำสั่งกับกุนะโว้ย ไอ้พลทหาร” เคอร์ติสลุกขึ้นด่า “คนเดียวที่ออกคำสั่งกุได้ ก็คือกุนี่ล่ะ”
“ผมอยากแค่จะมาขอคำปรึกษาแค่นั้นแหละครับ คุณเห็นโจชัวร์น้องชายผมบ้างมั้ย”
“แกไม่ไปถามอีตาเทศมนตรีล่ะ หมอนั่นรู้ไปทุกเรื่องของทุกคนในเมืองนั่นแหละ”
“คุณหมายถึง ....เทศมนตรีบาร์ทเล็ทน่ะเหรอครับ แล้วรู้มั้ยว่าเค้าอยู่ที่ไหน?”
“ก็อยู่ที่เดิมแม่งทุกวันนั่นแหละ เอาแต่ขุดหลุมอยู่ที่สุสานอย่างกับคนบ้า ไม่รู้เป็นห่าอะไร”
“นั่นน่ะเหรอครับเทศมนตรีบาร์ทเล็ท” เรานึกถึงชายขุดสุสานที่พบก่อนหน้า

“เออ ว่าแต่ปืนนี้ชั้นซ่อมให้ได้ แต่คงใช้เวลาหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยกให้เลย แลกกับความช่วยเหลือของคุณ”
“เป็นทหารมันก็ต้องพกปืนสิวะ”
เคอร์ติสบอก พร้อมกับหยิบปืนพกอัตโนมัติมายื่นให้แทนกระบอกหนึ่ง เป็นอันว่าเราได้อาวุธยิงชิ้นแรกมาแล้ว

“แล้วคุณไม่ไปไหนเหรอ”
“จะให้กุไปไหนล่ะวะ ไปแม่งก็ไปไม่ได้ ก็เลยนั่งซ่อมนู่นนี่ไปเรื่อย”
“ซ่อมนาฬิกาด้วยเหรอครับ มีเยอะจัง”
“มึงเห็นมั้ยเนี่ยว่านาฬิกาทุกเรือนในเมืองนี้หยุดเดินที่เวลา 2:06 หมดเลย ไม่รู้ผีห่าอะไรมันดลบันดาลเข้า”
ก็จริง นาฬิกาทั้งหมดในเมืองหยุดเดินที่เวลานี้ทั้งนั้น

ว่าแล้วเราก็ออกจากกองขยะ เพื่อกลับมาพบทั่นเทศมนตรีที่สุสาน ขณะที่ออกมานั้นเอง จู่ๆวิทยุสื่อสารที่แอลล์ให้มาก็ดังขึ้น

“เอ่อ ฮัลโหล”
“ฮัลโหล เฮ้ยใครวะนั่นน่ะ” เสียงผู้ชายตอบมาทางวิทยุ
“เอ่อ ผมอเล็กซ์ครับ อเล็กซ์ เชฟเฟิร์ด”
“หา? อเล็กซ์ เชพเฟิร์ดเหรอ? ฉันนึกว่านาย....”ซ่าาาา ซ่าาาาา ซ่าา พูดได้แค่นี้เสียงก็ขาดหายไป เพราะวิทยุสื่อสารถูกรบกวนด้วยคลื่นแทรกอย่างรุนแรง

ค่อกแค่ก ค่อกแค่ก โอย ควันอะไรวะเนี่ย ใครมาสูบบุหรี่แถวนี้รึไง

พร้อมกันนั้นวิทยุสื่อสารก็ส่งคลื่นแทรกดังขึ้นเรื่อยๆ....ซ่าาาาา ซ่าาาาาา

ผ่าง!!

ตัวประหลาดโผล่มาอีกตัวแล้ว (รู้นะว่าชอบกัน 55)

เจ้าตัวนี้ชื่อว่า Smog ครับ มันจะพ่นควันใส่เราทำให้เราเสียจังหวะไป ก่อนจะกระโดดเข้ามาทำร้ายเรา การโจมตีปกติจะใช้กับมันไม่ได้ผล วิธีรับมือก็คือ รอจังหวะที่มันเข้ามาใกล้เรา มันจะเปิดกระบังลมออกเพื่อเตรียมพ่นควันใส่เรา ให้เราอาศัยจังหวะนี้ล่ะยิงเข้าไปที่ปอดมัน มันจะบาดเจ็บหนักที่สุดครับ

(และนับจากนี้มันก็จะกลายมาเป็นศํตรูเราตลอดทั้งเกม)

พอกลับมาที่สุสาน ท่านเทศมนตรีบาร์ทเล็ทก็หายตัวไปแล้ว อย่างไรก็ตาม ประตูที่เข้าไปยังเขตสุสานของตระกูลบาร์ทเล็ทก็เปิดทิ้งไว้ เราเลยลองเข้าไปดู

