chapter 1

นพ. ชัย ตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง เขามองไปรอบๆ เป็นห้องบอลรูมจัดงานของเรือสำราญ โอเชียน คริสตั้ลนี่นา
มีโต๊ะจัดงานและโต๊ะบุฟเฟ่ต์วางอยู่ แต่ไม่มีใครเลยที่นั่งอยู่สักคน
"แค่กๆ" เสียงมาจากทางด้านหลัง ชัยมองไปด้านหลัง มีคนพึ่งลุกขึ้นมา แล้วยังมีคนนอนอีก 8 คน
คนที่ไอและพึ่งลุกขึ้นมา ดูคลับคล้ายคลับคลาเป็น ส.ส. อนันต์ ที่มีข่าวฉาวโฉเรื่องการโกงเลือกตั้ง
และคนที่ยังนอนอยู่ก็ทยอยๆลุกขึ้นมา
"มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย" หญิงสาวใส่แว่นคนหนึ่งถาม เธอน่าจะชื่อ หมิว นักเขียนซีไรต์ชื่อดัง ที่มีข่าวเกี่ยวกับการเสพยาเสพติด
"ผมก็ไม่รู้ ทุกคนจำอะไรได้ไหม" คนนั้นแต่งตัวเหมือน จนท. เรือ เขาชื่อ รองกัปตัน คเชนทร์ สมวิริยะ บนอกข้างซ้ายมีป้ายชื่อติดไว้
ทุกคนที่เหลือส่ายหน้าเหมือนกันหมด
"ผมจำได้ว่า ตอนนั้นพวกเราอยู่ในห้องนี้ กำลังจัดงานเลี้ยงกันอยู่แล้วผมก็สลบไป" ชายไว้เคราแพะดูจะอายุ 30 ขึ้นไปที่อยู่ข้างสาวแว่นบอก
"แล้วคุณล่ะ" คเชนทร์ถามชัย
"ก็เหมือนกับคุณนั่นแหละ เอ่อ คุณชื่อ" ชัยหันไปถามชายมีเคราแพะ
" ผ ผมชื่อ พันตำรวจเอกชาติ วัฒนากุลครับ" เขาบอกพร้อมยันตัวเองขึ้น
"มันเกิดอะไรขึ้นกันว่ะเนี่ย" ส.ส. อนันต์บอกแล้วยันตัวเองลุกขึ้น แต่มีคนมาเซทับ ล้มทั้ง 2 คน มือคนที่มาเซปัดโดนหน้า อนันต์เต็มๆ
"มึงชนกูทำไมว่ะ" อนันต์ตะคอกใส่บ๋อยคนนั้น
"ผ ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" ชายคนนั้นกล่าวขอโทษพร้อมยกมือไหว้ ดูจากการแต่งตัวแล้วคงเป็นบ๋อย
"ขอโทษงั้นเหรอ" อนันต์พูดพร้อมถีบกลางลำตัวบ๋อย บ๋อยล้มทรุดไป
ชัยกับ ชาติ และ คเชนทร์มาแยกทั้งสองออกจากกัน
"อย่าพึ่งทะเลาะกัน ตอนนี้ต้องหาทางว่าทุกคนหายไปไหนจะดีกว่า ชัยพูด ทั้งสองจึงสงบลง
"สวัสดีทุกคน วันนี้ผมจะให้ทุกคนมาเล่นเกมเอาชีวิตรอดกัน" มีเสียงมาจากลำโพงตามมุมห้องบอลรูม

