โอ๊ยย! ตอนที่7 มาแล้วครับผม ชูยะกับโนริโกะต้องหลบหนีมาทั้งน้ำตา ทั้งๆที่คนที่ทำร้ายพวกเขา คือเพื่อนของเขาเองแท้ๆ สิ่งเดียวที่จะทำให้พวกเขารอดได้ คือความเชื่อมั่น และไว้วางใจซึ่งกันและกัน แต่มันจะง่ายขนาดนั้นหรอ เพราะมันมีทั้งคนดีและคนไม่ดีรวมอยู่ด้วย ขอโทษทีครับที่ช้าไปนิด กว่าจะแปลเสร็จมันต้องใช้เวลาพอสมควร หลายคนบอกว่าวันหนึ่งสักสองตอนได้ไหมครับ ใจผมจริงๆอยากจะลงวันละสิบตอนเลยครับ แต่มันต้องใช้เวลามากกว่าจะแปลได้แต่ละตอน ถ้าเพื่อนๆเคยลองแปลดูจะเข้าใจดี แปลศัพท์คำเดียวมันง่ายครับ แต่พอเป็นประโยคแล้วแปลออกมา มันทั้งเพี้ยนและห้วนๆอ่านแล้วไม่สนุกเลยสักนิด ดังนั้นต้องเสียเวลามานั่งขัดเกลาข้อความให้ลงตัว ไหนจะค่อยๆบรรจงลบข้อความของเดิมที่ละช่อง เท่านี้ก็เสียเวลาไปเยอะมากแล้วครับผม การแปลที่เราๆอ่านกันตรงนี้ ผมแปลวันต่อวันเลยนะครับ ไม่ได้แปลไว้แล้วทยอยเอามาปล่อยทีละตอน เรียกได้ว่า ป่วย ลากิจ ขาด ลา มาสาย ตาย นี่คงไม่ได้มาแปลต่อแน่ๆ ภาวนาอย่าให้เกิดเลยสาธุๆ จะได้มีให้อ่านต่อเนื่องไปจนจบ ยังไงก็จะพัฒนาฝีมือการแปลให้มากกว่านี้ จะพยายามลงเพิ่มให้ได้สักวันละสองตอน แต่ไม่รู้ว่าจะไหวเปล่านะครับ