ก็พบกลไกปริศนาแบบนี้ล่ะครับ วิธีแก้ก็คือ ต้องเลื่อนแผ่นหินรูปถ้วยออกตามเส้นทางของมัน เพื่อให้ดึงสลักด้านบนหลุดลงมาด้านล่างได้หมด

พอเราดึงสลักออกมาได้ หีบศพใบหนึ่งก็เปิดออกอย่างช้าๆ เหอๆๆ

แต่ภายในไม่มีซอมบี้อยู่หรอก ฮาๆๆ มีแค่นาฬิกาเรือนหนึ่งตกอยู่
ลองหยิบมาดู ก็พบว่ามีคำสลักไว้คำหนึ่ง “Forgive Me”
“ยกโทษให้ด้วย นี่มันหมายความว่าไงกัน??”

พอเราลองยกนาฬิกาขึ้นฟังดูว่ามันยังเดินอยู่รึเปล่า เราก็ได้ยินเสียงไซเรนดังขึ้นในหัว หวออออออออ
เสียงไซเรนที่ดังขึ้นเรื่อยๆ รุนแรงจนทำเราสลบไปเลย

พอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกที.... ที่นี่ที่ไหนเนี่ย??

เราอาจจะมองไม่เห็น แต่เบื้องหลังหมอกหนาทึบที่ปกคลุมอยู่ คือป้ายต้อนรับขนาดใหญ่เขียนไว้ว่า
“Welcome to Silent Hill”

ขณะที่งงๆอยู่นั้น สายตาเราก็เหลือบไปเห็น...

เด็กชายจอชจอมไฮเปอร์ เดี๋ยววาดรูป เดี๋ยววิ่งเปี้ยว

พอตามไป ก็พบโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่ง มองลอดแผ่นไม้เข้าไปพบเด็กชายจอชเล่นซ่อนหาอยู่
แต่ยังเข้าไปไม่ได้เพราะมีแผ่นไม้ตอกปิดไว้ เลยลองสำรวจดูรอบๆ ก็พบรถดับเพลิงคันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุตกถนน
สภาพศพเหลือครึ่งท่อนเละอเนจอนาถ และที่นี่เราก็จะได้อาวุธชิ้นที่สามมา นั่นคือขวานดับเพลิงครับ

กลับมาที่หน้าโรงแรม ขวานนี้จะใช้ฟันแผ่นไม้ตามที่ต่างๆในเกม เพื่อเปิดประตูเข้าไปได้ ก็ใช้มันพังประตูเข้าไปโลด

สภาพโรงแรมก็รกร้างผุพังอย่างที่เห็น เด็กชายจอชแว้บๆวิ่งหนีเราไป
“จอช รอก่อน”

ไอ้จ๊อดวิ่งหนีมาทางนี้ แต่พอเราตามไป บันไดของโรงแรมก็ถล่มลงมาจนเราตามต่อไปไม่ได้ซะอย่างงั้น

ในเกมตอนนี้เราต้องหากุญแจไปเปิดตู้ไฟ เพื่อต่อสายไฟให้ไฟฟ้ากลับมาใช้งานได้อีกครั้ง แต่ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ ก็จะขอข้ามมาเลยละกันนะครับ ตอนนี้ลิฟท์ก็จะใช้การได้อีกครั้งละ มีแต่ไฟชั้น 5 เท่านั้นที่ติดอยู่ เราก็กดขึ้นไปซะเลย

ระหว่างที่โดยสารลิฟท์นั้น ก็เหมือนไฟฟ้าจะลัดวงจรอีกครั้ง ไฟช็อตระเบิดวูบวาบไปหมด


...พร้อมกับวิทยุสื่อสารของเราที่ส่งเสียงคลื่นซ่าออกมาอีกครั้ง...

ตึง!

โอวมายบุดด้า ตัวบ้าอะไรวะเนี่ย!? ในเกมตอนนี้ลิฟท์จะหยุดครับเพราะไอ้พวกนี้มันมาเกาะไว้ เราต้องรีบยิงให้มันร่วงตกไป ลิฟท์จะได้เดินต่อ ถ้าปล่อยไว้มันจะมาเกาะมากขึ้นๆจนรับน้ำหนักไม่ไหว ลิฟท์ร่วง เกมโอเวอร์

แต่สุดท้ายก็ไปไม่ถึงชั้นห้า มาค้างอยู่แถวๆชั้นสี่ได้ครึ่งนึงมั้ง แล้วก็เปิดออก
เอ่อ...สถานการณ์แบบนี้มัน...

