12 paramour ชู้อาถรรพ์
by ๐Eel๐ • วันศุกร์ที่ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2554 20:15
22.10 น.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอ๊ดดด!
“กลับมาแล้วค่ะที่รัก”
เสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับคำทักทายที่แสนหวานของหญิงสาวนาม ‘bluemerry’ เธอเป็นนักศึกษาคณะแพทย์ ต้องเข้าเวรดึกและต้องออกไปที่คณะแต่เช้า เธอสาวเท้ามาหาหนุ่มรูปงามที่นอนดูทีวีอยู่บนเตียง เธอนั่งลงข้างๆ
“กลับมาแล้วเหรอ? เวรดึกเหมือนเดิม เหนื่อยมั้ย?” นั่นเป็นเสียงของ ‘เหลา’ แฟนหนุ่มของบลู เหลาเอามือขยี้หัวของบลูอย่างเอ็นดู
“ก็เล็กน้อยน่ะ เหนื่อยบ้างอะไรบ้าง ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” พูดจบบลูก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ
10 นาทีต่อมา
บลูออกจากห้องน้ำด้วยชุดนอนซีทรูที่บางงงงงแสนบาง เหลามองตาค้าง รีโมตทีวีที่ถืออยู่ในมือหล่นดังตุ้บ! เธอช่าง...เซ็กซี่เกินคำบรรยาย
“วันนี้ให้เลยนะ” บลูเริ่มเปิดฉากเรื่องราวระหว่างคนสองคนแล้วยิ้มอย่างยั่วยวน
“อ่า... จริงหรอ? เธอเหนื่อยอยู่นี่นา พักผ่อนดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้วันหยุด สบายๆอยู่แล้ว” บลูพูดพลางเดินไปนั่งบนตักของเหลา
“ดะ...ได้สิ ไม่ขัดอยู่แล้ว...” เหลาพูดแล้วพลิกตัวคร่อมบลูเมอรี่พลางจูบอย่างเร่าร้อน
คืนนั้นบลูเมอรี่ช่างมีความสุขจริงๆ....
2 เดือนผ่านไป...
20.45 น.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอ๊ดดด!
“กลับมาละ...” คำพูดของผู้มาเยือนต้องสะดุดเมื่อสายตาได้ประจักษ์กับภาพตรงหน้า ภาพของชายหนุ่มที่เธอรักกับหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มกำลังมีความสุขกันอยู่บนเตียง ที่เป็นของ ‘เธอ’ และ ‘เขา’ เมื่อชายหนุ่มเห็นแฟนสาวของตัวเองกลับมาเร็วผิดปกติจึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“บะ...บลู! ทำไมวันนี้เธอกลับ.......”
“ไม่ต้องมาพูดเลยนะ!! เหลา!! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร!!?” เธอสาวเท้าอย่างรวดเร็วเข้าไปหาเหลา
เพี๊ยะ! เธอตบหน้าเหลาไปฉาดใหญ่
“บลู...ฟังฉันก่อน!”
“ไม่!! ฉันไม่มีอะไรต้องฟังทั้งนั้น ภาพมันฟ้องซะขนาดนี้ ฉันไม่โง่หรอกนะ!!” พูดจบเธอเบนสายตาออกจากเหลาไปหาผู้หญิงคนนั้น
“เธอเป็นใคร!! ทำไมต้องมายุ่งกับแฟนชาวบ้านแบบนี้ด้วย” เธอตะคอกใส่ผู้หญิงคนนั้น
“คือ.. ฉัน.. ฉัน..” หญิงสาวคนนั้นกำลังพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือด้วยความกลัว
“ไม่ต้องอธิบาย!!” บลูเมอรี่เงื้อมือขึ้นและ...
เพี๊ยะ!! เธอมอบฝ่ามือที่เรียบสวยให้เป็นตราประทับของหญิงสาวนิรนามผู้นั้น
“เธอทำอย่างนี้ไม่ได้นะบลู!!” เหลาตกใจเข้ามากอดหญิงสาวคนนั้น และพยุงให้เธอลุกขึ้น
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้!! ในเมื่อ.........”
