หลังดูจบ และไม่ได้อ่านคำวิจารณ์ใดๆทั้งสิ้น
มันเป็นหนังรักที่แสนเจ็บปวดดดดด

เอริก้าเป็นผู้หญิงที่ถ้าเราดูไป เราจะทั้งเกลียดทั้งสงสาร และอึดอัดในตัวเธอเป็นอย่างยิ่ง
ยิ่งดูยิ่งทรมานตามเธอ มันเหมือนเธอกำลังดิ้นทุรนทุรายอยู่ในกรอบที่รายล้อมรอบตัวไปหมด ทั้งแม่ ทั้งสังคม ทั้งจิตใจของเธอ

วาลแตร์ก็เป็นคนที่ทั้งน่าสงสารและน่าเกลียดไม่แพ้กัน ใครดูตอนแรกๆก็ต้องเชียร์พ่อเจ้าประคุณขาดใจ
ให้เอริก้า รับรักเขาหน่อยเหอะว้า...
แต่ดูไปตอนหลังๆ ไอ้นี่แม่ม ...

แต่เมื่อได้อ่านบทวิจารณ์
(ขอบคุณมานะที่นี้ด้วย ถึงอิฉันจะไม่ค่อยจำว่าอ่านมาจากไหนก็เถอะ = =")

หนังเรื่องนี้บอกเล่าเรื่องความเหลื่อมล้ำทางสิทธิของผู้หญิงผู้ชาย (เขาเขียนอย่างนี้แหละมั้ง)

คือเรื่องบางเรื่อง คนอื่นกระทำ เราจะรังเกียจ แต่พอเราทำเองเราก็จะเฉยๆ เหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นเรื่องธรรมดาสามัญ

อย่างเช่นว่า ถ้าคนอื่น นินทาเรา
เราจะด่าเขาว่า ไอ้คนขี้นินทา ปากพล่อย ปากไม่ดี มานินทาเราทำไม
แต่เมื่อไหร่ที่เปลี่ยนสถานะให้เรากลายมาเป็นคนนินทาคนอื่นบ้าง เราจะทำมันได้อย่างเมามันส์
และไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องผิดแต่อย่างไร

ความสัมพันธ์ของเอริก้า และวาลแตร์ก็เป็นแบบนั้นแหละ

อย่างในหนัง จะมีฉากที่ผู้ชายสองคนมองเอริก้าด้วยสายตาแปลกๆ ออกจะดูหมิ่นนิดๆ
เมื่อเห็นเธอซึ่งเป็นผู้หญิง มายืนรอใช้บริการเซ็กชอป
โดยที่เขาทั้งสองก็คงลืมมองตัวเองไปว่า ตัวเองก็มายืนรอใช้บริการระบายอารมณ์ทางเพศแบบนี้เหมือนกัน
ทำเรื่องเดียวกัน แบบเดียวกัน แต่ผู้ชายทั้งสองคนกลับไม่คิดจะมองว่าตัวเองแปลก หรือไม่มีสายตาเหลือมากพอจะก้มดูหมิ่นตัวเอง
เพราะเอาไปใช้ดูหมิ่นคนอื่นหมดแล้ว

หนังมันเจ็บดีแท้...

ดูแล้วนึกถึง anatomy of hell เหมือนเขาบอกเล่าเรื่องราวเดียวกัน อย่างไรไม่รู้

ลองหามาดูสิ !!


ปล. นางเอกเรื่องนี้แสดงดีเว่อร์ๆๆ ดีโคตรๆ ดีจนปวดใจ

ปล. อีกหน่อย หนังมีฉากโป๊นิดนึง แต่ไม่มากมาย พวกฉากหวาดเสียว เราจะไม่เห็นจะๆ แต่ก็ไม่ใช่หนังที่จะเอามาดูกลางบ้านที่มีลูกเล็กเด็กแดงนะเธอ

น่าสนใจ แต่ดูท่าทางจะเครียด หนีไปดู Happy tree friend ดีกว่า

เราชอบเรื่องนี้มากกกกว่ะ
อิซาเบลว์ อูแปต์ เทพมากกกกกกกกก เธอแสดงได้สุดตีนจริงๆ (ได้คานส์สาขานำหญิงไปด้วย)

อยากเม้าธ์เยอะกว่านี้ ขอเรียบเรียงก่อน

หนึ่งสาวเเก่ตัญหาอยากลิ้มรส
หนึ่งหนุ่มเจ้าศิษย์ยากหักห้าม
อยากลิ้มอยากลองรสรักต้องจัก
ขอลองรสรักสักคราให้ฉ่ำกายจิตคิดมี