น่าสนุกจัง

ทำไมไม่ต่อหละ .... รออ่านอยู่

"เรือลำนี้ อยู่ห่างจากฝั่งที่ใกล้สุดหลายร้อยไมล์ การสื่อสารถูกทำลายแล้ว คุณไม่สวามารถติดต่อภายนอกได้เลย"
"และทุกคนบนเรือลำนี้ ติดเชื้ออันตรายที่สามารถฆ่าได้ในอีก 4 ชม. แต่บนเรือลำนี้ มีวัคซีนอยู่สำหรับคนเดียวเท่านั้น
เอาละเริ่มเกมได้ คำใบ้แรก........ 304"
แล้วบนจอตรงเวทีมีตัวเลขขึ้นคือ 4:00:00
และมันก็เริ่มนับ...........ถอยหลัง
ทุกคนอึ้งกันไปหมด
"ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย" อนันต์พูด
คเชนทร์รีบวิ่งไปที่กราบเรือด้านนอก ทุกคนตามไป
"บ้าน่า" คเชนทร์พูดเพราะไม่มีเรือชูชีพเหลืออยู่เลย
"เอาไงต่อละเนี่ย&" บ๋อยพูด
"ไปที่ห้องควบคุม เร็ว" คเชนทร์พูดแล้วรีบวิ่งไป แต่ชาติกับอนันต์วิ่งไปทางห้องโดยสาร
ที่เหลือตามคเชนทร์ไป พบว่า เครื่องสื่อสารถูกทำลายแล้ว แล้วแผงบังคับเรือก็พังเช่นเดียวกัน

สนุกๆๆ รอลุ้นต่อไป

“จะเอาไงต่อล่ะเนี่ย” เกวลิน นักข่าวที่มาทำข่าวบนเรือถาม
คเชนทร์รีบวิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเองซึ่งอยู่ใกล้ห้องควบคุม
เขามุดไปใต้เตียงดึงกล่องบางอย่างออกมา มันคือ....
ปืนSmith & Wesson .38 นั่นเอง เขารีบบรรจุกระสุน
“ผมไม่แน่ใจว่าพวกมันจะอยู่บนเรือลำนี้รึเปล่า” คเชนทร์บอก
ชัยหันไปถามชายหญิงที่จับมือกันซึ่งตัวสั่นทั้งคู่
“คุณชื่ออะไร”ชัยถาม
“ผ ผมชื่อพนา” พนาตอบ
“ส่วนฉันชื่อ นุ่น ฉันกับแฟน มาฮันนีมูนบนเรือลำนี้นะ” นุ่นตอบ
มีคน 2 คนวิ่งมาคือ ชาติกับอนันต์
ที่มือของอนันต์ถือปืนแบบเดียวกับคเชนทร์ ส่วนชาติใช้ปืน KSC รุ่น Glock19 บรรจุ 20นัด
“ผมว่าเราควรสำรวจเรือลำนี้นะ” ชาติบอก
“ดีเหมือนกัน แบ่งเป็น 5 กลุ่ม กลุ่มละ 2 คน” คเชนทร์บอก
“เอาละ ผมขอชื่อทุกคนหน่อยนะ” คเชนทร์บอก
แล้วเขาก็จดลงกระดาษเล็กๆ
มี ชัย คเชนทร์ นุ่น หมิว เกวลิน อนันต์ ชาติ พนา วนิดา(พยาบาลประจำเรือ) และเป้(บ๋อย)
“เอาละ ผม ชัย ชาติ และพนา ไปดูโซนผู้โดยสาร” คเชนทร์บอก
“อนันต์กับเป้ ไปดูกรอบซ้ายขวาของเรือนะ” คเชนทร์บอก
“แกมีสิทธิอะไรมาออกคำสั่งว่ะ” อนันต์พูด
“ผมถามจริงเหอะ มึงใหญ่มาจากไหนว่ะ” เป้ทนไม่ไหวด่าออกมา
“หุบปากไอ้บ๋อย รู้มั้ยกรู อนันต์ ส.ส.พรรคvyxiujpN เว้ย”\
“แต่ที่นี่ ผมเป็นคนคุม รู้ไว้ซะด้วย” คเชนทร์พูดใส่อนันต์
อนันต์รับคำสั่งอย่างไม่เต็มใจนัก แล้วเดินลงไปตามด้วยเป้
“ส่วนพวกผู้หญิง รอที่นี่” คเชนทร์บอก แล้วเดินลงไปพร้อม ชัย ชาติและพนา
ผ่านไป 10 นาที เหลือเวลาอีก 3:49:23
ชัยเดินสำรวจโซนห้องพัก เขาลองเข้าไปในห้อง 304 เขาลองเดินตรวจดูเจอลิ้นชักเล็กๆอยู่ใกล้เตียงนอน เขาลองเปิดดู เจอเศษกระดาษอะไรบางอย่างพับอยู่ เขากำลังจะเปิดดู แต่ทว่า
“เฮ้ย!!!” เสียงอนันต์ดังมาจากกราบซ้ายเรือ
พวกชัยรีบวิ่งไปดูพร้อมพวกผู้หญิง เจอนันต์ยืนอยู่ แต่ไม่มีเป้
“ข เขา เขาโดดลงไป”!!!! อนันต์พูด

