เริ่มเรื่องก่อนนะ


ในคืนฝนตกหนักคืนหนึ่ง
มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนหลบฝนอยู่
ใต้ชายคาตึกเเห่งหนึ่ง

ชายคนนั้นชื่อว่า น้ำหนึ่ง เด็กหนุ่มหน้าตาบ้านๆ จบจากม.6 โรงเรียนบ้านหนองใหญ่
น้ำหนึ่งมองออกไปในสายฝนพลันคิดถึงวันเก่าๆที่บ้านหนองใหญ่
ยามที่ฝนตก เค้าจะช่วยครอบครัวออกตีกบตีอึ่ง แต่วันนี้เค้าได้ออกมาใช้ชีวิตเพียงลำพังในเมืองใหญ่...........

เเล้วน้ำหนึ่งก็โดนกระชากตัวเข้าไปในมุมมืดของตึกๆ นั้น


เเล้วทันใดนั้นเอง ก็เกิดเสียงดังฉับขึ้น

น้ำหนึ่งร้องเสียงหลง "กรี๊ดดดดดดดดดดด" ร่างกระแทกกับพื้นปูนซีเมนท์
เสื้อผ้าของเค้าโดนของมีคมตัด น้ำหนึ่งสังเกตเห็นในแสงไฟริบหรี่ที่ส่องมาจากถนน
พลางหันไปมองที่มาของแรงที่กระชากเค้า เงาที่อยู่เบื้องหน้าเค้าดูใหญ่โต
น้ำหนึ่งไม่รู้ว่าอะไรที่ทำเค้า และทำเพราะอะไร ก่อนที่จะคิดมากไปกว่านั้น
เงาเบื้องหน้าได้โยนสิ่งหนึ่งมาที่เค้า และวิ่งหายไป

น้ำหนึ่งหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมา มันคือปากกา ที่สลักคำๆหนึ่งไว้ "ขนมปัง"

น้ำหนึ่งงุนงง มันจะโยนมาทำไมวะ! เขาเก็บปากกานั้นไว้ พลางยันตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เจ็บปวดไปหมดทั้งตัว

เขาเดินโซซัดโซเซท่ามกลางสายฝน ทันใดนั้น ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยง!!ลงมา น้ำหนึ่งตกใจ หวีดร้องเสียงดังลั่น ก่อนจะทรุดลงล้มไปที่พื้นถนน

ปี๊นๆๆ!! เสียงแตรของรถบีบดังสนั่นหวั่นไหว เพื่อไล่น้ำหนึ่งที่นอนใกล้จะหมดสติ เกะกะถนนอยู่

ภาพสุดท้ายช่างรางเลือน ปากกาที่เขาได้มากระเด็นหล่นไปไกล เขามองเห็นคำว่าขนมปัง เป็นสิ่งสุดท้ายย

และเสียงปริศนาดังแว่วก้องในสมอง

"ชื่อขนมปัง ตามหาให้เจอ"

ไปนอนก่อนแล้วพรุ่งนี้มาต่อใหม่

หึหึ...

สนุกกันใหญ่เชียวนะ

เบลอๆอ่ะ เดี๋ยวมาแจม

แต่งไม่เก่งอ่ะ รออ่านดีกว่า อิอิ
หลบให้ๆๆ

ชิดขวา ตามมาอ่าน

"ฆ่าาาาา มันน ฆ่าาาาาาาาาามั๊น " เสียง นาฬิกาปลุก ดังขึ้นนน

น้ำหนึ่งสะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมกับปัดมือไปมา ตามจังหวะเสียงดังลั่น ก่อนจะได้ สติ ว่าเป็นเพียงเสียงนาฬิกา ที่แฟนเก่า ซื้อให้เป็นของขวัญ หลังจากจับได้ ว่าน้ำหนึ่งแอบไปคบชู้

" ปากกา สลักชื่อ ด้ามนั้น ไม่ ไม่ ไม่!!!! ทำไม มันยังตามมาหลอกหลอนชั้นอีก ไม่นะ โฮ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " น้ำหนึ่ง ร้องไห้คร่ำครวญ

"ขนมปัง" ป่านฉะนี้เธออยู่ไฉนกันนะ ตั้งแต่วันนั้นที่เธอจับได้ว่าน้ำหนึ่งคบชู้สู่ชาย
น้ำหนึ่งก็ไม่ได้ข่าวคราวขนมปังอีกเลย ล่าสุดเมื่อหลายเดือนก่อน ได้ฟังข่าวคราวจากปากเพื่อนแถวบ้านของเธอ
"ลาแบน" หล่อนเล่าว่า หลังจากที่ขนมปังจับได้ว่าน้ำหนึ่งไปคบกับชายคนหนึ่ง เธอก็เสียสติออกอาละวาดไล่ล่าผู้ชาย
โดยเริ่มจากวินมอเตอร์ไซต์หน้าปากซอย เธอเอาปากกาคู่ชีพที่ใช้เขียนนิยาย เสียบทะลุรูจมูกวินมอเตอร์ไซต์ที่ชื่อ "แคปซูล"
จนอาการโคม่า.......

แก้คำผิดและตัดบรรทัดใหม่ค่า

พึ่งเริ่มเรื่องก้อเลือดสาดแล้ว ลุ้นๆๆ

ภาพภวังนั้นหารบเลือนจากความทรงจำของน้ำหนึ่งไม่
ภาพนั้นคือ ภาพที่แสนสะเทือนใจ .. ภาพที่ขนมปัง
ค่อยๆ ลูบไล้ หัวไชเท้าสีขาวขนาดเขื่อง ในหนึ่งปรายหางตามายังน้ำหนึ่ง
เสียงยั่วยวนชวนสยิวมาเป็นระยะๆ "ฮ่าๆๆ ฮึๆๆ ชอบมั้ยชอบม๊า!!"
น้ำหนึ่งแทบลมจับ!! แค่เพียงนึกภาพสะเทือนใจนั้น เขาก็แทบจะสำลักอาหารเช้าออกมาเลยทีเดียว!!