“พอแล้ว!! ฉันจะให้เธอสงบปากสงบคำอยู่ในห้องนี้สักพัก แล้วฉันจะกลับมาภายในครึ่งชม.” เหลาพูดจบก็พาหญิงสาวคนนั้นออกจากห้องไป
บลูเมอรี่มองภาพที่เหลาเดินกอดผู้หญิงคนนั้นจนกระทั้งออกไปจากประตูห้อง เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้น น้ำตาที่กลั้นมานานเริ่มไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอขว้างปาสิ่งของรอบตัวทั้งหมด
“ทำไม... ทำไมเรื่องแบบนี้ถึง้องมาเกิดขึ้นกับฉัน ทำไมกันนนนนนนนนน!!!!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอ๊ดดด!
“กลับมาแล้วค่ะที่รัก”
เสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับคำทักทายที่แสนหวานของหญิงสาวนาม ‘bluemerry’ เธอเป็นนักศึกษาคณะแพทย์ ต้องเข้าเวรดึกและต้องออกไปที่คณะแต่เช้า เธอสาวเท้ามาหาหนุ่มรูปงามที่นอนดูทีวีอยู่บนเตียง เธอนั่งลงข้างๆ
“กลับมาแล้วเหรอ? เวรดึกเหมือนเดิม เหนื่อยมั้ย?” นั่นเป็นเสียงของ ‘เหลา’ แฟนหนุ่มของบลู เหลาเอามือขยี้หัวของบลูอย่างเอ็นดู
“ก็เล็กน้อยน่ะ เหนื่อยบ้างอะไรบ้าง ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” พูดจบบลูก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ
10 นาทีต่อมา
บลูออกจากห้องน้ำด้วยชุดนอนซีทรูที่บางงงงงแสนบาง เหลามองตาค้าง รีโมตทีวีที่ถืออยู่ในมือหล่นดังตุ้บ! เธอช่าง...เซ็กซี่เกินคำบรรยาย
“วันนี้ให้เลยนะ” บลูเริ่มเปิดฉากเรื่องราวระหว่างคนสองคนแล้วยิ้มอย่างยั่วยวน
“อ่า... จริงหรอ? เธอเหนื่อยอยู่นี่นา พักผ่อนดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้วันหยุด สบายๆอยู่แล้ว” บลูพูดพลางเดินไปนั่งบนตักของเหลา
“ดะ...ได้สิ ไม่ขัดอยู่แล้ว...” เหลาพูดแล้วพลิกตัวคร่อมบลูเมอรี่พลางจูบอย่างเร่าร้อน
คืนนั้นบลูเมอรี่ช่างมีความสุขจริงๆ....
2 เดือนผ่านไป...
20.45 น.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอ๊ดดด!
“กลับมาละ...” คำพูดของผู้มาเยือนต้องสะดุดเมื่อสายตาได้ประจักษ์กับภาพตรงหน้า ภาพของชายหนุ่มที่เธอรักกับหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มกำลังมีความสุขกันอยู่บนเตียง ที่เป็นของ ‘เธอ’ และ ‘เขา’ เมื่อชายหนุ่มเห็นแฟนสาวของตัวเองกลับมาเร็วผิดปกติจึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“บะ...บลู! ทำไมวันนี้เธอกลับ.......”
“ไม่ต้องมาพูดเลยนะ!! เหลา!! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร!!?” เธอสาวเท้าอย่างรวดเร็วเข้าไปหาเหลา
เพี๊ยะ! เธอตบหน้าเหลาไปฉาดใหญ่
“บลู...ฟังฉันก่อน!”
“ไม่!! ฉันไม่มีอะไรต้องฟังทั้งนั้น ภาพมันฟ้องซะขนาดนี้ ฉันไม่โง่หรอกนะ!!” พูดจบเธอเบนสายตาออกจากเหลาไปหาผู้หญิงคนนั้น
“เธอเป็นใคร!! ทำไมต้องมายุ่งกับแฟนชาวบ้านแบบนี้ด้วย” เธอตะคอกใส่ผู้หญิงคนนั้น
“คือ.. ฉัน.. ฉัน..” หญิงสาวคนนั้นกำลังพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือด้วยความกลัว
“ไม่ต้องอธิบาย!!” บลูเมอรี่เงื้อมือขึ้นและ...