Chapter 2
ทุกคนอึ้งกันไปหมด เกวลินกับชาติลองชะเง้อดู ไม่เจอร่างบ๋อยคนนั้นเลย
“จะแน่ใจได้ไงว่าคุณไม่ผลักเขาลงไป” วนิดาพูด ทุกคนมองไปที่อนันต์
“ใช่ เพราะคุณยังทะเลาะกับเขาอยู่เลย” ชาติเสริม
“กรูไม่ได้ผลัก กรูไม่ได้ทำ!!!!!” อนันต์ตะคอกใส่ พร้อมชูปืนเตรียมเหนี่ยวไก
“นี่ ใจเย็นก่อนนะ” ชัยมาหยุดทั้ง 2 ฝ่าย
“นี่ วางปืนก่อนเถอะ” พนาเสริม แต่ดูถ้าอนันต์จะคลั่งไปแล้ว
“อย่าเข้ามาใกล้กรู อย่าเข้ามาใกล้กรู!!!” แล้วอนันต์เผลอลั่นไก
ปัง!!!!!!! กระสุนนัดแรกดังทั่วเรือ
มีเลือดไหลออกมา แต่ไม่ใช่เลือดชัย.....แต่เป็นเลือดจากอกของพนา
พนาล้มลง เลือดไหลออกจากปากเขา
“กรี๊ด!!!!” นุ่นลองกรี๊ดดังพร้อมน้ำตาเริ่มไหล
ชาติกับคเชนทร์รีบล็อกตัวอนันต์ ปืนอนันต์กระเด็นมาอยู่หน้าชัย ชัยหยิบมันไว้เผื่อใช้
ชาติกับคเชนทร์เอาอนันต์ไปขังไว้ในห้องพัก 206 แล้วเอาเก้าอี้มากองกั้นไว้
“เอาไงต่อดีล่ะเนี่ย” เกวลินถาม
“ชาติ คุณกับผมช่วยกันเอาศพพนาไปห้องดับจิตหน่อยนะ ชัยฝากดูแลคุณนุ่นด้วย” คเชนทร์บอก
แล้วคเชนทร์กับชาติก็ขนศพพนาไป ชัยปลอบนุ่นอยู่ ส่วนที่เหลือเงียบทุกคน
หมิวสังเกตเห็นใบบางอย่างในมือของชัยเลยถาม
“นั่นกระดาษอะไรน่ะ” หมิวถาม
“ผมเจอในห้อง 304 นะครับ” เขาบอกแล้วลองคลี่เปิดดู
“มันเขียนว่า......ห้องครัว” ชัยบอก
“อืม.......งั้นฉันกับ วนิดาไปดูให้ละกัน” เกวลินบอกแล้วรีบไปพร้อมวนิดา
ณ ห้องครัว ทั้งสองช่วยกันค้นหา
เกวลินลองดูในตู้เก็บไวน์ เจอขวดไวน์อันนึงมีกระดาษ A4 หุ้มไว้
เกวลินบอก “ฉันว่าฉันเจอแล้วล่ะ”
ฉัวะ!!!!! มีคนเอามีดแทงหลังเกวลิน
แล้วเกวลินกูกแทงอีกด้วยมีด ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ แล้วเกวลินก็ล้มลงตายอยู่หน้าตู้เก็บไวน์
คนทำนั้นไม่ใช่ใคร คือวนิดา พยาบาลของเรือลำนี้นั่นเอง!!!!!

