เกมปีศาจ ตอน 1 : เกมควักท้องกู้ระเบิด
by หนูเดซี่ค่ะ • วันอาทิตย์ที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2554 14:02
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อให้ความบันเทิงเท่านั้น อาจจะมีคำหยาบคาย เสียดสี หรือ หมิ่นการเมือง ก็ขอจงโปรดเข้าใจว่าเป็นเพียงนิยาย ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด ^^"
Replies (13)
...The DEVIL GAMES...เ ก ม ปี ศ า จ...
...วันๆหนึ่งคุณทำอะไรให้เป็นประโยชน์ต่อโลกบ้าง...
ตอนที่ 1 : เกมควักท้องกู้ระเบิด!
“กรี๊ง!” เสียงโทรศัพท์บ้านดังมาแต่ชั้นล่าง เสียงของมันดังขึ้นไปถึงห้องนอนข้างบนที่ภูมินอนอยู่
ภายในห้องนอนที่ไม่ถูกตกแต่งด้วยความพิเศษหรูหรา ภูมิ ชายหนุ่มผิวสีจิ้งจกค่อยๆลืมตาตื่นและลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ อย่างงัวเงีย
ก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างและเดินตรงไปยังโทรศัพท์ที่ส่งเสียงร้องให้เจ้าของบ้านรับ
“ฮัลโหลครับ!” เขารับสายพร้อมทักทายด้วยประโยคที่คุ้นเคยดี
“นั่นใช่หมอภูมิหรือเปล่า” เสียงปลายสายถามกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่สู้คนปกติ
“ครับ ใช่ครับ นั่นใครหรือครับ” ภูมิถามกลับอีกครั้งด้วยความงุนงงกับเสียงปลายสายที่เขาไม่แน่ใจ
“นายไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อฉันหรอก สิ่งเดียวที่นายควรรู้ในตอนนี้ก็คือ…นายกำลังจะตาย” ชายลึกลับตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นชวนภูมิผวา
“อ้าว! ไหงพูดแบบนี้ นั่นใครเอาดีๆ” ภูมิเริ่มหงุดหงิด
“ก็บอกแล้วไงว่านายไม่จำเป็นต้องรู้จักชื่อฉันหรอก ฟังให้ดี...ตอนนี้...นายกำลังจะตาย” เสียงปลายสายยังคงตอบกลับในประโยคเช่นเดิม
“มึงใครวะ โทรมากวนตีนกูเหรอ อยากตายใช่ไหม” หมอภูมิใจร้อนเริ่มตะคอกใส่ชายแปลกหน้าทางโทรศัพท์ เขาไม่พอใจอย่างยิ่ง และเกียจการโดนโทรป่วนเป็นชีวิตจิตใจ
เสียงปลายสายเงียบไปพักนึง ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น … “นายกำลังจะตายอีกในไม่ช้า”
“ไอ้สัตว์เอ้ย! มึงนี่แหละจะตาย แน่จริงบอกที่อยู่มึงให้กูมาสิวะ” ภูมิเริ่มเดือดและตะโกนท้าทายคู่สนทนา
“ตอนนี้ฉันอยู่ในบ้านนาย และนายกำลังจะตายในอีกไม่ช้า ฮ่าๆๆๆ” เสียงปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมหัวเราะในลำคอ
ภูมิมองไปรอบๆตัว ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาบ้าง “ฮ่าๆๆๆ ไอ้ลูกหมาเอ้ย มึงรู้หรือว่าบ้านกูอยู่ไหน จะบอกไรให้นะ บ้านกูน่ะ... ก็อยู่ในช่องคลอดแม่มึงไง ฮ่าๆๆๆ” ภูมิหัวเราะด้วยความสะใจ
“มั น อ ยู่ ห น้ า ป ร ะ ตู บ้ า น ข อ ง น า ย” เสียงปลายสายยังคงตอบกลับอย่างใจเย็น
ภูมิรีบวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้าน เขาจัดการเปิดประตูออก และพบว่าข้างหน้าประตูบ้านมีกล่องกระดาษใบเล็กวางอยู่ 1 ใบ ภูมิก้มลงไปหยิบขึ้นมาก่อนจะนำมาวางที่โต๊ะ และเดินมาหยิบโทรศัพท์
“ตอนนี้นายหยิบมันเข้ามาในบ้านแล้ว ฮึๆ” ชายลึกลับหัวเราะในลำคอ
“มึงใครวะ ไอ้เหี้ย บอกกูมา” ภูมิในตอนนี้เริ่มใจคอไม่ดี
“ในกล่องกระดาษที่นายหยิบเข้ามามีสิ่งที่ช่วยให้นายมีชีวิตอยู่ต่อไป ตอนนี้สิ่งที่นายต้องเลือก คือ นายจะเปิดมันดูเพื่อเล่นเกมกับฉัน ซึ่งหนทางคือ นายอาจจะรอดชีวิต กับ นายเลือกที่จะไม่เปิดมัน ซึ่งคำตอบสั้นๆที่ฉันจะบอกนายคือ...ความตาย ฮึๆๆๆ” เสียงจากชายลึกลับที่เยือกเย็นทำเอาภูมิสะท้านก่อนจะวางสายไปโดยที่ภูมิยังนิ่งอึ้งกับสิ่งที่มันบอก ไม่ทันที่จะโต้ตอบกลับไป
เขารีบวิ่งมาที่กล่องกระดาษปริศนาที่วางไว้บนโต๊ะกระจก และแกะมันออกอย่างรีบร้อนด้วยความอยากรู้
เมื่อแกะกล่องกระดาษออกเขาพบว่า ข้างในมีกระดาษข้อความพร้อมกุญแจปริศนาที่ตัวกุญแจยังมีตัวเลขดิจิตอลเป็นเลข 3.00 อยู่ด้วย
“อะไรวะเนี่ย” ภูมิพึมพำกับตัวเอง เขาหยิบกระดาษอีกใบที่วางไว้ข้างๆกุญแจดิจิตอลขึ้นมาอ่านและพบกับข้อความที่ชวนตกใจ
“สวัสดีคุณหมอ สิ่งที่คุณจะต้องรู้จากกระดาษใบนี้ไม่ใช่รู้ว่าผมเป็นใคร แต่สิ่งที่คุณควรจะรู้คือ คุณจะเอาตัวรอดยังไงต่างหาก กุญแจสีทองที่มีตัวเลขดิจิตอลจะนับถอยหลังช้าๆ สิ่งที่คุณควรทำคือใช้ของมีคมในบ้านของคุณผ่าท้องตัวเอง และเอากุญแจสีทองไขไปที่ช่องของกล่องระเบิดขนาดจิ๋วที่ฝังอยู่ในท้องคุณ หากคุณไม่รีบจนเวลาดิจิตอลบนกุญแจสีทองหมด ร่างกายของคุณจะระเบิดเละไม่มีชิ้นดี และคุณจะรู้ว่า เพียงเวลาแค่ 3 นาทีก็มีค่ากับชีวิตคนหนึ่งคนมากแค่ไหน”
ภูมิรู้สึกอึ้งเล็กน้อยกับข้อความบนกระดาษ ทันทีที่เขาอ่านจบ เลขดิจิตอลบนตัวกุญแจก็ค่อยๆนับถอยหลัง
2.59…2.58…2.57…
ภูมิรีบวิ่งไปที่ห้องครัว เขาหยิบมีดทำครัวจากลิ้นชักขึ้นมาก่อนจะวิ่งย้อนขึ้นไปที่ห้องนอน เขาจัดการเปิดตู้เสื้อผ้าออก และมองดูร่างตัวเองที่ในกระจกของประตูตู้ เขาค่อยๆเอามีดมาวางทาบที่เนื้อท้องของตัวเอง และทำท่าจะกรีด