แน่นอน เราก็ต้องรีบปีนออกมาสิ

และก็แน่นอน พอเราออกมาได้ปุ๊บ ลิฟท์ก็ต้องร่วงปั๊บ อะโหยังกะคนเขียนบทกำหนดไว้

โครมมมม!

เจอรูปภาพอยู่รูปหนึ่ง รู้สึกแปลกๆ เลยลองเอามีดกรีดดู ดันมีทางลับอยู่ข้างหลังแฮะ

(นิสัยเสียนะเนี่ย ไปกรีดรูปของชาวบ้านเขา)

สำรวจโรงแรมดู ก็เจอห้องๆนึงที่ประตูห้องแตกอย่างที่เห็น
“จอช นายอยู่ในนั้นรึเปล่า?”

แต่เสียงที่ตอบมา กลับกลายเป็นเสียงหญิงชรานางหนึ่ง
“ไม่มีใครมาอีกแล้วล่ะ แต่จะโทษใครได้ล่ะ ไม่มีใครอยากเห็นความตายนี่นะ”


“ผมมาตามหาน้องชาย คุณเห็นเด็กผู้ชายอยู่แถวๆนี้บ้างมั้ยครับ?”
“ฉันเห็นแต่ความมืดมิด ความเลวร้าย ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเด็กๆหรอกพ่อหนุ่ม”
“อืมม ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ ว่าแต่ ให้ผมช่วยอะไรมั้ย?”
“ฉันกำลังตามหาความทรงจำ ช่างนานเหลือเกิน...ความอบอุ่นของแสงแดดเต้นรำบนผิวน้ำ.... กลิ่นหอมหวานของปุยนุ่นในอากาศ....และสำเนียงแห่งสายลมที่พัดผ่านแมกไม้...ช่วยนำมาให้ฉันที แล้วฉันจะให้สิ่งที่เธอต้องการ”

“(คิดในใจ อิป้านี่ติสท์แตกชะมัด 555) เอ่อ แล้วผมจะไปหา มาจากไหนล่ะครับ?”
“หน้าต่างเล็กๆสามบาน เธอเจอเมื่อไหร่เธอจะรู้ว่าใช่เมื่อนั้น”
แล้วอิป้าก็เริ่มต้นฮัมเพลงเสียงหวานอย่างมีความสุข

สังเกตดีๆ มุมของภาพในตอนนี้ ราวกับอเล็กซ์ยืนอยู่หน้าปากที่เต็มไปด้วยฟันอันแหลมคมของปิศาจเลย ><

ไอ้เราก็ต้องสำรวจโรงแรมร้างเป็นการใหญ่ ระหว่างทางบางครั้งจะเจอฝูงแมลงเดินเรียงแถวกันไปด้วย แมลงเหล่านี้แหละครับที่จะเป็นตัวบอกใบ้ว่าเราต้องไปทางไหนต่อ ก็ตามฝูงแมลงเหล่านี้ไปซะ

ในโรงแรมเราจะพบกระดาษโน้ตเนื้อหา Side Story สั้นๆ ตามทาง ซึ่งมีเนื้อหาดังนี้ครับ

แผ่นแรก

-แซม-
ผมไม่รู้จะขอบคุณเท่าไหร่จึงจะเพียงพอกับการที่คุณเร่งทำงานหนักเพื่อซ่อมแซมโถงเอเทรียมให้งดงามอีกครั้ง อาการป่วยของผมแย่ลงทุกที แต่ยังไงผมกับแครอลก็รู้สึกมีความสุขเหลือเกินที่ได้เห็นสวนหย่อมอันงดงามของคุณ ขอบคุณมากจริงๆ
-เคลย์ตัน-

ผจญภัยในโรงแรม ทั้งสู้กับผีนางพยาบาล ทั้งปีนป่ายระหว่างชั้น

แผ่นที่สอง
-แซมที่รัก-
ฉันบรรยายไม่ถูกเลยทีเดียวที่ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปราวหน้ามือเป็นหลังมือ ตั้งแต่คุณลงแรงไปกับโถงเอเทรียม ตั้งแต่อาการป่วยของเคลย์ตันกลืนกินชีวิตของเขาไปทีละน้อย ฉันอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเหลือเกิน คุณให้ของขวัญเราเป็นสวนหย่อมที่สวยงาม... เป็นแสงแห่งความหวังเดียวในชีวิตที่อ่อนล้าของฉัน มันทำให้ฉันรื่นรมย์ ขอบคุณสำหรับค่ำคืนของเราสอง ทุกสิ่งคงจะเปลี่ยนไปจากเดิม... ในแง่ที่ดีขึ้น... ถ้าหากฉันไม่ต้องเสแสร้งอีกต่อไป...กับความรักที่ฉันมี
-แครอล X-

