เอ่อ...พอดีว่ารอเฉลยอยู่นะ....หนุกหนานๆ

ณ คฤหาสน์ลึกลับทุกคนต่างเหนื่อยจากการเดินฝ่าพายุหิมะกันมา ทุกคนปล่อยตัวกันตามสบายเมื่อรู้ว่าคฤหาสน์แห่งนี้ไม่มีคนอยู่ แต่ว่า....
เมื่อคฤหาสน์นี้ เป็นคฤหาสน์ที่เวลาถูกปิดกั้นจากใครสักคน
เมื่อโคอิซึมิ อิตสึกิ บอกว่ามิตินี้ไม่ใช่มิติปิดกั้นที่ฮารุฮิเคยสร้าง ดังนั้นที่นี่ไม่ใช่มิติที่จิตใต้สำนึกของฮารุฮิสร้าง
เมื่อนากาโตะ ยูกิ บอกว่ามิตินี้สร้างภาระให้ฉัน
เมื่ออาซาฮินะ มิคุรุ บอกว่าเธอไม่สามารถใช้TPDD ติดต่อกับองกรณ์ของเธอในกาลเวลาอนาคตได้
เมื่อทุกคนเข้านอนต่างเกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นเริ่มที่เคียวน์......
หลังกลับเข้าห้องของแต่ละคนเลือกไว้ผมก็ฟุบลงนอนที่เตียงทันที ผมได้คิดไปต่างๆนานาว่าจะเอายังไงดีถ้าเรายังไสมารถติดต่อจากโลกภานนอกได้อยู่อย่างนี้ จนมงีบหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้ตัว จนผมได้รู้สึกตัวขึ้น สาเหตุก็คือ....
"เคียวน์คุง"
เสียงเรียกแว่วมาแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาสะดุ้งโหยงซะตัวแทบลอยกลางอากาศ
ผมไม่ได้ยินเสียงประตู เสียงฝีเท้าใครบางคนเข้ามาในห้อง เสียงเสื้อผ้าเสียดสีหรือแม้กระทั่งวี่แววว่าจะมีคนเข้ามา ดังนั้นผมจึงตกใจ และที่เล่นเอาตกตะลึงยิ่งกว่าคือกลางห้องมีเงาใครบางคนยืนอยู่
"คุณอาซาฮินะ???"
แสงในห้องมีเพียงแสงสะท้อนของหิมะที่ลอดเข้ามาจากหน้าต่างที่กางผ้าม่านออก แต่ต่อให้มีแสงมืดสลัวผมก็ไม่มีทางมองรูปร่างของคนๆนั้นผิดไปแน่ ตัวตนที่เปรียบได้กับภูติน้อยน่ารักประจำชมรม มาสค็อตของกองกำลัง sos เธอคือคุณอาซาฮินะนั่นเอง
"เคียวน์คุง......"
คุณอาซาฮินะพูดอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม ก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆ นั่งคุกเข่าลงข้างๆผมที่ตาลีตาเหลือกลุกขึ้นมานั่ง ขาทั้งสองเผยความว่างเปลือยเปล่าออกมาให้เห็นเต็มๆ ผมรู้สึกผิดปกติที่อธิบายไม่ถูก แต่พอดูดีๆ ก็รู้สึกว่าเสื้อผ้าจะเป็นคนละตัวกับตอนที่เธอบอกราตรีสวัสดิ์ผมตรงทางเดิน ไม่ใช่ชุดแบบเสื้อตัวยาวตัวเดียว แต่ถึงอย่างนั้นชิ้นผ้าก็ไม่ได้เพิ่มขึ้น
คุณอาซาฮินะตอนนี้อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียวราวกับชุดที่เกิดเป็นรูปธรรมจากความฟุ้งซ่านของใครบางคน เธอเงยหน้ามองผม แถมยังในระยะประชิด
"นี่...."