เมื่อน้ำหนึ่งตั้งสติได้ เขาจึงถามลาเบนว่า
"เออ.. ลาเบน.. นอกจากเหยื่อรายนี้แล้ว ยังมีใครที่ถูกขนมปังทารุณแบบนี้อีกบ้าง?!
ลาเบนตอบอย่างฉะฉาน
"มีสิ..!! ลืมคนโชคร้ายคนนั้นไม่ได้เด็ดขาดเลยหล่ะ
ผู้หญิงสาวสวยและรวยเสน่ห์คนนั้น. อา.."
น้ำหนึ่งตกใจเล็กน้อย พลางทำหน้างุนงงสงสัย
"ใครเหรอ? ลาเบน หญิงผู้โชคร้ายคนนั้น?"
ลาเบน ตอบ
"เฮ้อ.. น่าสงสารเธอจริงๆ เล่ากันว่า
เธอชื่อ "ใหญ่" ผู้หญิงสาวสวยวัยกลางคนที่ยังไม่เคยผ่านมือชายใดๆมาก่อน (เพราะผู้ชายมักจะผ่านมือเธอก่อนเสมอ)
เธออาศัยอยู่ในวังคนเดียว โดยคนใช้ส่วนใหญ่มักเป็นชายหน้าตาดี หุ่นดี กันทุกคน"
น้ำหนึ่งทำหน้าสงสัย
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับขนมปังหล่ะ"
ลาเบน
"เกี่ยวสิ! คืนวันนั้นเอง..หลังจากที่เธอเรียกคนสวนและพ่อครัวขึ้นไปรับใช้บนห้อง
ยัยขนมปังมาจากไหนก็ไม่ทราบบุกเข้าไปแอบดูกิจกรรมเข้าจังหวะอยู่พอดี
ยัยขนมปังทนไม่ไหว จึงขอแจม!! ว้ายไม่ใช่!
จึงเข้าไปเอายาสลบโปะทั้งสามจนสลบคาเตียง!!"
น้ำหนึ่ง ตกใจ
"ว้ายตาเถร! ขนาดนั้นเชียวเหรอ?"
ลาเบนมองค้อนน้ำหนึ่ง
"หึ แต๋วแตกกันเลยทีเดียวนะคะ คุณน้ำหนึ่ง..
มันยังไม่น่ากลัวเท่าสิ่งที่จะเล่าต่อจากนี้...

"อา.. มันน่ากลัวเหลือเกิน!!
หลังจากที่ทั้งสามสลบไปแล้ว ขนมปังก็ค่อยๆใช้ปากกาของเธอ เสียบเข้าไปยังรูจมูกของหล่อน!!
เธอบรรจงเสียบเข้า ออก อย่างสาแก่ใจ!! โดยไม่คิดสักนิดว่า รูจมูกคุณใหญ่จะบานได้ใจขนาดไหน!"

"ขนาดนั้นเชียวหรือ ลาเบน" น้ำหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

"ยังไม่เพียงพอสำหรับความต้องการของขนมปัง!!
เธอใช้ปลอกปากกาและด้านปากกา อุดรูจมูกทั้งสองข้างของคุณใหญ่
จนคุณใหญ่ขาดใจตาย!!"

"ห๊า!! โหดอะไรอย่างนี้ โธ่น่าสงสารหล่อนจริงๆ คุณใหญ่" น้ำหนึ่งกล่าวเสียงอ่อย

"ส่วนคนสวนกับพ่อครัว ขนมปังได้สำเร็จโทษพวกเค้าด้วยการจับขึงพืดทั้งแขนและขา
ตลอดจนพวงสวรรค์ของพวกเค้าเข้าด้วยกัน!!
โยงด้วยเชือกปอที่บรรจงมัดอย่างแน่หนา!! พระเจ้า!!
นรกตนใดบรรดานใจให้หล่อนทำได้ถึงเพียงนี้ โธ่ ขนมปัง.."

"ช่างวิตถารเสียจริง.. ไม่น่าเลยขนมปัง.." น้ำหนึ่งแทบไม่เชื่อสิ่งที่ลาเบนพูด

"แล้ว.. เธอก็นำเชือกที่มัดพวงสวรรค์ทั้งสองนั้น ค่อยๆ บิดๆ ๆ เป็นเกลียว ด้วยปากกาของเธอ..
จนเริ่มแน่น! แน่น!! แล้วเธอก็กระชากปากกาของเธอพร้อมกับเชือกที่ผูกไว้!
พระเจ้า!! ตอนแรกพ่อบ้านขึ้นไปแทบคลั่งกับภาพที่เห็น! ขนมปังเขียนอะไรบางอย่างไว้บนหน้าผากอันโหนกนูนของคุณใหญ่!!"

"เธอเขียนอะไรไว้เหรอ? ลาเบน" น้ำหนึ่งสงสัย

"เธอเขียนว่า.. อย่าบอกว่าเธอบาป!!" ลาเบนตอบ

"มัน มันหมายถึงอะไร?" เขาสงสัย

"นั่นสิ ทุกคนก็สงสัย.. ตำรวจกำลังสืบหาข้อมูลเพิ่มเติมในกูเกิลจากข้อมูลนี้อยู่
ล่าสุดเห็นพวกตำรวจออกมาแถลงการณ์ว่าแรงบันดาลใจที่
ขนมปังกระทำวิปริตฆาตรกรรมครั้งนี้ อาจจะมาจากหนังเรื่องนี้ก็ได้"

"หา!! อย่าบอกว่าเธอบาปเนี๊ยะนะ" น้ำหนึ่งตกใจ

"อืม.. ก็แค่นี้หล่ะ.. แล้วคุณเป็นใครหล่ะ ตามหาขนมปังทำไม" ลาเบนถามกลับ

"ผมเป็นแฟนเธอน่ะ แต่..." น้ำหนึ่งอึดอัดที่จะพูดต่อ

"แต่อะไรเหรอคะ คุณหนึ่ง?" ลาเบนถามต่อ

ทันใดนั้นเอง..!!!
"อ๊ะ นั่น ขนมปังนิ!!" ลาเบนรีบชี้ให้น้ำหนึ่งดู

"ไหนๆ!! อ๊ะ ขนมปัง!! ขนมปัง!!" เขารีบวิ่งไปหาเธอทันที

สุดย๊อดด มากก สนุกๆ ใครก็ได้ มาต่อ หน่อยยย

"ขนมปังอยู่ไหน ไม่เห็นเลยลาแบน" น้ำหนึ่งหันกลับไปถาม แต่ลาแบนไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว......