ทั้งเอาขวานฟันประตู
(มีใครคิดเหมือนผมบ้างมั้ยครับ .....โรงแรม....ผู้ชายเอาขวานฟันประตู... ^^)

แผ่นที่สาม

แครอล ผมเจ็บปวดเหลือประมาณที่จะหาถ้อยคำมากล่าว... ร่างกายผมทรุดโทรมเต็มที และตอนนี้คุณกลับทำลายหัวใจของผมด้วย ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมรักคุณอย่างปราศจากข้อแม้ ให้คุณทุกสิ่งที่ผมมี ผมคิดว่าคุณก็รักผมเช่นเดียวกัน แต่ผมกลับกลายเป็นคนโง่ มีบางสิ่งเกี่ยวกับแซมที่คุณไม่รู้ และถ้าคุณรู้ รับรองได้เลยว่าคุณจะต้องรู้สึกไม่เหมือนเดิม ผมหวังว่าจะอภัยให้คุณ แต่ก็ทำไม่ได้ ผมไม่มีอะไรเหลือแล้ว

พบ "ความทรงจำ" ชิ้นแรกจนได้ มันคือโปสการ์ดใบหนึ่งที่มีภาพถ่ายของโรงพยาบาลอัลเคมิล่า และข้อความบันทึกไว้ด้านหลัง

ข้อความบนโปสการ์ดโรงพยาบาลอัลเคมิล่า
ฉันอยู่มาจนกระทั่งความเจ็บป่วยเข้าครอบครองชีวิตฉัน
จากหน้าต่างบานนี้ ฉันมองเห็นต้นโอ๊คใหญ่ ใบไม้เปลี่ยนสีร่วงหล่น จากเหลืองสู่แดง และวันหนึ่่งมันก็จะหมดลง
เมื่อตะวันใกล้ลับขอบฟ้า เงากิ่งก้านสาขาของมันทาบทับกำแพงห้องฉัน ไม่นานนักก่อนความมืดจะมาเยือน
ได้โปรดมาพบฉันโดยเร็วเถิด ฉันอยากจะมีความทรงจำร่วมกับคุณอีกสักครั้ง ในขณะที่ฉันยังมีลมหายใจ
รักเสมอ

คั่นรายการหวานซึ้งกันซักนิด ระหว่างที่สำรวจโรงแรมอยู่นั่น เราก็ได้พบกับ....

กับ....เจ้าหมอนี่!

แนะนำตัวละครประจำซีรี่ย์อีกตัวนึง หลายท่านคงจะคุ้นเคยกับหมอนี่ดีในนาม Pyramid Head ซึ่งผมจะเล่าที่มาที่ไปของมันให้ฟังในโอกาสหน้า สำหรับในภาคนี้ มันปรากฏตัวในชื่อของ Boogieman บูกี้แมน ปิศาจในตำนานของฝรั่ง ซึ่งในเกมภาคนี้จะมีการกล่าวถึงบูกี้แมนผ่านทางรูปวาดที่พบในเกมครับ โดยเป็นการเขียนด้วยลายมือเด็กๆ เป็นเนื้อร้องเพลงว่าบูกี้แมนเป็นคนจับตัวเด็กๆไปฆ่า อะไรทำนองนั้น

บูกี้แมนเดินมาแล้วก็หยุดกึก

หันมาส่งยิ้มให้เราหนึ่งที
(ในเกมตอนผมเล่นครั้งแรก สารภาพว่าเหงื่อตกครับ ตื่นเต้นไปกับตัวละครเลย ลุ้นมากว่าจะต้องสู้กับมันมั้ย ><)

ผู้ชายนี่หว่า งั้นกรูไม่สน ไปล่ะ 555

ในเกมจริงๆมันจะหันมาหาเรา ยืนมองสักพักแล้วก็เดินไปครับ โล่งอก


ข้อความแผ่นที่สี่

จิม
สองคนนั่นเอาอีกแล้ว เมื่อคืนฉันเห็นแครอลย่องออกไปตามทางเดินจากห้องบอลรูม และนายรู้ใช่มั้ยว่าทางนั่นมันไปไหน... ฉันไม่รู้ว่าตาแก่นั่นจะทำยังไงถ้ารู้เข้า-กับสภาพร่างกายแบบนั้น แกคงรับไม่ไหวแน่ นายว่าฉันควรจะพูดอะไรหน่อยมั้้ยวะ?
พอล

ความทรงจำชิ้นที่สองครับ มันคือโปสการ์ดที่มีภาพสวนสนุก Lakeside Amusement Park พร้อมด้วยข้อความข้างหลัง