ใบหน้าอ่อนเยาว์แสนงดงามนั้นราวกับต้องการบางสิ่ง
"ขอนอนที่นี่ได้มั้ย"
ปากเอ่ยในสิ่งที่ทำให้ปอด2ข้างของผมพุ่งออกมาจากปาก(เพราะมันแปลกมาก)
ดวงตาชุ่มชื้นคู่นั้นจับจ้องที่ใบหน้าผมซบแก้มที่แดงระเรื่อแนบกับแขนของผม(นี่มันอะไรกัน)
"อยู่คนเดียวชั้นกลัว นอนไม่หลับ.....แต่ถ้าอยู่ใกล้ชิดเคียวน์คุงก็น่าจะทำให้นอนหลับสบาย..."
อุณหภูมิร่างกายร้อนๆส่งผ่านเสื้อเชิ้ตมา ร้อนมากจนจึกว่าจะลวกผิวละลายด้วยซ้ำ บางสิ่งนิ่มๆดันเข้ามาใกล้ราวกับจะกอดแขนองผม
"ได้ใช่มั้ย?น้า?"
ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ได้หรือไม่ ถ้าคุณอาซาฮินะทำถึงขนาดนี้ก็ไม่มีผู้ชายหน้าไหนปฏิเสธหรอก หรือต่อให้ผู้หญิงก็เถอะ เพราะงั้นคำตอบของผมคือ นั่นสินะเตียงห้องนี้ออกจะกว้างเกินกว่าจะนอนคนเดียวด้วยซ้ำ....(เอ๊ย!!เดี๋ยวก่อน)
ฮิ เธอหัวเราะและปล่อยแขนผม เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตซึ่งที่จริงก็ไม่ได้ปิดครบทุกเม็ดตั้งแต่แรกแล้ว ส่วนโค้งเว้านุ่มนิ่มชวนเคลิ้มค่อยๆเผยออกทีละนิด เหมือนตอนที่ถูกฮารุฮิบังคับให้ใส่ชุดหูกระต่าย เหมือนที่ผมเคยเปิดไปจ๊ะเอ๋ตอนกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เหมือนกบภาพในโฟลเดอร์ลับที่หลับใหลอยู่ในฮาร์ดดิสก์คอมพิวเตอร์ที่ห้องชมรมหน้าอกอวบอิ่มนั้นกำลังปรากฎอยู่ตรงหน้าผม(รู้สึกตัวซะทีเซ่ มันไม่ใช่นะ)
กระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวเหลืออีกสองเม็ด...ไม่สิเม็ดเดียวแล้ว นี่เป็นภาพที่กระตุ้นอารมณ์ยิ่งกว่าภาฟเปลือยโป๊เต็มๆอีก เพราะนางแบบสวยหุ่นดีนี่นะ แล้วนางแบบคนนั้นก็เป็นคุณอาซาฮินะอีก (เฮ้ย)
คุณอาซาฮินะเหลือบตามองขึ้นมองผม ยิ้มให้อย่างขวยเขินหรืดเชื้อเชิญก็ไม่รู้ นิ้วจับที่กระดุมเม็ดสุดท้าย สงสัยว่าผมควรจะเบือนหน้าหนีดีกว่าสินะ (เฮ้ย ดูให้ดีๆสิเฟ้ยว่านี่มันไม่ใช่....)
ในเสื้อเชิ้ตที่ข้างหน้าแหวกกลางออกเต็มๆ เป็นผิวขาวเนียนที่กำลังพองขึ้นและยุบลงช้าๆจากการหายใจ ทรวดทรงที่งดงามราวประติมากรรมชั้นเลิศที่ขนาด เทพีอโฟไดท์ยังต้องฉากหนีเข้าไปในเปลือกหอย(ไม่ใช่ตรงนั้น)เนินอกสวยเป็นเงางาม(ตรงนั้นแหละ)มีดาวหนึ่งดวงที่เด่นสง่าราวกับเป็นสัญลักษณ์......