น้ำหนึ่งหันกลับมาดูนาฬิกา เป็นเวลาบ่ายสองโมงแล้ว เค้าไม่อยากเชื่อว่าจะใช้เวลานั่งนึก
ถึงเหตุการณ์เก่าๆเมื่อหลายเดือนก่อนได้นานขนาดนี้ ตั้งแต่ตื่นนอนเค้ายังไม่ได้อาบน้ำเลย ยังคงใส่ชุดนอนซีทรูตัวเก่า
น้ำหนึ่งเดินไปที่ห้องน้ำ เพื่อจะอาบน้ำล้างหน้าให้หายผวาจากความฝันและเรื่องเก่าๆ
ทันใดที่เค้ามองไปที่กระจกเหนืออ่างล้างหน้านั้น "ว้ากกกกกกกกกกกก"

ต่อๆๆกำลังมัน

ปากกาด้ามเขื่อง เสียบอยู่ในรูจมูกบานเฉิ่งข้างขวา ของน้ำหนึ่ง

เหลือเพียงท้ายปากกา ที่โผล่มา เพียงเสมอรู จมูก ที่กำลัง ขมิบๆๆ พร้อมเสียงลมหายใจ ฟรืดๆๆ ของ น้ำหนึ่ง

น้ำหนึ่ง ยกมือทั้งสองข้าง กุมไว้ที่ขมับ พร้อม ตาเบิกโพลง อ้าปาก กว้าง กรีดร้อง อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"กรี๊ดดดดดดดดดด ตายห่าน หอยเสียบจมูก"

เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น น้ำหนึ่งพยายามคิด

MEMENTO !!!! MEMENTO !!!!

เราแค่ฝันไป รึ เราทำอะไรกันแน่ ใช่สิ เมื่อคืน เราหยิบปากกา ด้ามนึงขึ้นมา ......

Edit : แก้คำผิดจ้า

งิ ต่อเร็วๆ

ไม่มีใครมาต่อเยย เด๋วพรุ่งนี้เปรกลับมาต่อเย็นๆละกัน

เข้ามาฮา

ในขณะเดียวกันนั้น เสียงโทรก็ดังขึ้น..กริ้งๆๆๆๆๆๆ

ทำให้น้ำหนึ่งตื่นจากภวังค์ แล้วค่อยๆประคองตัวเดินลงไปรับโทรศัพท์ ซึ่งอยู่ชั้นล่างของบ้าน น้ำหนึ่งพึมพรำกับตัวเองว่า ใครว่ะ

น้ำหนึ่งก้าวเท้าลงบันได ไปอย่างเซง ๆ และไม่ทันได้มองเปลือกทุเรียน ที่วา่งอยู่บนบันได น้ำหนึ่งพลาดไปเหยียบเปลือกทุเรียนเข้า ทำให้......

*แก้ไขคำผิด

รออ่านด้วย

น้ำหนึ่งสะดุ้งโหย่ง!!!! เหมือนแมวเพอร์เซียโดนลาวาภูเขาไฟฟูจิราด
เค้าพลาดท่าตกบันไดหินพิมมัสประเทศฟิจิ ร่วงลงมา แล้วกลิ้งเป็นเลขแปดไทยกองที่พื้นอย่างหมดซึ่งความสง่างาม

น้ำหนึ่งค่อยๆชันโหนกตูด ด้วยแรงกะบังลมปราณที่สูบเข้าตามพลังขมิบเข้าออก
ฝ่ามือที่บอบนุ่มเหมือนไสไหมวัดธาตุทอง จับไปตามร่างกายที่ปวดร้าว

"เจ็บเหลือเกิน ปวดร้าววววเหลือเกิน" น้ำหนึ่งโอดครางกระเส่าเหมือนมาเรีย โอซาว่า ตอนโดนสามีใช้ให้ทำการบ้านทางประตูหลัง

เค้าค่อยออกไปที่ประตูบ้าน แล้วเรียกแท็กซี่สีเหลือง-แดง ไปยังโรงพยาบาลบานบุรี


เมื่อถึงโรงพยาบาลน้ำหนึ่งก็เข้าเครื่องตรวจเอ็กซ์เรย์ เพื่อตรวจดูว่าโหนกตูดเสียหายไปเท่าไร ขณะที่นั่งรอผลเอ็กซ์เรย์ น้ำหนึ่งก็เห็นพยาบาลสาวใส่ผ้าปิดปากเข็นเตียงผู้ป่วยผ่านหน้าไป

"ไม่ต้องห่วงนะค่ะ คุณแคปซูล พักซัก 2-3 วันก้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว" เสียงพยาบาลสาวบอกร่างในเตียงที่นอนนิ่งไม่ไหวติงใต้ผ้าห่ม มีเพียงมือเหี่ยวๆเหมือนลูกพรุนแคลิฟอร์เนียหมดอายุโผล่ออกมา

"นั้น! แคปซูล เหยื่อรายแรกของหนมปังนิ... เค้ายังไม่ตายเหรอ ใช่ เค้ายังไม่ตาย" น้ำหนึ่งทำหน้าอ๊าบบ๊าวววใส่กล้อง แล้วพูดความคิดตัวเอกออกมาให้คนดูฟัง เหมือนละครช่องฟรีทีวี ที่เวลาคิดอะไรในใจออก ต้องพูดให้คนดูฟังประจำ