เพี๊ยะ!! เธอมอบฝ่ามือที่เรียบสวยให้เป็นตราประทับของหญิงสาวนิรนามผู้นั้น
“เธอทำอย่างนี้ไม่ได้นะบลู!!” เหลาตกใจเข้ามากอดหญิงสาวคนนั้น และพยุงให้เธอลุกขึ้น
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้!! ในเมื่อ.........”
“พอแล้ว!! ฉันจะให้เธอสงบปากสงบคำอยู่ในห้องนี้สักพัก แล้วฉันจะกลับมาภายในครึ่งชม.” เหลาพูดจบก็พาหญิงสาวคนนั้นออกจากห้องไป
บลูเมอรี่มองภาพที่เหลาเดินกอดผู้หญิงคนนั้นจนกระทั้งออกไปจากประตูห้อง เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้น น้ำตาที่กลั้นมานานเริ่มไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอขว้างปาสิ่งของรอบตัวทั้งหมด
“ทำไม... ทำไมเรื่องแบบนี้ถึง้องมาเกิดขึ้นกับฉัน ทำไมกันนนนนนนนนน!!!!”
Replies (20)
ขอแจงว่า ตัวจริงไม่ใช่คนอย่างนี้ รักเดียวใจเดียว ไม่เหมือนคนเขียนหรอก
ดีดีเจ๋ง
โพสต์ก่อนกลัวมีคนแย่งโพสต์
โพสต์ก่อนกลัวมีคนแย่งโพสต์
ว๊ากกกกกกกกกก
มี NC กันด้วย
ม่ายน้าาาาาาาาา
ฉันยังบริสุทธิ์ไม่เคยเสียแม้แต่จูบแรก (นอกจากจูบกับแมวที่บ้าน)
มี NC กันด้วย
ม่ายน้าาาาาาาาา
ฉันยังบริสุทธิ์ไม่เคยเสียแม้แต่จูบแรก (นอกจากจูบกับแมวที่บ้าน)
พระเอก ... เลวจังเลย
30 นาทีผ่านไป...
เหลาเดินเข้ามาในห้อง เห็นข้าวของกระจัดกระจาย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะคงคิดว่าเป็นฝีมือของแฟนสาวแน่นอน เหลาเดินไปนอนบนเตียงกำลังจะดึงผ้าขึ้นมาห่ม ประตูห้องน้ำก็เปิดขึ้น เผยให้เห็นร่างสูงได้สัดส่วนของบลูเมอรี่ เธอเดินเข้ามาหาเหลาและคลานจากปลายเตียงขึ้นมาคร่อมเหลา มือหนึ่งดึงแขนเสื้อลงเผยให้เห็นบราสีดำและหน้าอกขาวอมชมพู
“ทำกับฉัน...มันไม่สนุกหรอ? ถึงต้องไปเอายัยผู้หญิงคนนั้นมานอนกกด้วยน่ะ...” บลูเมอรี่ถามเสียแผ่วเบา ตาบวมเหมือนคนที่เพิ่งร้องไห้อย่างหนัก
“เอ่อ...” เหลาตอบไม่ถูก ความจริงเหลาไม่รู้จะสู้หน้าบลูเมอรี่ยังไงดีด้วยซ้ำ ในเมื่อเขารู้อยู่แก่ใจว่า บลูเมอรี่รักเขามาก...
บลูเมอรี่เริ่มจูบอย่างเร่าร้อน มือไล้ไปตามร่างกายของเหลา เป็นการกระตุ้นอารมณ์ของบุรุษเพศได้เป็นอย่างดี แต่...
“ดึกแล้ว...นอนกันเถอะ” เหลาพูดด้วยเสียงที่เย็นชา ดันบลูเมอรี่ให้ออกห่างจากตัว การกระทำของเหลาทำให้บลูเมอรี่ขาดสติ
“ถ้าหากว่าเป็นยัยผู้หญิงคนนั้น เหลาคงจะไม่ปฏิเสธใช่มั้ย!!? รู้ไหม!! ฉันท้องได้2เดือนแล้วนะ นายเคยรู้อะไรบ้างมั้ย?!! ได้!! ถ้านายต้องการยัยนั้น งั้นฉันให้นายไปอยุ่กับผู้หญิงคนนั้น ส่วนฉัน...” บลูเมอรี่หันหน้าไปทางระเบียง...