หมายเลขดิจิตอลที่เขาหยิบขึ้นมาด้วยยังคงนับถอยหลังช้าๆ
2.00…1.59…1.58…1.57
ภูมิพยายามตั้งสติ เขาเงื้อมมีดขึ้นสูงเหนือหัว “เอาไงเอากันวะ” ภูมิค่อยกดมีดจากบนศรีษะลงไปที่ท้อง แต่ยังไม่ทันที่มีดจะถึงท้อง เขาก็ปล่อยมันตกพื้นไป
ภูมิในตอนนี้มีน้ำตาไหลอาบแก้มสองข้าง เขาระลึกถึงสิ่งที่ทำลงไปในอดีต
เวลายังคงนับอยู่เรื่อยๆ จนตอนนี้ก็เหลือ 0.59 วินาทีสุดท้าย เวลาค่อยๆนับถอยหลัง ส่วนตัวภูมิเองก็ลงไปนั่งทรุดกับพื้นห้องและก้มหน้าลง นึกเรื่องบางอย่างในอดีตที่เขาไม่คิดว่าคนภายนอกจะล่วงรู้
ภาพของภูมิที่ได้พูดกับนางพยาบาลแก่คนหนึ่งในห้องไอซียูด้วยน้ำเสียงจริงจังปนขี้เกียจ “เราคงรักษาไม่ทัน ผู้ป่วยคนนี้กำลังจะสิ้นลมภายในอีก 3 นาที เราคงช่วยเธอไว้ไม่ได้แล้ว”
“เอาไงดีคะ” นางพยาบาลถาม
“ถอดเครื่องช่วยหายใจเธอออกซะ ปล่อยให้เธอตายอย่างสงบดีกว่า” หมอภูมิพูดด้วยน้ำเสียงหมดหวัง
ภาพเมื่อ 2 ปีก่อนย้อนกลับมาหาเขาในตอนนี้อีกครั้ง เวลาบนกุญแจสีทองริบหรี่เต็มที
หมอภูมิค่อยหงายหน้าขึ้นมองเพดานห้องและระเบิดหัวเราะลั่นออกมา “หึๆ ไอ้หอกนี้ คิดจะขู่เราเหรอ...มึงคิดว่ากูกลัวเก็บแผนการล้อเล่นของมึงล่ะสินะ กูรู้แล้วแหละว่ามึงเป็นใคร ฮ่าๆ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นมีแค่กูกับมึง ไอ้สัตว์ กูไม่กลัวมึงหรอกโว้ย อยากลองดีกับกูล่ะสินะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึงเอาผิดกูไม่ได้หรอก”
10 วินาทีสุดท้าย 10…9…8…7…6…5…4…3…2…1…
“ฮ่าๆ ไอ้สัตว์เอ้ย” หมอภูมิหัวเราะคริๆในลำคอ
…0…
“ตูม!!!” ร่างของหมอภูมิแตกกระเด็นเป็นเสี่ยงๆ ขณะที่เจ้าตัวกำลังหัวเราะลั่น ลำไส้ ตับ ปอด หัวใจ กระเด็นไปกองกันตามผนังห้องและบนเตียงนอน
ร่างของชายลึกลับใส่แจ็คเก็ตสีดำแถบแดงเดินก้าวออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ติดห้องนอนของภูมิ
เขามองสภาพศพที่แหลกละเอียดตรงหน้า…ยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะหยิบสมุดเล่มสีดำเล่มหนาขึ้นมาจากในเสื้อ
“ค น ที่ 3” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ เยือกเย็น ก่อนจะจดอะไรบางอย่างลงในหนังสือ
“ลาก่อน หมอภูมิ!”
...วันๆหนึ่งคุณทำอะไรให้เป็นประโยชน์ต่อโลกบ้าง...
ตอนที่ 1 : เกมควักท้องกู้ระเบิด!