Chapter 3
วนิดารีบวางมีดใกล้เกวลิน แล้วล้างมือ แล้วมองไปที่ขวดไวน์นั่น เธอรีบหยิบกระดาษนั่นมา
วนิดารีบวิ่งกลับมาแสร้งตกใจบอกว่า “อนันต์ อนันต์ฆ่าเกวลิน!!!!”
พอดีกับที่ชาติกับคเชนทร์กลับมาพอดี
“จะเป็นไปได้ยังไง เราขังเขาไว้แล้ว” ชาติบอก
“ข เขาอาจออกทางหน้าต่างก็ได้” วนิดาโกหกบอกไป
“จริงด้วย เพราะห้อง 206 อยู่ฝั่งกราบขวา เราอยู่กราบซ้าย” คเชนทร์เชื่อวนิดา คนอื่นก็ด้วย
ทุกคนรีบวิ่งไปที่ห้องนั่น รีบขนเก้าอี้ออก แล้วบุกเข้าไป
พบอนันต์นอนตายอยู่ที่พื้น มือข้างขวามีรอยกรีด ข้างซ้ายจับเศษกระจกเปื้อนเลือดไว้
บนเตียงดูเหมือนเขาเขียนอะไรไว้ก่อนตาย
“ฉันไม่ได้ทำ” คือคำที่อนันต์เขียนไว้ก่อนตาย
“ให้ตายสิ เรื่องมันเป็นยังไง” ชาติถาม วนิดา
“ฉันกับเกวลินไปดูที่ห้องครัว เกวลินตรวจตรงตู้เก็บไวนื อนันต์โผล่มาเอามีดแทงเธอ” วนิดาพูดพร้อมแสร้งร้องไห้
“แล้วเขาก็หนีไปนะ” วนิดาบอก
“แต่ว่าอย่างน้อย ฉันก็เจอคำใบ้ต่อไป” วนิดาบอก
ในกระดาษเขียนว่า......ห้องเก็บเจ็ตสกี”
“อืม เราไปรวมตัวกันที่ห้องบอลรูมก่อนเถอะ ผมว่า” คเชนทร์บอก
เหลือเวลาอีก 2: 52:19
ทุกคนมาขอพักสัก 10 นาทีที่ห้องบอลรูม
คเชนทร์ออกมาอยู่นอกห้อง เรียกวนิดาออกมา
“มีอะไรเหรอ” วนิดาถาม
“คุณต่างหากที่ฆ่าเกวลิน” คเชนทร์บอกเสียงเรียบๆ
“ฉันไม่ได้ทำนะ ก็ฉันบอกไปแล้ว” วนิดาตอบกลับ
“มือคุณนะเปียกน้ำมากกว่าเป็นเหงื่อ แสดงว่าคุณต้องรบล้างมือเพื่อล้างอะไรบางอย่างสินะ”
“และผมสังเกตว่า เสื้อคุณมันเปรอะเลือดนิดหน่อยนะ” คเชนทร์บอก
“หึ........ฉันต้องทำเพราะฉันไม่อยากตายนี่” วนิดาพูดเสียงแข็ง
“ผมก็เหมือนกัน” คเชนทร์เอามือข้างหนึ่งปิดปากวนิดาแล้วอีกข้างจับคอ แล้วก็หักคอเธอ กร๊อบ!!!

