เข้าสู่ตอนที่ 13 แล้วนะครับผม ^ ^ ก่อนอื่นขอนอกเรื่องสักนิดนะครับผม วันนี้วันที่ 7 กันยายน มันตรงกับวันเกิดผมพอดีครับ เลยออกไปทำบุญตักบาตรแต่เช้า ขอบคุณชีวิตที่ยังไม่ตาย ถึงแม้จะไม่ได้มีมากเลิศหรู แต่ก็ไม่เคยรู้สึกว่าขาดอะไรไป ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้เกิดมา ชีวิตคนเรามันจะอยู่ได้สักเท่าไหร่กัน? ผมขอยกคำพูดประโยคหนึ่งจากหนังเรื่อง Death Becomes Her (1992) มาใช้หน่อยนะครับ เขาบอกไว้ว่า "ชีวิตที่มีค่ามีความหมายและผู้คนจะจดจำนั้น ไม่ใช่ชีวิตที่เป็นอมตะชั่วนิรันดร์ แต่หากเป็นช่วงชีวิตของเราๆทุกคน ที่สร้างคุณงามความดี มีผลงานอะไรสักอย่างที่มีคุณค่ามีความหมายและเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นๆ นั่นสิที่เรียกว่าอมตะที่แท้จริง ถึงแม้ตัวเองจะตายไปนานแต่ผลงานก็จะยังคงอยู่ให้คนอีกมากมายได้ชื่นชมและจดจำไปอีกนานแสนนาน" ชีวิตที่ใช้ไปถือว่าคุ้มค่าพอสมควรแล้ว ผมก็เลยคิดว่าเราทุกคนก็เป็นอมตะ การได้ลองใช้ชีวิตเพื่อคนอื่นดูบ้างมันก็ไม่เลวเลยนะ ^ ^