น้ำหนึ่งเดินสะกดรอยไปจนถึงห้องผู้ป่วยแคปซูล น้ำหนึ่งทำท่าจะเปิดประตูเข้าไป แต่ด้วยความฉลาดน่ารัก จึงยั้งไว้ก่อน น้ำหนึ่งแอบมองผ่านช่องกระจก

พยาบาลสาวเข็นเตียงแคปซูล ไอ้หนุ่มวินมอไซต์ เหยื่อรายแรกของขนมปัง ไปชิดที่ผนังแล้วจัดการติดสายโยงระยางต่างๆ เชื่อมต่อไปยังถุงน้ำเกลือ

เธอมองแคปซูลด้วยสายตาเยือกเย็นอย่างโหดร้ายเหมือนเลียงผาจ้องจะกินสิงโต
แล้วก็ค่อยๆปลดผ้าคลุมปากออก

เธอทำให้น้ำหนึ่งต้องอึ้ง เธอทำให้น้ำหนึ่งต้องเสียว
เธอทำให้น้ำหนึ่งลิ้นซ่าน เพราะความตกตะลึงแผ่กระจายความขมของรสชาติความแปลกในไปทั่วทั้งช่องปาก

ผู้หญิงภายใต้ผ้าคาดปากนั้นคือ

ลาแบน อีสาวปริศนาคนนั้น
เธอมาทำอะไรที่นี้?!


ลาแบนจัดการถอดกางเกงแคปซูลออก เผยให้เห็นเห็ดเข็มทองสีคล้ำแปะแหมะๆอยู่กล่างง่ามขา เธอหัวเราะเหมือนเห็นสัตว์พิกลพิกาลตามงานวัดภูเขาทอง

ลาแบนจัดการดึงวัตถุบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
มันคือ ปากกา ที่สลักชื่อ "ขนมปัง"

น้ำหนึ่งขบหัวไหล่ตัวเองด้วยความตกใจ เค้ากลัวว่าจะเผลอหลุดรอดเสียงใดใดออกไปให้นางพยาแบนได้ยิน

ลาแบนจัดการดึงปลอกปากกาออก แล้วปักมันไปที่เห็ดเข็มทองเน่าๆ แล้วดูดเอาสแมคม่าขึ้นมา

"โอชะเหลือเกิน" นางยิ้มด้วยริมฝีปากที่ฉาบด้วยกลอสสีใบตองของอีตูด (etude)

เธอดูดสแมคม่าขึ้นมาแล้วฉีดใส่โพรงจมูกของแคปซูลที่เหวอะเป็นหลุมเหมือนมีต่อม่อทางด่วนโฮปเวลว์ไปกระทุ้งจนเกิดเป็นหลุมลึกกลางหน้า

เธอฉีด"สารอาหาร"เข้าไปไปในโพรงจมูก

"ดูเหมือน ตัวอ่อนกำลังเจริญเติบโตขึ้น เข้าสู่level 3" เธอพูดใส่เครื่องบันทึกเสียงยี้ห้อโซนี่จีนแดงที่แอบพกมา

แคปซูลพยายามจะส่งเสียงร้อง แต่เค้าทำไม่ได้
"หิวเหรอจ้ะ" ลาแบนถามอย่างเหี้ยมเกรียม

แล้วเธอก็ฉีดสแมคม่าเข้าปากแคปซูล ก่อนจะใช้นิ้วที่เรียวงามด้วยเล็บที่ไปต่อมาจากร้าน at nails by นวลปรางค์ ตรีชิต เดอะ มอญ บางกะปิ ชั้น 3 กวาดที่เประเปื้อนริมฝีปากของแคปซูล

"อืมอร่อยดีเหมือนกันนะ" เธอดูดนิ้ว


ลาแบนทำท่าจะอัดบันทึกต่อ
"ตอนนี้ผลการวิจัยเข้าสู่...." ลาแบนพูด

น้ำหนึ่งเงี่ยหูฟัง ด้วยการแง้มประตูให้เบาที่สุด





"คุณน้ำหนึ่งครับ มาทำอะไรตรงนี้ครับ" หมอหนุ่มถาม
"เออ ป่าวอ่ะครับ ผมแค่...." น้ำหนึ่งเหงื่อแตกซก
รีบพลุนพลันออกมาจากประตู โชคดีที่ลาแบนไม่ได้ยิน


"คุณมาทำอะไรที่นี้" หมอหนุ่มส่งเสียงต่ำๆ ก้มหน้ามาถามด้วยความสงสัย

"เออ คือปวดฉี่อ่ะครับ ปวดมากกกกกเลย" น้ำหนึ่งพูดแล้วคว้ามือหมอมาจับเป้าตัวเอง

"สงสัยจะปวดมากกกก โรงพยาบาลใหญ่ก็แบบนี้แหละครับ คนหลงทางบ่อย มาเดี๋ยวผมจะพาไปห้องน้ำ" หมอบอก

หมอจูงเป้าน้ำหนึ่งไปยังห้องน้ำ แล้วก็พูดสิ่งที่ตัวเองนึกขึ้นได้

"เออผลการเอ็กซ์เรย์ออกมาแล้วนะครับ มีบางอย่างผิกปกตินะครับ" หมอบอก

น้ำหนึ่งหน้าซีด

"อย่าพึ่งตกใจซิครับ ยังไม่ได้บอก" หมอพูด

"เออ บีบแน่นแบบนี้ เลือดไปเลี้ยงไม่ได้ครับ" น้ำหนึ่งบอก


อ่อ หมอปล่อย แล้วก็พูดต่อ

"คือเราพบบางอย่างอยู่ในโหนกตูดคุณน้ำหนึ่งนะครับ มันคือ......."