“...ส่วนฉัน จะไปคอยเป็นเงาตามติดนายไปทุกที่ ตามติดคนที่ฉันรัก... ตลอดไป...” พูดจบบลูเมอรี่ก็วิ่งออกไปทางระเบียง
“ท้อง!? ไม่นะ! บลู อย่าทำแบบนั้นนะ!!!”
เหลาลุกขึ้นพยายามจะคว้าตัวบลูเมอรี่ไว้ แต่... มันสายไปเสียแล้ว เธอกระโดดออกจากระเบียงตกลงไปด้านล่างเป็นที่เรียบร้อย เหลาวิ่งตามมาที่ระเบียง ชะเง้อหน้ามองลงไปข้างล่าง เห็นร่างของบลูเมอรี่ถูกเสียบอยู่ที่ต้นไผ่ เหลาตกใจจนต้องรีบวิ่งลงไปดู
เมื่อถึงชั้นล่าง... เหลาเงยหน้าขึ้นมองร่างของบลูเมอรี่ ไม่ทัน...เธอตายแล้ว... เหลาเพ่งมองไปที่ยอดไผ่ เหมือนมีก้อนเนื้อเสียบอยู่ เหลาเพ่งมองชัดๆ ปรากฏว่าก้อนเนื้อนั่นคือ ศพเด็กทารกที่อยุ่ในท้องของบลูเมอรี่... ลูกของเขา... ในขณะนั้นมีบางอย่าง คอยยิ้มให้เขาอยู่เงียบๆ ข้างๆกอไผ่...
เหลาเดินเข้ามาในห้อง เห็นข้าวของกระจัดกระจาย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะคงคิดว่าเป็นฝีมือของแฟนสาวแน่นอน เหลาเดินไปนอนบนเตียงกำลังจะดึงผ้าขึ้นมาห่ม ประตูห้องน้ำก็เปิดขึ้น เผยให้เห็นร่างสูงได้สัดส่วนของบลูเมอรี่ เธอเดินเข้ามาหาเหลาและคลานจากปลายเตียงขึ้นมาคร่อมเหลา มือหนึ่งดึงแขนเสื้อลงเผยให้เห็นบราสีดำและหน้าอกขาวอมชมพู
“ทำกับฉัน...มันไม่สนุกหรอ? ถึงต้องไปเอายัยผู้หญิงคนนั้นมานอนกกด้วยน่ะ...” บลูเมอรี่ถามเสียแผ่วเบา ตาบวมเหมือนคนที่เพิ่งร้องไห้อย่างหนัก
“เอ่อ...” เหลาตอบไม่ถูก ความจริงเหลาไม่รู้จะสู้หน้าบลูเมอรี่ยังไงดีด้วยซ้ำ ในเมื่อเขารู้อยู่แก่ใจว่า บลูเมอรี่รักเขามาก...
บลูเมอรี่เริ่มจูบอย่างเร่าร้อน มือไล้ไปตามร่างกายของเหลา เป็นการกระตุ้นอารมณ์ของบุรุษเพศได้เป็นอย่างดี แต่...
“ดึกแล้ว...นอนกันเถอะ” เหลาพูดด้วยเสียงที่เย็นชา ดันบลูเมอรี่ให้ออกห่างจากตัว การกระทำของเหลาทำให้บลูเมอรี่ขาดสติ
“ถ้าหากว่าเป็นยัยผู้หญิงคนนั้น เหลาคงจะไม่ปฏิเสธใช่มั้ย!!? รู้ไหม!! ฉันท้องได้2เดือนแล้วนะ นายเคยรู้อะไรบ้างมั้ย?!! ได้!! ถ้านายต้องการยัยนั้น งั้นฉันให้นายไปอยุ่กับผู้หญิงคนนั้น ส่วนฉัน...” บลูเมอรี่หันหน้าไปทางระเบียง...