ในลำคอพ่นลมหายใออกมา
"ฮึ่ม...!"
ผมลุกพรวดออกจากเตียงราวกับสปริงเด้งดึ๋ง
"ไม่ใช่!"
ดูให้ดีสิ ทำไมไม่ทันนึกถึงเลยนะ?ทั้งที่นั่นเป็นวิธีพิสูจน์คุณอาซาฮินะของผมซึ่งผมรู้ด้วยตนเองและเป็นคนที่รู้ดีที่สุด ก่อนหน้านี้ไม่นานก็เคยจะพิสูจน์ด้วยวิธีนี้ไปทีไม่ใช่เรอะ แค่ได้ดูตรงนั้นของคุณอาซาฮินะ ผมก็รู้แล้ว
"เธอเป็นใคร"
---คุณอาซาฮินะคนนี้ไม่มีไฝบนอกซ้ายที่เป็นรูปดาว
เธอคนนั้นซึ่งกำลังเปลือยกายเกือบหมดอยู่บนเตียงผมมองผมอย่างเศร้าสร้อย
"ทำไมหละ?ปฏิเสธฉันเหรอ?"
ก็ถ้าเธอเป็นคุณอาซาฮินะตัวจริงล่ะก็นะ?(เอ้ย ไม่ใช่แล้วม้าง)แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามดูเหมือนผมจะครองสติสัมปชัญญะได้แล้ว เอ๊ย ไม่ใช่ เรื่องนั้นก็ไม่ใช่ปัญหา ความจริงก็มีอยู่แค่คุณอาซาฮินะไม่มีทางแอบเข้าห้องผมมาหายามวิกาลแล้วก็ยั่วยวนผมอย่างนี้หรอก ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องทำย่างนั้นด้วย
"เธอไม่ใช่คุณอาซาฮินะ"
ผมถอยหลังอย่างระมัดระวังพลางมองแก้ตาที่ชวนเลิ้มที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ให้ตายสิ มันอะไรกัน เล่นทำอย่างนี้ ต่อให้ไม่ใช่คุณอาซาฮินะตัวจริงก็เกิดความรู้สึกหวั่นไหวกันได้นะ(อย่าหวั่นไหวเชียวนะ)
"พอสักทีเถอะ"
ผมพยายามเค้นคำพูดออกจากปากจนได้
"เธอเป็นใครกัน คนสร้างคฤหาสน์นี่เรอะ ไม่มนุษย์ต่างดาว็คนจากโลกต่างมิติล่ะสิ ทำแบบนี้เพื่ออะไร"
"...เคียวน์คุง"
น้ำเสียงคุณอาซาฮินะนี้ดิ่งลงไปในความเศร้าอาดูร ก้มหน้าริมฝีปากบิดเบี้ยวอย่างเศร้าสร้อยและ
เธอปิดชายเสื้อ วิ่งตรงไปทางประตูราวสายลม วินาทีสุดท้ายก่อนออกจากห้องเธอเดิน ประตูถูกปิดเสียงดังเกินเหตุเหมือนปิดพร้อมกันหลายๆห้อง พร้อมๆกับที่เสียงนั้นดังขึ้นผมนึกขึ้นได้ว่าตัวเองล็อกห้องจากด้านในไว้แล้ว ถ้าไม่มีกุญแจสำรองไม่มีทางเข้ามาได้แน่ๆ
"เดี๋ยวก่อนสิครับ!"
ผมเผลอพูดอย่างสุภาพโดยไม่รู้ตัวพร้อมกับวิ่งตามไปที่ประตู
ปัง เสียงอย่างดัง ดังสะเทือนไปถึงท้องผม ถึงจะออกแรงเปิดมากแต่เสียงก็ดังเกินกว่าจะเป็นเสียประตูบานเดียวไปได้
"อ้าว?นาย....."