เหตุการณ์จะเป็นยังไง มีอะไรในโหนกตูดน้ำหนึ่ง
แล้วลาแบนเป็นใคร ลุงแคปซูลกำลังถุกทดลองอะไร

ต้องหาคำตอบกันต่อไป

55555555 สุดยอด

เสื่อมโพดดดดดดดดดดดดดดด!!

555555+

โคตะระเสื่อมมม โดนปู้ยี่ปู้ยำ !!!!

5555555+

เข้ามาอ่าน ต่อ รอดู การหักมุม

- -"

ต่อเร็วๆ

ง่ะ ลำบากใจที่จะแต่งต่อจริงๆ เจอโหนกพ่อหนึ่งเข้าให้

"เดี๋ยวนะครับหมอ!! ขอผมเข้าห้องน้ำก่อน" น้ำหนึ่งรีบกุมมะเขือน้อยให้ห่างจากมือของหมอเป้ที่กำลังจะเอื้อมมาจูงเป้าอีกครั้ง

หมอเป้ทำหน้าเสียดาย "รีบกลับมาพบหมอที่ห้องนะครับ เรื่องนี้สำคัญมาก" หมอเป้ยังทำหน้าเปรี้ยวปากไม่หาย

น้ำหนึ่งรีบโขยกเขยกตูดเข้าห้องน้ำไปที่โถฉี่ทันที ไม่ทันไรก็มีคนเข้าห้องน้ำตามเค้าเข้ามาพร้อมกับเดินมาที่โถข้างๆ

"......ใหญ่จังนะครับ" เสียงชายคนนั้นพูด
น้ำหนึ่งตกใจไม่คิดว่าจะมีใครชมมะเขือน้อยของเค้า
"อะ อะไรนะครับ"
"แผลดูใหญ่จังนะครับ ท่าทางจะเจ็บ" ชายคนนั้นตอบกลับมาพร้อมแนะนำตัว
"ผมแคปซูลครับ"
น้ำหนึ่งสะดุ้งเฮือก!! หันไปมองหน้าเค้า
คุณพระ นั่นแคปซูลจริงๆด้วย ไม่จริง เกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้เค้ายังเห็นลาแบนทำอะไรบางอย่างกับเค้า
แล้วแผล!! แผลบนหน้าเค้า มัน มันไม่มี แผลมันหายไปแล้ว เกิดอะไรขึ้น.....

"เป็นอะไรครับ ทำหน้าเหมือนเห็นผี" แคปซูลถามเสียงเย็นๆ "ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ"

น้ำหนึ่งสะดุ้งเฮือก!!
"ชะชื่อน้ำหนึ่ง"
"ครับ พอดีผมมาหาหมอ เพิ่งเข้าตรวจมา ยังไม่รู้ผลเลย"
"ปะเป็นอะไรเหรอครับ" น้ำหนึ่งถามด้วยท่าทางหวาดกลัว แคปซูลหันมายิ้ม ไม่ยอมตอบอะไร

น้ำหนึ่งมองท่าทางสบายๆนั้นอยู่นาน กำลังอ้าปากจะถามอีกคำถาม ร่างของแคปซูลก็ทรุดฮวบ!!ลงไป

กรี๊ด!!!!

น้ำหนึ่งหวีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อแคปซูลที่นอนลงไปชักดิ้นชักงออย่างไม่มีสาเหตุ แล้วมือของแคปซูลก็จับหมับเข้าที่ข้อเท้าของน้ำหนึ่ง

"ปล่อยช้านนะ ปล่อยยย ปล่อยยยย!!"

"ชะช่วยด้วยยยยยย!" แคปซูลพูดออกมาอย่างยากลำบาก ตาของเขาเหลือก หายใจไม่ออก

น้ำหนึ่งกระเสือกกระสนดิ้นรนจะหนี มือเขาไขว่คว้าหาที่ยึดไปทั่ว ในขณะที่ขาก็โดนแคปซูลจับเอาไว้ และมันยิ่งแน่นขึ้น แน่นขึ้น แน่นขึ้น!!

น้ำหนึ่งผงะ เมื่อมองมาที่มือของแคปซูลที่จับขาตัวเองอยู่ นิ้วมือของแคปซูลค่อยๆละลายกลายเป็นเนื้อเดียวกันกับขาของเขา

"ไม่!!! ปล่อยยยยยยย กรี๊ดดดดด!! ปล่อยขาช้านนะ"

มือของแคปซูลละลายขึ้นเรื่อยๆ จนมาถึงแขน เลื่อนมาจนถึงไหล่ จนถึงลำคอ ตอนนี้ ขาของน้ำหนึ่งมีใบหน้าของแคปซูลที่ตาถลนออกนอกเบ้า ใบหน้าเละเฟะ ห้อยติดอยู่

"ไม่จริง ไม่จริง ไม่!!!"

น้ำหนึ่งกรีดร้อง เสียงดังลั่น ยกมือขึ้นทึ้งหัวตัวเองเหมือนคนบ้า พยายามสลัดไอ้ตัวประหลาดที่ห้อยขาตัวเองอยู่ออกไป

แคปซูลแสยะยิ้มอยุ่ที่น่องขาของเขา น้ำเหลือง น้ำเขียว น้ำแดง น้ำเน่า ไหลทะลักออกมาจากปากตอนที่แคปซูลพูด

"อิอิ อยุ่ด้วยกันนะน้ำหนึ่ง"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!" น้ำหนึ่งกรีดร้องสุดเสียง กระจกห้องน้ำแตกออกเป้นเสี่ยงๆ เขากลัวจนสติขาดผึง ตาของเขาเลื่อนลอยอย่างไม่รู้จุดหมาย มือทั้งสองข้าง ปล่อยตกลงข้างลำตัว...สำนึกสุดท้าย หลุดลอยล่องไปไกลลลลลล

ที่หน้าห้อง ..