ข้อความบนโปสการ์ดสวนสนุกเลคไซด์
ช่างเป็นวันที่สดใส! กลิ่นอายของดอกปุยฝ้ายและเสียงหัวเราะของผู้คนฟุ้งไปหมด
วันแบบนี้ทำให้ฉันระลึกถึงความสุขของความเยาว์วัยและอิสระเสรี ครอบครัวคือสิ่งสำคัญที่สุด และลูกๆของเราคืออนาคต
ฉันหวังจะได้สัมผัสความไร้เดียงสาแบบนั้นอีกครั้ง
แล้วพบกันในเร็ววัน

ลงบันไดไปชั้นสอง

ข้อความแผ่นที่ห้าและหก

พอล
ด้วยว่าท่านเทศมนตรีบาร์ทเล็ทมีธุระในเอเทรี่ยมคืนนี้ อยากให้คุณอย่าลืมปลดล็อกประตูเซอร์วิสด้านนอกไว้ด้วย
มิสเตอร์โจนส์


มิสเตอร์โจนส์
ผมเห็นอะไรแปลกๆเมื่อคืนก่อน และคิดว่าควรจะแจ้งให้คุณทราบ
ผมปลดล็อกกลอนประตูฝั่งเซอร์วิสให้ท่านเทศมนตรีบาร์ทเล็ทเข้าไปในเอเทรียม-แบบที่ผมทำประจำนั่นแหละ ผมกลับมาหาเขาอีกเผื่อว่าเข้าจะต้องการอะไรเพิ่ม (คุณก็รู้ว่าผมชอบปลูกต้นไม้เหมือนกัน) และผมเห็นเขาลากถุงปุ๋ยมาถุงหนึ่ง
เพียงแต่ว่ามันดูไม่เหมือนปุ๋ยที่ผมเคยใช้
มันดูหนักมาก และเขาก็ดูต้องออกแรงไม่น้อย เขาไม่เห็นผมหรอก ผมเลยย่องออกมา
ผมควรจะไปแจ้งนายอำเภอดีไหมครับ? ผมไม่รู้จะทำยังไงดี แต่คิดว่าคุณควรจะรู้ไว้ด้วย
พอล แอชลี่ย์

ระหว่างนั้นเอง เราก็ได้ยินเสียงคลื่นแทรกวิทยุอีกครั้ง ซ่าาา ซ่าาา

อะไรหนอ...เอาไฟฉายส่องไปรอบๆซิ


เฮ้ย!

ตอนนี้เราเริ่มจะตระหนักแล้วว่า เจ้าปิศาจพวกนั้นมันมีอิทธิพลกับคลื่นวิทยุ ถ้าคลื่นดังขึ้น แปลว่าต้องมีปิศาจอยู่ใกล้ๆแน่ (ในเกมจะใช้เป็นตัวแจ้งเตือนครับ เป็นการทดแทนความมืดหรือหมอกที่มาบดบังการมองเห็นของเรา)


มันไต่เพดานได้ด้วย เจ้านี่มีชื่อว่า Needler ครับ ความน่ากลัวของมันอยู่ที่ว่า ถ้าเราสู้กับมันซึ่งๆหน้า มันมักจะปัดป้องการโจมตีของเราได้ตลอด แม้จะใช้ปืนยิงก็ตาม มันก็ใช้แขนขาปัดกระสุนได้หมด ต้องอาศัยจังหวะที่มันเงื้อง่าจะฟันเรา ตอนนั้นแหละค่อยโจมตีไป มันจะป้องกันไม่ได้ (หรือไม่ก็ต้องอาศัยทีเผลอจริงๆ)

เป็นปิศาจที่ผมชอบมากที่สุดในภาคนี้เลย ทั้งการดีไซน์ที่หลอนๆ และลักษณะการเดินของมันที่จะดังเคร้ง เคร้ง เพราะแขนขามันเป็นใบมีด ถ้าได้เล่นเกมจริงๆจะรู้สึกสยองมาก


จงสวมวิญญาณแจ๊ค ทอเรนซ์ เอาขวานจามหัวมันซะ!