“...ส่วนฉัน จะไปคอยเป็นเงาตามติดนายไปทุกที่ ตามติดคนที่ฉันรัก... ตลอดไป...” พูดจบบลูเมอรี่ก็วิ่งออกไปทางระเบียง
“ท้อง!? ไม่นะ! บลู อย่าทำแบบนั้นนะ!!!”
เหลาลุกขึ้นพยายามจะคว้าตัวบลูเมอรี่ไว้ แต่... มันสายไปเสียแล้ว เธอกระโดดออกจากระเบียงตกลงไปด้านล่างเป็นที่เรียบร้อย เหลาวิ่งตามมาที่ระเบียง ชะเง้อหน้ามองลงไปข้างล่าง เห็นร่างของบลูเมอรี่ถูกเสียบอยู่ที่ต้นไผ่ เหลาตกใจจนต้องรีบวิ่งลงไปดู
เมื่อถึงชั้นล่าง... เหลาเงยหน้าขึ้นมองร่างของบลูเมอรี่ ไม่ทัน...เธอตายแล้ว... เหลาเพ่งมองไปที่ยอดไผ่ เหมือนมีก้อนเนื้อเสียบอยู่ เหลาเพ่งมองชัดๆ ปรากฏว่าก้อนเนื้อนั่นคือ ศพเด็กทารกที่อยุ่ในท้องของบลูเมอรี่... ลูกของเขา... ในขณะนั้นมีบางอย่าง คอยยิ้มให้เขาอยู่เงียบๆ ข้างๆกอไผ่...
ความคิดเห็นนี้ได้แตกไปยังกระทู้ #1819
อั้ยหยา..!! มีคนว่าพระเอกเลวด้วย T^T อิมเมจของตัวพระเอกเนี่ยเอามาจากผู้แต่งเลยนะ
โอ้โห ตอนนี้ใครคิดอ่ะฉากตายดีมาก คนที่คิดฉลาดมาก ไม่อยากจะเอ่ย เราเป็นคนคิดวิธีการตาย แถมตอนที่บอกคนแต่งว่าเอาอย่างนี้เพื่อนเงียบทั้งห้องเพราะงง กับการกำหนดบทตายที่....สร้างสรรค์ดี และโรคจิต
แหมๆ แกแค่คิดท่าตายให้เท่านั้นแหละ นอกนั้นเค้าเพิ่มเติมเอง หุหุ
สนุกๆๆๆ
ชอบค่ะ > _ <
แก้ไขล่าสุด: 29/10/2554 21:24 โดย pimmygiga
22.28
เหลาเดินขึ้นมาบนห้องหลังจากที่ให้ความกับตำรวจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหลาเปิดประตูห้องเข้ามาในห้อง เหลาต้องตกกใจเมื่อรอยเลือดอยู่เต็มพื้นห้อง ไม่ใช่แค่นั้น ข้าวของที่เคยกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้องก็กลับมาอยู่ในที่ๆมันเคยอยู่อย่างเป็นระเบียบ แต่...สิ่งของเหล่านั้นต่างเปื้อนไปด้วยคราบเลือด...
“นะ...นี่มัน...อะไรน่ะ..?” เหลาพึมพำกับตัวเองเบาๆ
‘ตามติดคนที่ฉันรัก... ตลอดไป...’ อยู่ๆคำพูดประโยคสุดท้ายของบลูเมอรี่ก็ดังก้องในหัวของเขา...
“หรือว่า......”
‘ใช่แล้ว บลูเองค่ะที่รัก...’ เสียงอันเย็นยะเยือกของบลูเมอรี่ก็ดังเข้ามาในหัวของเขา
“บลู..!”
‘บลูเองไงคะที่รัก...’ เสียงนั่นเหมือนมากระซิบข้างๆหูของเหลา แต่เมื่อเหลาหันไปตามต้นเสียง กลับไม่พบใครอยู่ตรงนั้น
‘อุแว๊ อุแว๊ แง๊ๆ’
“เสียงเด็กทารก..?”
‘ใช่ค่ะ นี่ลูกของเหลาไงคะ เห็นมั้ย? ลูกร้องไห้ใหญ่แล้ว’
“ไม่...ไม่...” เหลาเริ่มทำหน้าเลิ่กลั่ก
‘มีอะไรเหรอคะที่รัก?’