“กรี๊ง!” เสียงโทรศัพท์บ้านดังมาแต่ชั้นล่าง เสียงของมันดังขึ้นไปถึงห้องนอนข้างบนที่ภูมินอนอยู่
ภายในห้องนอนที่ไม่ถูกตกแต่งด้วยความพิเศษหรูหรา ภูมิ ชายหนุ่มผิวสีจิ้งจกค่อยๆลืมตาตื่นและลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ อย่างงัวเงีย
ก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างและเดินตรงไปยังโทรศัพท์ที่ส่งเสียงร้องให้เจ้าของบ้านรับ
“ฮัลโหลครับ!” เขารับสายพร้อมทักทายด้วยประโยคที่คุ้นเคยดี
“นั่นใช่หมอภูมิหรือเปล่า” เสียงปลายสายถามกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่สู้คนปกติ
“ครับ ใช่ครับ นั่นใครหรือครับ” ภูมิถามกลับอีกครั้งด้วยความงุนงงกับเสียงปลายสายที่เขาไม่แน่ใจ
“นายไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อฉันหรอก สิ่งเดียวที่นายควรรู้ในตอนนี้ก็คือ…นายกำลังจะตาย” ชายลึกลับตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นชวนภูมิผวา
“อ้าว! ไหงพูดแบบนี้ นั่นใครเอาดีๆ” ภูมิเริ่มหงุดหงิด
“ก็บอกแล้วไงว่านายไม่จำเป็นต้องรู้จักชื่อฉันหรอก ฟังให้ดี...ตอนนี้...นายกำลังจะตาย” เสียงปลายสายยังคงตอบกลับในประโยคเช่นเดิม
“มึงใครวะ โทรมากวนตีนกูเหรอ อยากตายใช่ไหม” หมอภูมิใจร้อนเริ่มตะคอกใส่ชายแปลกหน้าทางโทรศัพท์ เขาไม่พอใจอย่างยิ่ง และเกียจการโดนโทรป่วนเป็นชีวิตจิตใจ
เสียงปลายสายเงียบไปพักนึง ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น … “นายกำลังจะตายอีกในไม่ช้า”
“ไอ้สัตว์เอ้ย! มึงนี่แหละจะตาย แน่จริงบอกที่อยู่มึงให้กูมาสิวะ” ภูมิเริ่มเดือดและตะโกนท้าทายคู่สนทนา
“ตอนนี้ฉันอยู่ในบ้านนาย และนายกำลังจะตายในอีกไม่ช้า ฮ่าๆๆๆ” เสียงปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมหัวเราะในลำคอ
ภูมิมองไปรอบๆตัว ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาบ้าง “ฮ่าๆๆๆ ไอ้ลูกหมาเอ้ย มึงรู้หรือว่าบ้านกูอยู่ไหน จะบอกไรให้นะ บ้านกูน่ะ... ก็อยู่ในช่องคลอดแม่มึงไง ฮ่าๆๆๆ” ภูมิหัวเราะด้วยความสะใจ
“มั น อ ยู่ ห น้ า ป ร ะ ตู บ้ า น ข อ ง น า ย” เสียงปลายสายยังคงตอบกลับอย่างใจเย็น
ภูมิรีบวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้าน เขาจัดการเปิดประตูออก และพบว่าข้างหน้าประตูบ้านมีกล่องกระดาษใบเล็กวางอยู่ 1 ใบ ภูมิก้มลงไปหยิบขึ้นมาก่อนจะนำมาวางที่โต๊ะ และเดินมาหยิบโทรศัพท์
“ตอนนี้นายหยิบมันเข้ามาในบ้านแล้ว ฮึๆ” ชายลึกลับหัวเราะในลำคอ
“มึงใครวะ ไอ้เหี้ย บอกกูมา” ภูมิในตอนนี้เริ่มใจคอไม่ดี