ลาแบนยืนนิ่งอยู่ที่ประตู ก่อนที่มุมปากจะค่อยๆแสยะยิ้ม หัวเราะหึหึในลำคอ เลียปากแผล่บๆ อย่างสมใจ ก่อนจะยื่นมือไปจับลูกบิดประตูห้องน้ำ แล้วเปิดเข้าไป...

เข้าไปทำม๊ายยยยยย

แคปซูลยืนอยู่ข้างๆร่างที่ไม่ได้สติของน้ำหนึ่งก่อนจะหันมามองลาแบน

"เรียบร้อยครับท่าน"
"ดีมาก" ลาแบนจ้องมองร่างนั้น พร้อมหัวเราะในลำคอเบาๆ
"มันช่างบังอาจนัก ที่ทำกับนายท่าน จับมันไปที่ห้องทดลองซะ แคปซูล" ลาแบนออกคำสั่ง

ก่อนที่แคปซูลจะทันจับน้ำหนึ่งลงกระสอบปุ๋ย ก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา
"หยุดนะ มันยังไม่ถึงเวลา" เสียงอวบๆดังขึ้นภายในห้องน้ำอย่างไร้ที่มา
ลาแบนตกใจ "ทำไมกันนายท่าน ทั้งๆที่อิเหี่ยนนี่ทำให้นายท่านต้องเสียใจ ข้าจะทรมานมันให้สาสมกับสิ่งที่มันทำ"
"เจ้าไม่เชื่อฟังข้าเรอะ!! หรืออยากจะเป็นแบบยัยแก่ยำใหญ่"
"ไม่~ นายท่านข้ากลัวแล้ว ให้อภัยข้าด้วย"
"เพราะยัยแก่นั่นบังอาจจะเปิดโปงข้าแท้ๆ น่าสังเวชจริงๆ ฮ่าๆๆ กร๊ากกกก" หนมปังหัวเราะแบบไม่มีสมบัติผู้ดี
"ไม่ว่ายังไง ก็ห้ามทำอะไรอิน้ำหนึ่งเด็ดขาด เพราะยังไม่ถึงเวลา สิ่งที่อยู่ในโหนกตูดมันจะทำให้มันทรมานจนแทบตายทั้งเป็น"...........

เเล้วน้ำหนึ่งก็ถูกลากตัวออกไป

ลาก....แล้ว??

งืบๆ

เสื่อมจนพูดอะไรไม่ออก 55555+

ป๊อก ครืดดดด ป๊อก ครืดดดดดดดดด

เสียงบางอย่าง ดังระหว่างที่แคปซูลกำลังลากน้ำหนึ่งออกจากห้องน้ำ
ระหว่างเดินบริเวณทางเดินห้องน้ำนั้นเอง..
ก็มีใครบางคนแอบเห็นพฤติกรรมวิปลาสของคนเหล่านี้..
ใช่แล้ว.. เธอยังไม่ตาย!! เธอคือคุณใหญ่นั่นเอง..
พลางก็คิดถึงอดีตย้อนเวลา..แบบละครไทยเน่าๆเรื่องไหนก็ได้สักเรื่องหนึ่งขึ้นมาทันที..

อา..ตอนนั้นเอง.. ระหว่างที่นังหนมปังมันยัดปากกากับปลอกมายังรูจมูกของชั้นมันทำให้ชั้นหมดสติทันที
หึ จะไม่ให้หมดสติได้ไงหล่ะ.. ก็มันเล่นเอาไปยัดในรูดทวารของมันมาก่อน ดีนะที่อ๊วกชั้นไม่แตกซะก่อน!!

หลังจากที่มันจัดการกับเหยื่อทั้งคู่แล้ว มันคงคิดว่าชั้นจะตายหล่ะสิ!
เปล่า ชั้นแอบนอนดูด้วยท่าตะแคงแบบสวยงามประหนึ่งกำลังชมทีวีอยู่บ้านพร้อมขนมขบเคี้ยวกับเครื่องดื่มครกแก้วใหญ่ มันเป็นวิธีการฆาตรกรรมที่ทำให้ชั้นเสียวกระสัน
เสียยิ่งกว่าโดนย่ำยีจากชายฉกรรจ์ทีเดียวสี่คน!!

หลังจากมันจากไปพร้อมดึงปลอกปากกาและเขียนบนหน้าผากของชั้นว่า "อย่าบอกว่าเธอบาป" คิดหล่ะสิ
ว่าชั้นจะตาย ทันทีที่พวกผู้ชายเหล่านั้นเค้าลากชั้นขึ้นรถ
ร่วมกตัญญู ชั้นก็ไม่ปล่อยให้พวกเค้าต้องอยู่ดูดาย!!
แน่นอน พวกเค้าทั้งสามเป็นของชั้นภายในคราเดียว!!
แล้วชั้นก็ลงตรงสี่แยกพญาไท!! ขึ้นรถไฟฟ้าด้วยชุดสุดหวาดเสียว
แน่นอน ก็ชั้นถูกฆ่าตายระหว่างทำกิจกรรมซาดิสต์นิยะ!!
แล้วชั้นก็แอบติดตามพฤติกรรมของพวกมันจนถึงวันนี้!!

โธ่คุณน้ำหนึ่ง อะไรอยู่ในนั้นนะ ดูสิ ขนาดลากเสียงยังดังได้ขนาดนี้!!

เอาหล่ะ ชั้นต้องตามพวกมันไป!!