“ไม่!! เธอตายไปแล้ว อย่ามายุ่งกันฉันอีกนะ!!” พูดจบเหลาก็วิ่งออกจากห้องด้วยความตกใจ
‘จะไปไหนคะที่รัก...’ เสียงอันเย็นยะเยือกของบลูเมอรี่ดังขึ้นในโสตประสาทอีกครั้ง
ปัง!! พร้อมกับเสียงประตูที่ปิดอย่างแรง...
“ไม่!! ไม่!! ไม่!! บลู..เธอปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ!!!” เมื่อเหลารู้ตัวว่าตัวเองไม่มีทางหนี และไม่คิดที่จะกระโดดลงจากระเบียงเหมือนบลูเมอรี่ เหลาเลยคุกเขายกมือไหว้ปลกๆด้วยความกลัว
‘อยู่กับบลูก่อนสิคะ...’ บลูเมอรี่ปรากฏตัวให้เหลาเห็น ยิ่งเพิ่มความกลัวของเหลาขึ้นเป็นทวีคูณ แต่ทว่า... ร่างกายของบลูเมอรี่ยังเหมือนเดิม ยังเป็นเหมือนตอนก่อนตาย ไม่มีน้ำเหลือง ไม่มีหนอนมาชอนไช
“@!*&^%$#@!#%$%” เหลาเริ่มสวดมนต์
‘ไม่ต้องกลัวไปหรอกค่ะ บลูไม่ทำอะไรเหลาหรอกนะคะ นอนกันเถอะค่ะ นอนดึกไม่ดีน๊า’ หญิงสาวยิ้มให้เหลา รอยยิ้มที่แสนคุ้นเคยปรากฏอยู่บนใบหน้าของบลูเมอรี่และน้ำเสียงที่คุ้นเคย ทำให้เหลาลดความกลัวลงไปบ้าง แต่...ก็ยังไม่ยอมไปนอนที่เตียง
“มะ...ไม่...ไม่เป็นไรหรอก บลูนอนบนเตียงเถอะ เดี๋ยวเหลาจะนอนพื้นเอง” เหลาเดินไปเอาหมอนที่เตียง
พลั่ก!! บลูเมอรี่ผลักเหลาให้ล้มตัวลงบนเตียง
เธอคลานขึ้นมานอนข้างๆเหลา เธอกอดเหลาที่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วพูดน้ำเสียงแผ่วเบาปนอ่อนโยน
‘ไม่ต้องกลัวนะคะ บลูไม่ทำอะไรคุณหรอก’ เธอกอดเหลาไว้แน่น
คืนนั้น...เหลานอนตาค้างทั้งคืนเลย
เหลาเดินขึ้นมาบนห้องหลังจากที่ให้ความกับตำรวจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหลาเปิดประตูห้องเข้ามาในห้อง เหลาต้องตกกใจเมื่อรอยเลือดอยู่เต็มพื้นห้อง ไม่ใช่แค่นั้น ข้าวของที่เคยกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้องก็กลับมาอยู่ในที่ๆมันเคยอยู่อย่างเป็นระเบียบ แต่...สิ่งของเหล่านั้นต่างเปื้อนไปด้วยคราบเลือด...
“นะ...นี่มัน...อะไรน่ะ..?” เหลาพึมพำกับตัวเองเบาๆ
‘ตามติดคนที่ฉันรัก... ตลอดไป...’ อยู่ๆคำพูดประโยคสุดท้ายของบลูเมอรี่ก็ดังก้องในหัวของเขา...
“หรือว่า......”
‘ใช่แล้ว บลูเองค่ะที่รัก...’ เสียงอันเย็นยะเยือกของบลูเมอรี่ก็ดังเข้ามาในหัวของเขา
“บลู..!”
‘บลูเองไงคะที่รัก...’ เสียงนั่นเหมือนมากระซิบข้างๆหูของเหลา แต่เมื่อเหลาหันไปตามต้นเสียง กลับไม่พบใครอยู่ตรงนั้น
‘อุแว๊ อุแว๊ แง๊ๆ’
“เสียงเด็กทารก..?”