“ในกล่องกระดาษที่นายหยิบเข้ามามีสิ่งที่ช่วยให้นายมีชีวิตอยู่ต่อไป ตอนนี้สิ่งที่นายต้องเลือก คือ นายจะเปิดมันดูเพื่อเล่นเกมกับฉัน ซึ่งหนทางคือ นายอาจจะรอดชีวิต กับ นายเลือกที่จะไม่เปิดมัน ซึ่งคำตอบสั้นๆที่ฉันจะบอกนายคือ...ความตาย ฮึๆๆๆ” เสียงจากชายลึกลับที่เยือกเย็นทำเอาภูมิสะท้านก่อนจะวางสายไปโดยที่ภูมิยังนิ่งอึ้งกับสิ่งที่มันบอก ไม่ทันที่จะโต้ตอบกลับไป
เขารีบวิ่งมาที่กล่องกระดาษปริศนาที่วางไว้บนโต๊ะกระจก และแกะมันออกอย่างรีบร้อนด้วยความอยากรู้
เมื่อแกะกล่องกระดาษออกเขาพบว่า ข้างในมีกระดาษข้อความพร้อมกุญแจปริศนาที่ตัวกุญแจยังมีตัวเลขดิจิตอลเป็นเลข 3.00 อยู่ด้วย
“อะไรวะเนี่ย” ภูมิพึมพำกับตัวเอง เขาหยิบกระดาษอีกใบที่วางไว้ข้างๆกุญแจดิจิตอลขึ้นมาอ่านและพบกับข้อความที่ชวนตกใจ
“สวัสดีคุณหมอ สิ่งที่คุณจะต้องรู้จากกระดาษใบนี้ไม่ใช่รู้ว่าผมเป็นใคร แต่สิ่งที่คุณควรจะรู้คือ คุณจะเอาตัวรอดยังไงต่างหาก กุญแจสีทองที่มีตัวเลขดิจิตอลจะนับถอยหลังช้าๆ สิ่งที่คุณควรทำคือใช้ของมีคมในบ้านของคุณผ่าท้องตัวเอง และเอากุญแจสีทองไขไปที่ช่องของกล่องระเบิดขนาดจิ๋วที่ฝังอยู่ในท้องคุณ หากคุณไม่รีบจนเวลาดิจิตอลบนกุญแจสีทองหมด ร่างกายของคุณจะระเบิดเละไม่มีชิ้นดี และคุณจะรู้ว่า เพียงเวลาแค่ 3 นาทีก็มีค่ากับชีวิตคนหนึ่งคนมากแค่ไหน”
ภูมิรู้สึกอึ้งเล็กน้อยกับข้อความบนกระดาษ ทันทีที่เขาอ่านจบ เลขดิจิตอลบนตัวกุญแจก็ค่อยๆนับถอยหลัง
2.59…2.58…2.57…
ภูมิรีบวิ่งไปที่ห้องครัว เขาหยิบมีดทำครัวจากลิ้นชักขึ้นมาก่อนจะวิ่งย้อนขึ้นไปที่ห้องนอน เขาจัดการเปิดตู้เสื้อผ้าออก และมองดูร่างตัวเองที่ในกระจกของประตูตู้ เขาค่อยๆเอามีดมาวางทาบที่เนื้อท้องของตัวเอง และทำท่าจะกรีด
หมายเลขดิจิตอลที่เขาหยิบขึ้นมาด้วยยังคงนับถอยหลังช้าๆ
2.00…1.59…1.58…1.57
ภูมิพยายามตั้งสติ เขาเงื้อมมีดขึ้นสูงเหนือหัว “เอาไงเอากันวะ” ภูมิค่อยกดมีดจากบนศรีษะลงไปที่ท้อง แต่ยังไม่ทันที่มีดจะถึงท้อง เขาก็ปล่อยมันตกพื้นไป
ภูมิในตอนนี้มีน้ำตาไหลอาบแก้มสองข้าง เขาระลึกถึงสิ่งที่ทำลงไปในอดีต
เวลายังคงนับอยู่เรื่อยๆ จนตอนนี้ก็เหลือ 0.59 วินาทีสุดท้าย เวลาค่อยๆนับถอยหลัง ส่วนตัวภูมิเองก็ลงไปนั่งทรุดกับพื้นห้องและก้มหน้าลง นึกเรื่องบางอย่างในอดีตที่เขาไม่คิดว่าคนภายนอกจะล่วงรู้
ภาพของภูมิที่ได้พูดกับนางพยาบาลแก่คนหนึ่งในห้องไอซียูด้วยน้ำเสียงจริงจังปนขี้เกียจ “เราคงรักษาไม่ทัน ผู้ป่วยคนนี้กำลังจะสิ้นลมภายในอีก 3 นาที เราคงช่วยเธอไว้ไม่ได้แล้ว”
“เอาไงดีคะ” นางพยาบาลถาม
“ถอดเครื่องช่วยหายใจเธอออกซะ ปล่อยให้เธอตายอย่างสงบดีกว่า” หมอภูมิพูดด้วยน้ำเสียงหมดหวัง
ภาพเมื่อ 2 ปีก่อนย้อนกลับมาหาเขาในตอนนี้อีกครั้ง เวลาบนกุญแจสีทองริบหรี่เต็มที