เอาหล่ะ แคปซูล จับมันมัดไว้ตรงนี้!! เธอสั่งด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม
ครับคุณลาเบน.. เขาปฏิบัติตามด้วยดี
อา.. พวก .. พวก.. พวกหล่อนจะทำอะไรย๊ะ!! เสียงน้ำหนึ่งค่อยๆฟื้นจากอาการหมดสติ
พวกเรากำลังจะผ่าตัดให้แกน่ะสิ!! ลาเบนพูดพร้อมกับหันไปทางแคปซูล!!
หนมปังเดินเข้ามาพร้อมกับชุดผ่าตัดที่เตรียมพร้อม
ในมือของเธอถืออุปกรณ์บางอย่างอยู่
"จั่บขามันขึ้นขาหยั่งเดี๋ยวนี้!!" หนมปังสั่งให้แคปซูลปฏิบัติตาม
"ครับคุณหนมปัง" เขาปฏิบัติอย่างว่าง่าย
"เปิดกล้องถ่ายวีดิโอรึยัง!! ยัยลาเบน" เธอถาม
"เปิดแล้วค่ะ" หล่อนตอบ
"ดีมาก นี่แหล่ะจะทำให้ชั้นได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ!!" หนมปังมองหว่างขาของน้ำหนึ่งอย่างเลือดเย็น
"พวกแกจะทำอะไรกับหว่างขาของชั้น!!" น้ำหนึ่งเอะอะ
"เอาลูกบอลซาดิสต์ปิดปากมันเอาไว้!!" ลาเบนสั่ง
"หนอย เสียงดังดีนักนะแก!!" แคปซูลเอาลูกบอลซาดิสต์ขึงปากของเขาเอาไว้พร้อมล็อคไว้ด้านหลังหัวของเค้าอย่างแน่หนา..
"เอาหล่ะ... ขนาดสิ่งที่อยู่ในรูทวารของมันโตขึ้นรึเปล่า!" หนมปังถามลาเบน
"ค่ะ มันเคลื่อนที่ได้ ดูเหมือนว่ามันกำลังจะพัฒนาสู่เจนเนอเรชั่นที่สามแล้ว."
"งั้นก็คงดีน่ะสิ!!" หนมปังไม่รอช้า รีบนำที่เปิดทวารหนักเปิดทวารของน้ำหนึ่งทันที!!
"แคว๊กกกกกกกกก"
"แปร๊ดดดดดดดดดดด"
"ปรู๊ดดดดดดดดดดดด"
"ตายจริง!! นี่มันไม่เคยถ่ายเลยเหรอเนี๊ยะ!!" หนมปังตกใจกับเสียงรอบทิศทางที่ได้ยิน
"ค่ะ เราคงไม่ต้องบรรยายกับสิ่งที่เรากำลังมองเห็นสินะคะ" ลาเบนตอบ
"จะบรรยายทำ..อก อะไรล่ะยะยัยเบน กลิ่นเน่าซะขนาดนี้" หนมปังตอบ
เอามีดผ่าตัดมา!!! เธอสั่งแคปซูล

คุณใหญ่แอบมองภาพดังกล่าวไม่ลดละสายตา
ในมือของเธอข้างหนึ่งถือข้าวโพดคั้ว อีกข้างหนึ่งถือแก้วครกใบเขื่อง ปากของเธอกำลังดูดน้ำจากในนั้นอย่างสนุกสนาน

"พวกมันกำลังจะทำอะไรกับน้ำหนึ่งนะ เราจะช่วยเค้ายังไงดีหล่ะ" เธอคิด

"เดี๋ยวดูต่ออีกนิดละกัน เผื่อจะมีอะไรดีๆ คิคิคิ" เธอพูดกับตัวเอง..

"พรืดดดดดดดดดดดด"
"ฉั๊วะ!!"
เสียงมีดกรีดร่องเนื้อทวารอย่างเฉียบคมฉับไว
นำหนึ่งมองด้วยน้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ไม่สามารถส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดได้แต่อย่างใด
"หึ หึ หึ อีกไม่นาน เราก็จะเอาออกมาได้แล้ว!!" หนมปังพูด
"หนมปังคะ พวกเราจะได้รับรางวัลด้วยรึเปล่า?" ลาเบนถาม
"ยังไม่รู้หรอกนะ ต้องดูขนาดและสภาพของมันก่อน!" หนมปังตอบ
"นั่นไง เห็นมันแล้ว!!" หนมปังตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นในทวารที่แดงฉานไปด้วยน้ำแดง น้ำเหลือง น้ำเขียว
และน้ำสลัด ตามด้วยมะเขือเทศและเม็ดแตงกวาอีกนิดหน่อย
คุณใหญ่เองก็ดูตื่นเต้นกับภาพที่เห็นไม่น้อย
"พรวดดดดดดดดดดดด" เธอดูดน้ำครกทีเดียวหมดแก้ว!!
"พระเจ้า คุณหนึ่งเธอเอาอะไรใส่ไว้ในทวารของเธอเนี๊ยะ"


"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด" น้ำหนึ่งร้องเสียงหลงก่อนจะหมดสติลง
"ในที่สุดเราก็ทำมันสำเร็จ!! "หนมปังหัวเราะดังลั่น
"ฮ่าๆๆๆ " แคปซูลหัวเราะผสมโรงด้วย
"หัวเราะทำไมยะ!!" ลาเบนหันไปพร้อมทำตาขวางใส่
"เราผ่าตัดริดสีดวงทวารของมันออกมาสำเร็จด้วยสินะ!!" หนมปังพูโ
"ช่างเป็นริดสีดวงทวารที่ใหญ่โตอะไรเยี่ยงนี้คะ!!" ลาเบนตะลึงกับสิ่งที่เห็น
"ดูสิ มันเป็นริดสีดวงทวารเจนเนอเรชั่นใหม่ มีชีวิตด้วยตัวของมันเอง!!" หนมปังมองมันด้วยสายตาชื่นชม
"พระเจ้า มันเป็นสิ่งที่เกิดมาเพื่อสันติภาพของโลกจริงๆ" ลาเบนเสริม
"ช่วงไหนละย๊ะหล่อน!!" หนมปังวีน
"อ้าว ก็ไหนว่าเป็นการทดลองครั้งประวัติศาสตร์ไงหล่ะคะ" ลาเบนบ่น
"ใช่แต่ไม่ใช่แบบนี้!!" หนมปังวีนอีกครั้ง
"ชั้นอุตส่าห์ฆ่าคนตาย ไปตั้งหลายคนเพื่อมันเชียวนะยะ" หนมปังบ่น
"จริงๆ แล้ว มันจะต้องเป็นอะไรคะ" ลาเบนถาม
"มันจะต้องเป็นสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์กว่านี้ นี่เป็นเพียงแค่ของเล่นเท่านั้น!" หนมปังผิดหวัง
"หาก เราลองผ่าดูในลำไส้ของมันหล่ะ บางทีเราอาจจะเจอสิ่งนั้นก็ได้นะครัหรือจะให้ผมละลายตัวเองเข้าไปในร่างของมันทางทวารหนักก็ได้ ตอนนี้เลย!!" แคปซูลเสริม
"โอ้ วิเศษไปเลยสุดยอด!" หนมปังตอบ