แถม ภาพถ่ายสมัครงานของ Needler ฮาๆๆๆ

หลอนเนอะ

หลังจากเจ้า Needler โผล่มาเป็นศัตรูประจำเกมแล้ว เราก็พบความทรงจำชิ้นที่สามจนได้ มันคือโปสการ์ดรูปทะเลสาบโทลูก้า ซึ่งมีข้อความเขียนไว้ด้านหลังดังนี้


ข้อความบนโปสการ์ดทะเลสาบโทลูก้า
ฉันมีข่าวร้ายจะบอก
เมื่อวานฉันเอาเรือออกไป พายเร็วเท่าที่ฉันจะพายได้ แล้วฉันก็จุ่มหน้าลงไปในน้ำใสเย็นนั้น
ตอนที่ฉันชะโงกตัวออกไปนั่นเอง สร้อยคอของฉันเกี่ยวเข้ากับไม้พายจนโซ่หลุดออก
ฉันได้แต่มองของขวัญล้ำค่าของคุณจมลงไปสู่ความมืดมิด ฉันอยากจะดำลงไปเก็บ แต่น้ำก็ช่างเย็นและลึกเหลือประมาณ
ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันคิดถึงคุณ

หลังจากลำบากลำบนหาความทรงจำที่หายไปให้อิป้าแล้ว เราก็นำกลับไปให้แกที่ห้อง 301 เลยครับ

ระหว่างทางก็สู้กับปิศาจไม่หยุดหย่อน ที่เอารูปนี้มาลงเพราะชอบท่าทางของคุณพยาบาลแกจริงๆ ยังกะเต้นลองแงง 555

ซึ่งหญิงชราก็ตอบแทนด้วยกุญแจแปลกๆมาดอกหนึ่ง ซึ่งเราก็คงงงๆว่าจะเอาไปไขอะไรดี

อ้อนึกออกละ มีห้องนึงที่เราเปิดไม่ออก ลองเอากุญแจมาไขดู โอ๊ะ ข้างในเจอเด็กชายจอชยืนเก๊กอยู่ล่ะ!

แต่พอเราจะเข้าไปหา ปรากฏว่าข้ามไม่พ้น หล่นตุ๊บลงไปบนพื้นพังๆนั่นเอง
“จอชช่วยที อย่าปล่อยฉันตกลงไป”

แต่เด็กชายจอชถอยหนี (มีแฟนๆบางท่านให้ความเห็นว่า ที่จอชหนีอเล็กซ์ไม่ใช่อะไรหรอก ก็ใครมันจะกล้าเข้าไปหาคนที่ถือขวานวิ่งไล่ฟันคนโน้นคนนี้ล่ะฟะ!)

และแล้วอเล็กซ์ก็ตกลงไปในรูที่พื้นนั่นเอง อ๊าาาา

โครม ตาย จบเกม

ซะที่ไหนล่ะเฟ้ย กลับมาวิ่งปร๋ออีกตะหาก ที่นี่ดูจะเป็นห้องบอลรูมของโรงแรมแฮะ
(จำข้อความที่พบได้มั้ย ว่าห้องบอลรูมมันพาไปที่ใด??)

ใช่แล้วครับ มันพาไปสู่ห้องเอเทรียม...ที่ๆเทศมนตรีบาร์ทเล็ทมาลงแรงปลูกต้นไม้ไว้บ่อยๆไง ทางเดินก็มีต้นไม้ต้นเบ้อเริ่มตกแต่งอยู่

แต่ก่อนที่เราจะเข้าไปนั่นเอง ไซเรนก็ดังขึ้น....โลกเปลี่ยนเข้าสู่มิติแห่งฝันร้ายอีกแล้่ว!

อ๊ากกกกกก อยากรู้

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


ลุ้นสุดตัว!!
รอต่ออยู่นะคร้าคุณ caragio
ปล. เรารอกระทู้เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของเกมส์นี้อยู่ด้วยนะคะ สัญญาแล้วนะว่าจะทำอ้ะ รออ่านๆๆๆ

ติดตามๆๆๆ ลุ้นมากกกก

รอลุ้นๆ(จริงๆรู้อยู่แล้วล่ะ 55)
แต่รอดูคุณ caragio ว่าจะนำเสนอยังไง

รอกระทู้เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเช่นกันค่า...
อยากคุยเรื่องเกมส์นี้มากมาย (ความลับ+ข้อสงสัยเยอะ)

ชอบมากๆ
เพิ่งเคยเห็นคนฉายเกมโหดครั้งแรก (.__.)
ติดตามนะคะ

ต่อเร็วๆ~

มาให้กำลังใจนะคะ
ไม่กล้าเล่นเกมเองอ่ะ

ติดตามอย่างใจจดใจจ่อ >.,<

สุดยอดดดดดด ถ้าเล่นเองคงไม่กล้าเล่น ดีจริงๆที่มีคนใจบุญทำให้ดู ขอบคุณครับ รอคอยยยยยย >..<