หมอภูมิค่อยหงายหน้าขึ้นมองเพดานห้องและระเบิดหัวเราะลั่นออกมา “หึๆ ไอ้หอกนี้ คิดจะขู่เราเหรอ...มึงคิดว่ากูกลัวเก็บแผนการล้อเล่นของมึงล่ะสินะ กูรู้แล้วแหละว่ามึงเป็นใคร ฮ่าๆ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นมีแค่กูกับมึง ไอ้สัตว์ กูไม่กลัวมึงหรอกโว้ย อยากลองดีกับกูล่ะสินะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึงเอาผิดกูไม่ได้หรอก”
10 วินาทีสุดท้าย 10…9…8…7…6…5…4…3…2…1…
“ฮ่าๆ ไอ้สัตว์เอ้ย” หมอภูมิหัวเราะคริๆในลำคอ
…0…
“ตูม!!!” ร่างของหมอภูมิแตกกระเด็นเป็นเสี่ยงๆ ขณะที่เจ้าตัวกำลังหัวเราะลั่น ลำไส้ ตับ ปอด หัวใจ กระเด็นไปกองกันตามผนังห้องและบนเตียงนอน
ร่างของชายลึกลับใส่แจ็คเก็ตสีดำแถบแดงเดินก้าวออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ติดห้องนอนของภูมิ
เขามองสภาพศพที่แหลกละเอียดตรงหน้า…ยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะหยิบสมุดเล่มสีดำเล่มหนาขึ้นมาจากในเสื้อ
“ค น ที่ 3” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ เยือกเย็น ก่อนจะจดอะไรบางอย่างลงในหนังสือ
“ลาก่อน หมอภูมิ!”
ฮั่นแน่ นิยายรับน้ำท่วม
อิๆ เอาโหดเลยจ้า
ป.ล. ไอ้พวกของเสียอุจจาระ
คราวก่อนทำเอา....
ป.ล. ไอ้พวกของเสียอุจจาระ
คราวก่อนทำเอา....
อึ้งกับรูปหน้าปกมากๆ
เป็นศิลปะจากยุคหินเลยจริงๆ
เป็นศิลปะจากยุคหินเลยจริงๆ
มันคล้ายๆSAW นะ แต่หนุกครับ อยากดูตอน 2
ชอบไตเติลอ่ะ ... อาร์ทมาก ๆ
ไม่เข้าใจอ่ะ คนที่3 ....
เอ่อ คนที่ 3 คุณเดซี่หมายถึง
นิยายอันเดิมเขาลบไปเพราะว่าดูอุบาทว์ และอนาจารแบบ disturb ด้วย
(disturb แปลว่าอะไร)
นิยายอันเดิมเขาลบไปเพราะว่าดูอุบาทว์ และอนาจารแบบ disturb ด้วย
(disturb แปลว่าอะไร)
แก้ไขล่าสุด: 24/10/2554 09:59 โดย เฮียเหลา
โอ้ววววววววววววววววววววววววว
!!!!
*วิ่งไปอ่านตอนที่2ทันที*
!!!!
*วิ่งไปอ่านตอนที่2ทันที*
#8 ...
เปิด Dictionary สิเฮีย ...
เปิด Dictionary สิเฮีย ...
สนุกดีนิ มีกลิ่นSAWอยู่บ้าง เเต่แอบงง ไอกล่องระเบิดเข้าไปอยู่ในตัวหมอภูมิได้ไงอ่ะ!!
แก้ไขล่าสุด: 24/10/2554 19:52 โดย nikkishi
^
^
นั่นจิ อ่านดูบอกว่าเป็นขนาดจิ๋ว สงสัยเผลอกลืนเข้าไปละมั้ง
@netjungzaMT - คนที่ 3 คงหมายถึง อีตาชายลึกลับใส่แจ็คเก็ตสีดำแถบแดงเนี่ย คงมี list คนที่ต้องการอยู่ แล้วหมอคงเป็นรายชื่อที่ 3มั้ง (เดาๆ) แปลว่าต้องมีคนตายอีก
^
นั่นจิ อ่านดูบอกว่าเป็นขนาดจิ๋ว สงสัยเผลอกลืนเข้าไปละมั้ง
@netjungzaMT - คนที่ 3 คงหมายถึง อีตาชายลึกลับใส่แจ็คเก็ตสีดำแถบแดงเนี่ย คงมี list คนที่ต้องการอยู่ แล้วหมอคงเป็นรายชื่อที่ 3มั้ง (เดาๆ) แปลว่าต้องมีคนตายอีก
สนุกๆๆๆๆ เย้ๆ
Function Used time : 0:00:00:00.016