แล้วริดสีดวงที่ว่าก็กลายร่างเป็นalienตัวมหึมา
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"หนมปังร้องขึ้นจนกระจกโดยรอบแตก
แคปซูลจึงละลายตัวเข้าไปในตัวalienตัวนั้น
แต่มันกลับดูดกลืนแคปซูลไปแทน หนมปังจึงเอาปากกายัดจมูกของมัน แต่ก็หยุดมันไม่ได้ เธอจึงวิ่งหนีอย่างรวดเร็วจนชนคุณใหญ่ล้มหัวฟาดพื้น alienได้โอกาศจึงเอาแขนของมันแทงไปที่ท้องของคุณใหญ่จนเลือดพุ่ง มันกัดคอจนร่างกายคุณใหญ่กระตุก เลือดสาดทั่วห้อง จากนั้นมันก็เอาดุ้นหว่างขาเสียบเข้าร่างของคุณใหญ่ ปล่อยน้ำเชื้อสีเขียวไปในร่างกาย แรงดันน้ำทำให้ร่างกายกระเด็นไป จากนั้นก็เอาสายจำนวนมากแทงที่หลังของคุณใหญ่ ดูดเลือดเกือบครึ่งของร่างกายไป จากนั้นก็ค่อยๆกลายร่างเป็นมนุษย์ผู้ชาย


มันหันหลังไปพบร่างของน้ำหนึ่งที่หลบสไลอยู่ มันจึงมองด้วยสายตาหื่นกาม


ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

รอติดตามอยู่คะ

ดูเหมือนความบัดสียังไม่สาแก่ใจของมันแค่นี้!!
พระเจ้า อะไรดลจิตดลใจให้เกิดเหตุการวิปลาศแบบนี้ขึ้น!!
"อย่า.. ไม่.. อย่าหยุด!!" คุณใหญ่หันมามองหน้าตาอันหล่อเหลาของร่างแปลงเอเลี่ยนตนนั้นที่อยู่ด้านหลังคุณใหญ่!! ดูมันจะเมามันกับการทรมานคุณใหญ่อยู่เหลือล้น
"โอว.. อย่าหยุดนะ แกหยุดชั้นจะฆ่าแก!!" คุณใหญ่พูดไวเท่าตาเห็น มือคุณใหญ่คว้าดุ้นหว่างขาของมันเอาไว้ไม่ให้หลุดออกไป!!!
"กร๊ากกซซซซซซซซซ" เสียเอเลี่ยนหนุ่มหล่อล่ำครวญครางพลางมองไปยังร่างบางที่นอนสงบอยู่เบื้องหลังอย่างอาลัย!!
"อา...... หนมปัง ชั้นจะทนดูไม่ได้แล้ว นี่มันหนังสยองหรือหนังเอ็กกันแน่!" เธอชักไม่แน่ใจกับภาพที่เห็น แต่ก็อดดูไม่ได้ พลางหยิบเศษชิ้นเนื้อที่กระเด็นออกมาจากร่างของแคปซูลกินปนกับทำหน้าเบื่อหน่าย
"โอ้!! ไม่!!!" เสียงของหนุ่มร่างเล็กบอบบางที่นอนสงบอยู่เมื่อครู่ กลับกลายเป็นเสียงตกใจสุดชีวิตกับภาพที่เค้ากำลังเห็นอยู่ตรงหน้า!!
"นี่พวกหล่อนทำอะไรกันย๊ะ! นี่มันหนังสยองโหดไม่ใช่หนังเอ็ก นังคุณใหญ่!!!" น้ำหนึ่งตวาดเสียงดัง พลางลุกขึ้นคว้าท่อนเหล็กมาฟาดลงกลางหลังเอเลี่ยน!
"ผั๊วะๆ!! นี่แน่ะ ไอ้เอเลี่ยนไม่รักดี ตูอุตส่าห์เลี้ยงเมิงมาในลำไส้ตูเป็นปีๆ ไอ้เอเลี่ยนเนรคุณ!!" เขาตะหวาดใส่เอเลี่ยนรูปหล่อพลางฟาดท่อนเหล็กลงกลางหลังเอเลี่ยนอย่างรุนแรงด้วยความเคียดแค้น!
"อย่าทำเอเลี่ยนหล่อเลยนะจะคุณหนึ่ง ดั้นเองแหล่ะที่ผิด ก็บทมันดันเอาดุ้นหว่างขาเอเลี่ยนมาเสียงกลางหว่างขาของดั้นแบบนี้ ดั้นคงหยุดไม่ไหว เพราะหว่างขา
ของดั้นมันเป็นหลุมดำ!!" คุณใหญ่มองหน้าน้ำหนึ่งเล็กน้อยอย่างเอียงอายดุจสาวแรกรุ่น แล้วชายตาไปยังดุ้นยักษ์ของเอเลี่ยนหนุ่มหล่อนั้น
"เอ..ยังไงล่ะเนี๊ยะ ? จะเอาไงกันต่อละค๊ะ?" หนมปังเริ่มหมดมู้ด
"ผู้กำกับว่าไงค๊ะ จะต่อไหม?" เธอถามผู้กำกับพร้อมทำหน้าตางงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น.....