- จริงๆหนังของฮาเนเก้ทุกเรื่อง มันจะมีธีมเหมือนๆกันนะ คือ เรื่องของความบกพร่องทางการสื่อสารและอันตรายของสื่อ / ชนชั้นกลาง / ความรุนแรงทางสังคมที่ส่งผลสู่จิตใจมนุษย์

แต่เรื่องนี้จะแหวกไปเป็นหนังดราม่าเลย มีความเป็นเฟมินิตส์ แต่ก็ยังเกาะประเด็นชนชั้นกลาง และความรุนแรงทางจิตคนอยู่

คือตัวละครผู้หญิงในเรื่องอย่างเอริก้า มันก็เป็นชนชั้นกลางที่มีหน้ามีตาทางสังคม แต่ในขณะเดียวกันไอ้ความเป็นชนชั้นกลาง รวมทั้งเป็นสายปัญญาชน เป็นผู้เสพย์ศิลปะ มันก็กลายเป็นสิ่งที่เธอต้องปั้นแต่งอย่างด้านชาในสังคมที่ต้องรักษาหน้าตา - - แล้วทีนี้มันมีคนวิเคราะห์ไว้ว่าถ้าสังเกตเนี้ย ประพันธกรชื่อดังของโลกทั้งหลายก็ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ชายทั้งนั้น กลายเป็นว่าผู้หญิงเป็นเพียงเพศที่ต้องรองรับการเรียนรู้ทางคีตศิลป์ผ่านโน๊ทเพลงที่ผู้ชายแต่งขึ้น มันเลยเป็นโมเดลจำลองให้เห็นว่าศิลปินผู้ยิ่งใหญ่ก็คือเพศชายเป็นใหญ่ ในขณะที่ผู้หญิงเป็นเพียงแค่เพศผู้ตามที่มีหน้าที่เรียนรู้ สืบทอดสิ่งที่ผู้ชายวางรากฐานไว้ - - ซึ่งตัวเอริก้ามันก็เป็นครูเปียโนที่เก่ง มันก็เหมือนมีอำนาจอย่างนึง ยิ่งทางฝั่งยุโรปที่ให้ความสำคัญกับศิลปะมากๆ การที่เอริก้ามีพรสวรรค์เช่นนี้ก็ทำให้เธอมีหน้ามีตาทางสังคมไปด้วย
แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังชีวิตเธอมีแต่ความทรมาน เธอยังอาศัยอยู่กับแม่ (ฝรั่งโตๆแล้ว ไม่มีใครอาศัยกับพ่อแม่อ่ะ เราว่ามันแสดงให้เห็นถึงการล้มเหลวทางการใช้ชีวิตอย่างนึง) และแม่ของเธอก็เป็นโรคจิต ขี้ระแวง ส่งผลให้เธอประสาทเสีย และกลายเป็นคนเก็บกดอารมณ์ทางเพศ (การที่ไม่มีคนรัก ทำให้ต้องอยู่เป็นสาวทึนทึกอยู่แต่กับแม่ อารมณ์ทางเพศที่ถูกกดไว้ใต้วัยทอง บวกสภาพแวดล้อมทางสังคมทำให้เอริก้าระบายออกทางกามรสด้วยวิธีการวิตถาร และแสดงให้เห็นว่าเธอเป็นมาโซคิสด์)... มันก็เป็นนัยยะนะว่า ภายใต้อำนาจและบารมีทางสังคมสุดท้ายเธอก็เป็นเพียงที่รองรับอารมณ์ เพราะเธอเลือกที่จะเป็น นั้นเป็นความป่วยทางจิต
แล้วความสัมพันธ์ของเธอกับแม่ก็ประหลาดมาก เพราะมันออกแนวทั้งรักทั้งเกลียด ตบกันแล้วก็มากอดกันจูบปากร้องไห้ ไหนจะเรื่องที่นอนเตียงเดียวกับแม่อีก มันแสดงให้เห็นถึงความป่วย และไร้พัฒนาการทางการใช้ชีวิตของตัวละครมาก