เบื้องหน้าผมคือหน้าฮารุฮิ เธอยื่นหน้าออกมามองทางห้องผมจากประตูห้องของตัวเอง ใบหน้าที่มองผมนั้นอ้าปากหวออย่างตกใจ
"เคียวน์ นี่นายไม่ได้อยู่ในห้องฉัน....จนถึงเมื่อกี๊สินะ"
หน้าที่ยื่นออกมาตรงทางเดินไม่ได้มีแค่หน้าผมกับฮารุฮิ
"เอ่อ"
ทางขวาของฮารุฮิคือคุณอาซาฮินะในเสื้อยืดคอกลม หน้าที่โผล่ออกมาจากประตูที่เปิดแต่ครึ่งเดียวก็ทำสีหน้างุนงงเช่นเดียวกัน ส่วนทางซ้าย
"....."
ก็มีร่างผอมบางของนางาโตะอยู่เช่นกัน และด้านข้างห้องฝั่งตัวเองที่ผมหันไปมองเป็นรายการถัดไป
"แบบนี้มัน"
โคอิซึมิเกาปลายจมูก ส่งสายตาแปลกๆ มาแล้วก็ยิ้มให้แปลกๆ
รู้ต้นเหตุแล้ว พวกเรา5คนเปิดประตูออกมาพร้อมกัน ที่มาของเสียงดังสนั่นหูเป็นฟ้าถล่มคือเสียงประสานของประตูทั้ง 5คนนั่นเอง
"อะไร ทุกคนเป็นอะไรกันไปเหรอ?"
ฮารุฮิตั้งสติได้ก่อนใคร บางทีผมอาจจะคิดไปเองว่าเป้าสายตาเธอคืผม
"ทำไมทุกคนถึงออกจากห้องพร้อมกัน?"
ฉันกำลังไล่ตามคุณอาซาฮินะตัวปลอม---ผมพูดค้างเอาไว้แล้วก็นึกขึ้นได้ จากคำพูดเมื่อกี๊ของฮารุฮิมีส่วนที่ชวนสงสัย
"แล้วเธอล่ะทำไม อย่าบอกนะว่าจะไปเข้าห้องน้ำ"
น่าประหลาดใจมาก ฮารุฮิก้มหน้าลงเล็กน้อย กัดริมฝีปากล่างเบาๆแต่แค่เดี๋ยวเดียวก็เปิดปากขึ้น
"ฉันฝันประหลาดหนะสิ ฝันว่าอยู่ดีๆนายก็แอบเข้ามาในห้อง แล้วก็พูดเรื่องที่ผิดกับนิสัยนายลิบลับด้วย เอ่อ กับทำอะไรที่ผิดกับนิสัยนาย ฉันรู้สึกแหม่งๆ...ใช่ พอฉันจะอัดให้นายหันหน้าหันก็รีบหนีออกไป..เอ๋?ความฝันสินะ?แต่รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้"
ถ้านั่นเป็นความฝัน ตอนนี้ก็ต้องเป็นช่วงต่อของความฝัน ขณะที่ผมมองฮารุฮิขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างกลัดกลุ้มโคอิซึมิก็เดินเข้ามา
"เหทือนกับผมเลยนะครับ"
จดๆจ้องๆหน้าผม
"ที่ห้องของผมเหมือนคุณทุกประการแต่พฤติกรรมนี่ ก็ไม่เชิงว่าชวนให้รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่...ประมาณว่านะ ทำในสิ่งที่ตัวคุณไม่น่าจะทำเลย"
ผมรู้สึกหวาดๆอย่างไม่มีเหตุผล หันไปหาคุณอาซาฮินะเพื่อเบือนหน้าหนีจากหน้ายิ้มแย้มของโคอิซึมิ ตัวจริง ได้มาเห็นอย่างนี้ก็ทำให้รู้ได้ทันที ตัวเราเมื่อกี๊นี้เข้าใจอะไรผิดไปนะ?จะบรรยากาศก็ดี ถ้านี่ไม่ใช่คุณอาซาฮินะแล้วจะเป็นใครไปได้อีก
ไม่รู้คุณอาซาฮินะตีความหมายจากสายตาผมว่าอะไร เธอถึงได้ถึงได้หน้าแดงขึ้นมา ทำเอาผมเชื่อว่ามีตัวเองไปปรากฎตัวที่ห้องเธอด้วยแต่
"ของฉันเป็นคุณสึซึมิยะ"
นิ้วจากทั้งสองมือเกลี่ยกันอย่างขวยเขิน
"เอ่อ เป็นคุณสึซึมิยะที่ท่าทางแปลกๆเหมือนะเป็นตัวปลอม...."