หลังจากหักคอวนิดาแล้ว เขารีบปิดประตูห้องบอลรูมแล้วเอาถังดับเพลิงไปขัดที่เปิดประตู
“หึๆ” คเชนทร์หัวเราะแล้วเดินไปที่ห้องเก็บเรือและเจ็ตสกี
ด้าน ชัย ชาติ นุ่นและหมิวรู้ตัวแล้วว่าถูกขังจึงหาทางออกอยู่
“ถอยไปทุกคน” แล้วชัยเอาขวานจากตู้ดับเพลิงในห้องบอลรูมฟันไปที่จับประตูโดนถังดับเพลิง
ฟันประมาณ 4-5ที ถังดับเพลิงก็หัก 2 ท่อน ชัยรีบวิ่ง ตาม คเชนทร์ไปพร้อมถือขวานเผื่อใช้
คเชนทร์ได้ยินเสียงคนวิ่งตาม จึงหันไปยิงใส่ชัย ปังๆๆ!!! ชัยหลบทันพอดี
ชัยยิงสวนกลับ ปังๆ เฉียวแขนเสื้อคเชนทร์ไป
คเชนทร์รีบวิ่งไปที่บันไดลงสู่ห้องเจ็ตสกี ชัยรีบวิ่งตามไป
คเชนทร์กำลังลงมาที่ห้องเก็บเจ็ตสกี เขาเห็นเจ็ตสกีทุกลำพังยับเยินหมด
ชัยลองเสี่ยงยิงนัด ที่ 4 ปัง คเชนทร์ตกใจล้มตกบันไดไป 5 ขั้น
ชัยไม่เห็นคเชนทร์ขยับ จึงลองไปใกล้ คเชนทร์รีบหยิบปืนยิง
ปัง!!!!! กลายเป็นว่าชัยต่างหากชิงยิงก่อน กระสุนเจาะกะโหลกคเชนทร์ สมองกระจายที่พื้น
เขามองไปที่ตู้เก็บกุญแจเจ็ตสกี เห็นกระดาษเล็กๆวางอยู่
เขาเดินไปหยิบ มันมา แล้วเดินขึ้นไปข้างบน
มีคนเอาปืนเล็งที่เขา เขารีบวิ่งลงแต่ไม่ทัน
ปัง!!!! กระสุนเจาะไหล่ซ้ายชัย แต่อีกข้างจับราวบันไดได้พอเดินอีก 2-3ขั้นแล้วล้มกลิ้งลงไปไปนอนทับศพคเชนทร์
คนยิงนั้นไม่ใช่ใคร ชาตินั่นเอง
“หึ ขอบคุณนะที่ช่วยแต่ฉันต่างหากที่จะรอดชีวิตต่างหาก เจ้าบื้อ”