ดูทุกวันเลย สนุกๆๆๆๆ

เย้!! มาต่อเเล้ววววว
รอชมต่อค่ะ จขกท.สู้ๆ
รออ่านเกร็ดความรู้ด้วย :D

ปล.ฮาตรง แล้วก็ตกลงมาตาย จบเกม งงเลยนึกว่าจบจริงๆ

มาต่อแล้วคร้าบบบบ ตอนนี้อัดสคริปท์ตุนไว้นิดหน่อย ยังไงจะพยายามมาต่อเรื่อยๆนะครับ ^^

เปิดประตูเข้ามาที่สวนหย่อม ก็พบท่านนายกเทศมนตรีบาร์ทเล็ทยืนอยู่ ข้างๆตัวมีก้อนเนื้อประหลาดก้อนยักษ์แขวนอยู่ด้วย

แนะนำตัวละคร (หลังจากที่ได้ยินชื่อมานาน ^^") ท่านผู้นี้คือนายกเทศมนตรีประจำเมืองเชพเฟิร์ดส์ เกลน แซม บาร์ทเล็ท (Sam Bartlett) ผู้รักการปลูกต้นไม้ รู้สึกว่าตระกูลของแกจะทำไร่องุ่นเพื่อผลิตไวน์อยู่ด้วย


“ท่านเทศมนตรีบาร์ทเล็ท? ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ”
“เหรอ ไว้คุยกันที่ออฟฟิศผมก็แล้วกัน”
“จำผมไม่ได้เหรอครับ ผมอเล็กซ์ เชพเฟิร์ดไง พ่อผมเป็นนายอำเภอ เมืองเชพเฟิร์ดส์ เกลน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ? คุณเป็นนายกเทศมนตรี คุณต้องรู้อะไรบ้างสิ”
“หึหึ ฟังนะไอ้ตูดหมึก ฉันทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้นั่นแหละ แต่แกหยุดสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่ได้หรอก แกยังต้องการอะไรจากฉันอีกวะ? ฉันช่วยอะไรไมไ่ด้แล้ว”
“แล้วลูกชายคุณล่ะครับ โจอี้น่ะ คุณไม่อยากจะปกป้องเขาเหรอ”
“ลูกเหรอ...ฉันก็ไม่ค่อยได้เจอลูกหรอก แต่ก็ซื้อของนู่นนี่ให้ตลอด” กล่าวถึงตรงนี้้บาร์ทเล็ทก็หันไปหาก้อนเนื้อทางด้านหลัง
“...ใช่มั้ยลูก?”

“แล้วน้องผมล่ะครับ โจชัวสนิทกับโจอี้ เขาอาจจะอยู่ด้วยกันก็ได้”
“ฉันไม่รู้ไม่เห็นด้วยหรอกเว้ยไอ้ประสาทแดก! เข้าใจมั้ยหา? ฉันแค่อยากจะนอนหลับในสวนเท่านั้น โอ โจอี้รักสวนหย่อมน้อยๆของเขามากเลย “
ว่าแล้วทั่นเทศมนตรีก็กระดกขวดสาโทขึ้นดื่ม

เราเลยยื่นนาฬิกาที่พบในสุสานให้
“อะไรวะเนี่ย?” ทั่นเทศฯงง
“ของลูกชายคุณไง เขาอยู่ที่ไหน?”

“โจอี้เหรอ?”
“ใช่ เขากับโจอี้สนิทกัน ผมต้องหาทั้งคู่ให้เจอ!”
อเล็กซ์เริ่มก้าวร้าว

บาร์ทเล็ทมีสีหน้าอ่อนลง ถอนหายใจหนึ่งครั้งก่อนจะบอกอเล็กซ์ว่า
“เฮ้อ...แกไม่น่ากลับมาเลยอเล็กซ์ เวลายิ่งทำให้เลวร้าย... ประชาชนไม่ไว้ใจฉันอีกแล้วล่ะ ฉันปกป้องพวกเขาไม่ได้”


ว่าแล้วก็โยนนาฬิกาข้อมือของลูกชายตัวเองทิ้ง
“ปกป้องจากอะไรครับ? พวกคุณทำอะไรลงไป??”
“มีบางอย่างกำลังมา มันจับตัวทุกคนไป...”
“แกหยุดมันไม่ได้หรอก มันจะเอาตัวแกไปด้วย”

ขณะเดียวกัน นาฬิกาที่กองอยู่กับดิน ก็เริ่มจมลงในดินอย่างช้าๆ...

“ใครเอาตัวไป? คุณพูดเรื่องอะไรเนี่ย?”

ก้อนเนื้อที่แขวนอยู่บนเพดานเริ่มขยับ...

“น้อง-ผม-อยู่-ที่ไ-หน!!”
อเล็กซ์เริ่มโมโห ทันใดนั้น พื้นดินก็สั่นสะเทือน....