ไม่ใช่เหมือน นั่นเป็นตัวปลอมจริงๆไม่ผิดแน่ แต่นี่มันเรื่องอะไรกัน หมายความว่ามีตัวปลอมของพวกเราไปโผล่ห้องทุกคนอย่างงั้นเรอะ?"
"นางาโตะ"ผมเรียกเธอตามด้วยถามต่อ"ห้องของเธอมีใครเข้าไป?"
นางาโตะซึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดคอกลมตัวเดียวเหมือนคุณอาซาฮินะเงยหน้าเหม่อๆขึ้นเงียบๆส่งสายตาหาผมตรงๆ
"คุณ"
เธอพูดออกมาค่อยๆปิดตาทั้งสองข้างลงเงียบๆ
และ---
"...ยูกิ!?"
ภาพที่ผมไม่อยากเชื่อปรากฎขึ้นโดยมีเสียงของฮารุฮิร้องตกใจเป็นแบ็คกราวนด์มิวสิค
นางาโตะ นางาโตะ ยูกิคนนั้นทรุดตัวลงอยางอ่อนแรง ล้มลงไปด้านข้างราวกับถูกฝ่ามือล่องหนผลัก
"เป็นอะไรไป ยูกิ นี่..."
ท่ามกลางความนิ่งอึ้งของทุกคน มีฮารุฮิเพียงคนเดียวที่รีบเข้าไปหา พยุงร่างเล็กๆนั้นขึ้นมา
"หวา...ตัวร้อนจี๋เลย ยูกิ เป็นอะไรรึเปล่า?นี่ ยูกิ!"
นางาโตะปิดตาสนิทในสภาพคอตกเป็นใบหน้าหลับที่ไม่มีอารมณความรู้สึกใดๆเพียงแต่สัญชาตญาณของผมบอกว่านางาโตะไม่สบายอยู่แน่
ฮารุฮิตะโกนเสียงดังด้วยแววตาจริงจังขณะโอบไหล่นางาโตะอยู่
"โคอิซึมิ ช่วยอุ้มยูกิไปนอนที่เตียงที เคียวน์ นายรีบไปหาหมอนน้ำแข็งมา จะต้องมีอยู่ตรงไหนสักแห่งแน่ มิคุรุจัง ไปเอาผ้าชุบน้ำเปียกมา"
ผมกับคุณอาซาฮินะและโคอิซึมิต่างตะลึงงันไปชั่วขณะ เมื่อฮารุฮิเห็นดังนั้นจึงตะโกนเสียงดังอีกครั้ง
"เร็ว!"
ทุกคนจะทำยังไงต่อไปดีเมื่อเกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นที่คฤหาสน์ลึกลับนี่ก็ไม่มีเครื่องมือสื่อสารเลยสักชิ้น คนที่พึ่งได้มากที่สุดอย่าง นากาโต ยูกิก็ดันมาป่วยเนื่องจากยูกิได้ให้ช่องทางหลบหนีแก่พวกเขาอย่างนี้เราต้องช่วยพวกเขาแล้วนะ
##เครดิตเรื่องจาก เรียกเธอว่าพระเจ้า สึซึมิยะ ฮารุฮิ เล่ม5ตอน ความไม่สิ้นสุดของสึซึมิยะ ฮารุฮิ บทโรคคลั่งไคล้ภูเขาหิมะ