Chapter 4
ชาติกำลังก้มลงไปหยิบกระดาษที่พื้น ถูกใครบางคนถีบตกบันได
“โอย” เสียงชาติร้องจากที่ขั้นบันไดสุดท้าย เขาพยายามลุกขึ้นมา
หมิว ซึ่งเป็นคนเตะชาติเองรีบคว้ากระดาษแล้วพานุ่นหนีไป
ชาติยิงไป 2 นัด แต่ไม่โดน
สองหญิงสาววิ่งมาที่ห้องพักห้อง 301 หมิวรีบปิดผ้าม่านกลัวชาติเห็น
นุ่นนั่งขดตัวอยู่บนเตียง ตัวสั่นระริก
“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร” หมิวปลอบนุ่น
หมิวรีบคลี่กระดาษแล้วดูสิ่งที่เขียนอยู่ข้างใน
“นุ่น เธอรออยู่ที่นี่ จนกว่าฉันกลับมานะ” หมิวบอกแล้วค่อยๆออกจากห้องไป
หมิวพยายามเดินไปที่ๆกระดาษบอกไว้ แต่ได้ยินเสียงฝีเท้าใครเดินใกล้เข้ามา เธอเลยแอบอยู่ตรงห้อง 309
“เดี๋ยวสิ แล้วนุ่นละ” หมิวคิดในใจ แต่ยังทำอะไรไม่ได้
ชาติ เดินมาที่ห้อง 301 เพราะเป็นห้องเดียวที่ปิดผ้าม่าน
เขาลองเคาะประตู ก๊อกๆ
นุ่นค่อยๆเดินมาดูตรงตาแมว มองเห็นชาติ
เธอกำลังจะถอยหลังไป จู่ๆ ชาติก็ยิงใส่ประตูห้อง 2 นัดและอีกนัดตรงกลอนประตู
ชาติถีบประตูเข้าไป สิ่งที่เห็นคือ
นุ่นที่มีกระสุน 2 นัดเจาะท้อง มือข้างซ้ายกมแผลไว้ นุ่นพยายามเงยหน้าขึ้นมา
ปัง ชาติยิงใส่ หัวเธอ สมองกระจัดจาย เธอล้มลงที่พื้น ตายคาที่
ด้านหมิวรู้ว่า นุ่นไม่รอดแน่แล้ว เธออาศัยโอกาสที่ชาติยังอยู่ในห้อง วิ่งหนีออกมา
ชาติออกมาพอดี เห็นหมิววิ่งไปบันได เขารีบยิง ปัง ปัง!! แต่หมิวหลบทัน เธอรีบวิ่งลงบันได
“อีเวรเอ๊ย” ชาติคิดแล้วรีบวิ่งลงบันไดยิงไปที่หมิว 1 นัด แต่พลาดเป้า
เธอรีบวิ่งตรงทางเดอินด้านขวาของเรือ ชาติรีบยิง ปังๆ แต่หมิวก้มแล้ววิ่งหนีต่อไป เธอวิ่งอ้อมผ่านหัวเรือ
แต่มีทางเดินตัดระหว่าง ฝั่งซ้ายขวาของเรือ ชาติมาดักตรงนั้นพอดี เขายิงไป ปังๆ หมิวรับว่งจนจนมุม ตรงหัวเรือ เธอขึ้นมายืนตรงขอบเรือ
“จนมุมแล้วสินะ ส่งกระดาษนั่นมาซะดีๆ” ชาติพูด
เหลือเวลาอีก 0: 20:05 นาที
ฉัวะ ใครบางคนเอาขวานจามหลังชาติ
“อ๊อกซ์!!!”

Chapter 5 ( the end)
ชัยนั่นเอง เขาใช้มือขวาเอาขวานจามหลังชาติ
ปืนของชาติหลุดจากมือเขา หมิวรีบวิ่งไปหาชัย
ชัยจับขวานดึงออกจากหลังชาติ ชาติหันมาเลือดกรอกปาก
“ฉัวะ!!!!” ขวานเล่มนั้นจามไปที่อกชาติ แล้วดันชาติตกจากเรือไป
ตู้ม ศพชาติลอยขึ้นมาแล้วถูกหัวเรือนั้นลอยมาชนตัวเขา
ร่างของชาติถูกชนแหลก และโดนกดทับอยู่ใต้เรือนั้น เลือดกระจายเต็มท้องน้ำตรงนั้น
“คุณไม่เป็นไรนะ” ชัยถาม หมิวส่ายหน้า หมิวยื่นกระดาษนั่นให้ชัยดู
มันเขียนว่า “ห้องนอนรองกัปตัน”
เหลืออีก 0:14:53 นาที
แล้วสองคนสุดท้ายบนเรือ โอเชียน คริสตั้ล ชัยกับหมิว ก้มาถึงห้องนอนของรองกัปตัน
หมิวลองค้นทั่วห้อง แต่ยังไม่เจอ
แล้วเธอลองมาเปิดลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือ แต่ก็ไม่เจอ เธอเหมือนจับได้อะไรบางอย่างใต้โต๊ะ
เธอย่อตัวลง เห็นกล่องใบเล็กๆ มีเทปพันติดกับใต้โต๊ะ
เธอดึงมันขึ้นมา แล้ววางบนโต๊ะ เธอมองไปที่ชัย
“คุรเปิดสิ” ชัยบอก