เส้นลวดพุ่งเข้ามาเกี่ยวก้อนเนื้อขนาดยักษ์ตรงกลางห้องเข้ากับก้อนเนื้อน้อยๆรอบๆ พร้อมทั้งค่อยๆดึงมันออกมาจากดิน
จีสัสไครซ์!!!

และแล้วมันก็ผุดขึ้นมา....จากดิน

แว๊ก
อยากดูต่อ T T !

ทั่นเทศมนตรีบาร์ทเล็ทเริ่มคร่ำครวญ
“โอ้ โปรดเมตตาข้าด้วยเถิด ข้าอยู่เพื่อรับใช้ท่าน โอ้ ได้โป....”




พูดได้แค่นั้น เจ้าปิศาจจากพื้นดินก็บดขยี้มนุษย์ตัวจ้อยจนแบนติดดิน ราวกับเป็นยุงน้อยๆตัวนึ่ง
โอ้ ขี้!!!

อเล็กซ์อุทานไม่ผิดหรอกครับ เพราะตอนนี้เทศมนตรีบาร์ทเล็ทแหลกเละ ไม่ต่างอะไรกับก้อนขี้เละๆก้อนนึง กลายเป็นปุ๋ยให้กับต้นไม้ที่ท่านชื่นชอบ ส่วนเจ้าปิศาจก็หันมาเล่นงานเราบ้างแล้ว!

ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การต่อสู้กับบอสตัวแรกของเกมครับ ชื่อว่าเซพัลเชอร์ (Sepulcher) ลักษณะจะมีตัวหลักอยู่ตรงกลาง คอยทุบพื้นดินให้สะเทือนจนเราเสียหลักล้มลง พร้อมกันนั้นก็ใช้มือมันตวัดมาตบเราด้วย

วิธีรับมือก็คือ ให้มาหลบอยู่หลังตู้ จากนั้นหาวิธีทำลายถุงก้อนเนื้อที่อยู่รอบๆตัวมันให้ได้ ใช้อาวุธยิงจะปลอดภัยที่สุด
แต่ก็ต้องระวังด้วย เพราะไอ้ก้อนเนื้อพวกนี้มันก็ขยับตัวกระแทกเราให้บาดเจ็บได้เหมือนกัน แถมเซพัลเชอร์มันทุบตู้ที่บังเราอยู่ทีสองทีตู้ก็พังแล้วด้วย เลยต้องวิ่งไปรอบๆหาตู้ใบอื่นไว้หลบต่อ

พอทำลายถุงก้อนเนื้อหมดแล้ว เซพัลเชอร์ก็จะหล่นลงมาอยู่กับพื้น แต่ยัง ยังไม่จบ...

เพราะมันก็ยังโจมตีเราได้เหมือนเดิม แถมตอนนี้ตู้ที่เราเคยหลบๆตอดๆ ก็น่าจะพังไปหมดแล้วด้วย เลยต้องวิ่งไปรอบๆคอยหาจังหวะโจมตีมัน บางครั้งมันจะคว้าหมับจับเราไว้ได้ ก็ให้กดปุ่มรัวๆเพื่อหลุดออกมา ก่อนจะเละเป็นยุงเหมือนท่านเทศมนตรี

ค่อยๆหาจังหวะโจมตีที่มือสองข้างของมัน (ซึ่งปกติมันจะใช้ท้าวกับพื้น) พอมันบาดเจ็บถึงระดับหนึ่ง มันจะหมดแรงล้มลง ช่วงนี้แหละให้เอาขวานจามหัวมันซะ ฉับ ฉับ ฉับ

ไม่มีปิศาจใดร้ายกว่ามนุษย์ วะฮ่ะฮ่าๆๆ ในที่สุดเราก็จัดการมันได้สำเร็จ ปิศาจจากดินก็กลับสู่ดินไปโดยปริยาย

บริเวณที่มันตายลง ก็เหลือไว้แค่เพียงหลุมเบ้อเริ่มเทิ่ม ที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด

อเล็กซ์ชะโงกเข้าไปมองทำไม? หน้ามืดเลย สม ลอยละลิ่วบันจี้จั้มสู่หลุมไร้ก้น เสียชีวิต

จบ

....จบ Part1 ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

กระทู้เริ่มอืดแล้ว ขอแตกกระทู้ไปต่อ Part2 ครับ ^^

สนุกๆดี ขอบคุณครับ ^^

=ชอบมากค่า

สนุกไปอีกแบบเยย ^^

เยี่ยมมากเลยครับ
ได้รู้เรื่องกันเสียที
ว่าเนื่อเรื่องมันเป็นยังไงกัน
...
http://www.youtube.com/playlist?list=PL73C96FC1504978B3&feature=plcp