แต่ที่นี้เรื่องมันก้พลิกพอเอริก้ามาเจอพระเอก เด็กหนุ่มลูกศิษย์ตัวเอง ซึ่งเค้าก็ตกหลุมรักเธอในตอนแรก ซึ่งทุกอย่างก็ดูจะไปได้สวย ถ้าเพียงเอริก้าจะรู้วิธีแสดงออกในการเปิดใจความรัก แต่เพราะการที่เธอมีปัญหาเรื่องการแสดงออกนี้แหละทำให้เธอลูกล่อลูกชนจนฝ่ายชายรู้สึกเหนื่อยที่จะตาม และเมื่อสุดท้ายเธอรู้ใจตัวเองว่ารักเค้าเช่นกัน เธอก็กลับแสดงออกด้วยการสั่งการให้ผู้ชายกระทำทารุณทรมานเธอเพื่อความสุขแลกกับการที่เค้าจะได้หัวใจเธอ คือมันมองดูเหมือนเธอเป็น master ผู้หญิงเป็นใหญ่ แต่จริงๆก็น่าเศร้าที่สุดท้ายเธอก็เป็นได้แค่ทาสอารมณ์ตัวเองที่ไร้หัวใจสีเลือด

สุดท้ายหนังจะจบยังไงก็ต้องไปตามดูกันเอง เหอๆๆ


เรื่องนี้ชอบหลายฉากเลย
ฉากทุบกระจกนิแบบแรงมาก เดาไม่ได้เลยว่าจะทำแบบนั้น...
และฉากที่เธอดอดไปหาพระเอกที่ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา คือรู้เลยว่าเวลาร่างกายเรามันต่อค้าน ทั้งๆที่ใจอยากมันเป็นยังไง
สายตาของอูแปต์เรื่องนี้เจ๋งจริงๆ มันดูยโส และน่าสงสาร ดูน่ากลัวน่าเวทนาไปพร้อมกัน

ยังเคยพูดกับเพื่อนเล่นๆเลยว่าถ้าฝรั่งเศสเอาเรือนซ่อนรักไปรีเมค ก็ต้องให้เธอนี้แหละรับบทคุณดารารุ่ง



หนมดู page turner ต่อเลย เรื่องนี้สนุก ดูง่ายกว่า สาแก่ใจแบบอ่อนหวาน

page turner เปิดฉาย วันนี้แหละ

คุงความตายสีชมปู หามาดูๆๆๆ เจ็บปวดใจดวงน้อยๆดี

โอ้วก้อช อ่านแล้วอยากดูมากเลยค่ะ

ขอบคุณคุณคนโก้กับคุณหนึ่งค่ะเดี๋ยวไปหามาดูมั่ง


ปล. page turner ดูแล้วเป็นไงมาบอกเล่ากันด้วยนะคะ ชอบอ่านค่ะ

เง้อ อ่านเนื้อหาของหนัง แล้วก็รู้สึกคล้ายๆ ชีวิตเราอยู่หน่อยนึง ตรงที่แม่เราล้อมกรอบมาก ก็ตามใจนะ แต่ชอบมาควบคุมชีวิตเรา ต้องทำนี่ ต้องทำโน่น อย่าทำอย่างงี้ เรากับแม่ก็ทะเลาะกันเป็นประจำ ไม่ถึงขั้นกระแนะกระแน่กันหรอก เราไม่เคยทำแม่ด้วย แต่เราอยู่สังคมข้างนอกก็ไม่ได้ชอบควบคุมใครนะ แต่ก็จัดได้ว่าเป็นคนแปลกๆ ที่โดนนินทาเป็รประจำเหมือนกัน ชอบทำอะไรตามใจเรา และไม่ค่อยแคร์ใครประมาณนี้แหละ อึดอัดเหมือนกัน แต่เราก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครเหมือนนางเอกหรอก อยู่คครเดียวกับสิ่งที่เราชอบก็พอ

ยิ่งพูด ยิ่งสมเพชตัวเอง แต่หนังน่าดูมากคะ อิอิ

ตอนนั้นอยากดู เรื่องนี้ มากๆ จนต้องสั่งซื้อจากเวปขายที่ ดีวีดี ที่ฮ่องกงเลยน่ะ play-asia.com หลายปีแระ แบบไม่มีแผ่นลิขสิทธิ์บ้านเรา

Isabelle Huppert เล่นได้ดีมาก
เรื่องก็บาดหัวจิตหัวใจ

เป็นหนังของ Michael Haneke ที่ผมชอบมากๆๆๆ เรื่องหนึ่งเลย หามาดูกันเลย คอนเฟิร์ม!!!