สนุกมากๆๆ^^
เป็นกำลังใจให้น้า~~^^
สู้ๆ^^

หมิวหันไปเปิดกล่องนั้นแต่ทันใดนั้น....ปัง!
กระสุนปืนเจาะเข้าท้ายทอยของหมิว เลือดพุ่งกระจาย เธอล้มฟุบลงไป
ชัยนั่นเอง ที่เป็นคนเหนี่ยวไก เขาเดินไปที่กล่องนั่น
เขาเปิดกล่องนั้น พบว่า.........ว่างเปล่า
“อะไรกันว่ะเนี่ย” เขาพูด
เวลาเหลืออีก 0:02:23 นาที
“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้” เขาพูดพร้อมเอามือกุมขมับ
เหลืออีก 0:01:56 นาที
“อะไรกันทำไม ทำไม ทำไม” มือเขาทั้ง 2 ข้างกุมหัวตัวเอง
เหลืออีก 0:00:20 นาที
0:00:05
0:00:04
0:00:03
0:00:02
0:00:01
0:00:00
จู่ๆมีเลือดไหลออกจากรูจมูก และออกจากตาของชัย
เขากระตุกไปมา เลือดไหลจากปากของเขา
เขาเริ่มหายใจไม่ออก เขาเอามือกุมคอ ล้มกลิ้งไปมา
“อะ อะ “
แล้วมือเขาก็ปล่อยจากคอเขา และชัยก็หมดลมหายใจจากการติดเชื้อ
อีกด้าน ณ บ้านของนักการเมืองผู้หนึ่งซึ่งมีอิทธิพลและมีอำนาจใหญ่มากของประเทศ
เขาดูทีวี ซึ่งเป็นภาพบันทึกจากกล้องนับร้อยบนเรือ โอเชียน คริสตั้ล
“เขาหยิบ IPHONE ของเขาขึ้นมา โทรหาใครบางคน
“สวัสดีครับ คุณ........” เสียงในสายพูด
“ทำงานได้ดีมาก ฉันจะจ่ายเพิ่มเป็น 2 เท่าเลยทีเดียว”
“ขอบพระคุณมากครับ” เสียงในสายตอบ
“อืม สัปดาห์หน้าช่วยจัดอย่างนี้อีกได้ไหม แต่เอาเป็นเครื่องบินนะ
ไม่ต้องห่วง เรื่องงบทุนฉันจะออกให้พวกนายเอง ขอให้นายจัดแบบ มันส์ โหดเหมือนบนเรือนี้ก็พอ
และนายจะได้กำไรอย่างงามทีเดียว” และเขาก็วางสายไป
เสียงในสายนั้นไม่ใช่ใคร เขาคือบุคคลที่เคยปลอมตัวอยู่บนเรือที่ชื่อว่า เป้
ตอนนี้เขาอยู่บนหาดพร้อมลูกน้องอีกนับสิบ
“ดีมากทุกคน แต่สัปดาห์หน้ามีงานอีกนะ จับคนมาสัก 10 คนเหมือนครั้งก่อนๆ” เป้บอกกับลูกน้อง
“เอาละ พวกนายจัดการศพพวกนี้ซะ เจ้าของเรือจะได้ไม่รู้ว่า เราเช่าเรือแสนแพงนี่มาจัดเกมฆ่ากันเอง”
“เอาละ เก็บของกลับบ้านกันดีกว่าพวกเรา”

อืม...สนุกจ๊ะ
แต่ว่าเหมือนกับว่าบทมันรวบรัดเกินไป
เพราะการแต่งนิยายไม่ใช่แค่อธิบายถึงคนพูดและฉากต่างๆเท่านั้นแต่การเขียนนิยายควรจะเขียนถึงบรรยากาศบริเวณต่างๆบ้างนะ แล้วก็อธิบายบรรยายสภาพแวดล้อมว่าฉากตอนนั้นมีวิวยังไง...อะไรประมาณนี้แหละ ที่มันบรรยายให้เห็นสถานการอื่นเด่นชัด อันนี้จะมีแต่คำพูดที่เยอะมากนะ