‘ใช่ค่ะ นี่ลูกของเหลาไงคะ เห็นมั้ย? ลูกร้องไห้ใหญ่แล้ว’
“ไม่...ไม่...” เหลาเริ่มทำหน้าเลิ่กลั่ก
‘มีอะไรเหรอคะที่รัก?’
“ไม่!! เธอตายไปแล้ว อย่ามายุ่งกันฉันอีกนะ!!” พูดจบเหลาก็วิ่งออกจากห้องด้วยความตกใจ
‘จะไปไหนคะที่รัก...’ เสียงอันเย็นยะเยือกของบลูเมอรี่ดังขึ้นในโสตประสาทอีกครั้ง
ปัง!! พร้อมกับเสียงประตูที่ปิดอย่างแรง...
“ไม่!! ไม่!! ไม่!! บลู..เธอปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ!!!” เมื่อเหลารู้ตัวว่าตัวเองไม่มีทางหนี และไม่คิดที่จะกระโดดลงจากระเบียงเหมือนบลูเมอรี่ เหลาเลยคุกเขายกมือไหว้ปลกๆด้วยความกลัว
‘อยู่กับบลูก่อนสิคะ...’ บลูเมอรี่ปรากฏตัวให้เหลาเห็น ยิ่งเพิ่มความกลัวของเหลาขึ้นเป็นทวีคูณ แต่ทว่า... ร่างกายของบลูเมอรี่ยังเหมือนเดิม ยังเป็นเหมือนตอนก่อนตาย ไม่มีน้ำเหลือง ไม่มีหนอนมาชอนไช
“@!*&^%$#@!#%$%” เหลาเริ่มสวดมนต์
‘ไม่ต้องกลัวไปหรอกค่ะ บลูไม่ทำอะไรเหลาหรอกนะคะ นอนกันเถอะค่ะ นอนดึกไม่ดีน๊า’ หญิงสาวยิ้มให้เหลา รอยยิ้มที่แสนคุ้นเคยปรากฏอยู่บนใบหน้าของบลูเมอรี่และน้ำเสียงที่คุ้นเคย ทำให้เหลาลดความกลัวลงไปบ้าง แต่...ก็ยังไม่ยอมไปนอนที่เตียง
“มะ...ไม่...ไม่เป็นไรหรอก บลูนอนบนเตียงเถอะ เดี๋ยวเหลาจะนอนพื้นเอง” เหลาเดินไปเอาหมอนที่เตียง
พลั่ก!! บลูเมอรี่ผลักเหลาให้ล้มตัวลงบนเตียง
เธอคลานขึ้นมานอนข้างๆเหลา เธอกอดเหลาที่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วพูดน้ำเสียงแผ่วเบาปนอ่อนโยน
‘ไม่ต้องกลัวนะคะ บลูไม่ทำอะไรคุณหรอก’ เธอกอดเหลาไว้แน่น
คืนนั้น...เหลานอนตาค้างทั้งคืนเลย
ความคิดเห็นนี้ได้แตกไปยังกระทู้ #1822
เสียงพี่เหลาสวดมนต์ >> “@!*&^%$#@!#%$%”
555 จะได้ฆ่ากิ๊กเฮียเหลาแล้วในตอนต่อไป ^^
รีบฆ่าจังนะ คนแต่งยังคิดไม่ออกเลย T T
[อัพช้าไปนิด -.-]
[อัพช้าไปนิด -.-]
ทำไมชีวิตลูกผู้ชายอย่างผม ต้องเสียนวลให้ ผู้หญิงอย่างยัยบลูเนี่ย
โธ่ ไม่!!!!!!!!
โธ่ ไม่!!!!!!!!
อะไรเฮียเหลา นิยายก็คือนิยายสิ
คิดมาก _*_
คิดมาก _*_
เมื่อไร แกจะมาเอาลง_*_
บ้าแล้วไง
ทำไมต้องลงตั้งหลัง2ธันวาว่ะ
รออ่านอยู่โว้ย
ทำไมต้องลงตั้งหลัง2ธันวาว่ะ
รออ่านอยู่โว้ย
สงสัยคนแต่งเคยแต่งแต่วาย มาแต่งประเภทนี้มันเลยเริ่มnc_*_
สนุกๆ
Function Used time : 0:00:00:00.016