ดิชั้นกลับมาแล้วค่ะหลังจากนอนป่วยไปหลายวัน คิดถึงกันมั้ยเอ่ย

ดิชั้นจะเล่าที่มาที่ไป สาเหตุของการที่คนสวยมากอย่างชั้นป่วยให้ฟังนะคะ

เรื่องมันเริ่มจาก....(ตาเหม่อลอยนึกถึงอดีตวันวาน)

วันนั้น...หลังเลิกงาน...ขณะที่ดิชั้นกำลังเดินเยื้องย่างดุจนางพญาจากออฟฟิสที่สนามใป้ตรงไปที่ป้ายรถตู้ที่อนุสาวรีย์นั้นเอง (ปกติดิชั้นมีรถมารับค่ะ พอดีวันนั้นหวยออก คนขับรถเลยหายหัวกันหมด)

อยู่ๆ ฟ้าก็มืดครึ้มค่ะ ฝนเทลงมาดั่งฟ้ารั่ว ชั้นเลยต้องยกเลิกการเดินมาขึ้นรถไฟฟ้าแทนค่ะ
เคยได้ยินมาจากเพื่อนสาวว่า ช่วงเย็นๆ หลังเลิกงาน รถไฟฟ้ามันแน๊น แน่น เบียดไปเบียดมา สีไปสีมา จนแทบจะได้เสียกันอยู่แล้ว ดิชั้นก็นึกหวั่นสะพรึงค่ะ เนื้อตัวเปียกปอน เสื้อผ้าแนบเนื้อดูเร้าใจ เซ็กซี่ น่าค้นหา ยั่วตายั่วใจชายแบบนี้ แล้วชั้นจะเป็นเช่นไร เมื่อคิดดังนั้นแล้วชั้นก็ไม่รอช้าค่ะ รีบตีตั๋วขึ้นรถไฟฟ้าทันที

พอรถมาค่ะ ดิชั้นก็ใจสั่นตึกตัก หวาดกลัวไปซะหมด แต่พอก้าวขึ้นรถแล้วนั้น....

อะไรกันคะเนี่ย?!! รถโล๊งโล่ง ผู้ชายซักคนก็ไม่มี ไหนยะ เบียดเสียดสีจนแทบจะได้เสียกัน อร๊ายยย นังเพื่อนสาวหลอกชั้นแน่ๆ (แต่ชั้นสังเกตว่าตู้ขบวนอื่นคนแน๊นแน่นนะยะ สงสัยจะกลัวรัศมีคนสวยกันหมดล่ะสิ)

ดิชั้นยืนพ้อยท์เท้าโพสท่าโหนรถไฟฟ้าไปจนถึงป้ายอนุเสาวรีย์ค่ะ พอดิชันกำลังจะก้าวลงในจังหวะที่ประตูเปิดนั้น....

ผู้ชายค่ะ หนุ่มรักเรียนนายเรืออากาศ และหนุ่มๆ ในชุดร.ด. ก็กรูกันเข้ามาเต็มขบวน ด้วยความที่ดิชั้นเป็นสาวคอนแวนต์เก่าจึงตกใจกลัวตัวสั่น ก้าวขาไม่ออก ปล่อยให้ร่างกายถูกหนุ่มๆ ดันกลับเข้าไปด้านในขบวนรถอีกครั้ง(พรหมพิรามมากๆ ค่ะคุณขา)ดิชั้นเลยต้องยอมถูกเบียดถูกสีสมใจ อุปส์ อย่างไม่เต็มใจ จนเลยไปอีก 2-3 ป้าย เฮ้อ....ความสวยช่างเป็นบาป

หลังจากสุขสมใจถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์แล้ว ดิชั้นก็นั่งรถย้อนกลับมาที่อนุเสารีย์อีกครั้งค่ะ ตอนนั้นฝนก็เริ่มกระหน่ำตกลงมาหนักขึ้นจนมองอะไรแทบไม่เห็น ชั้นก็เดินลัดเลาะตามสะพานจากรถไฟฟ้าเพื่อไปตรงป้ายรถตู้(ทุกคนคงนึกภาพออกใช่มั้ยคะ ที่มันจะเป็นทางเดินบนสะพานยาวๆ) พอจะถึงทางลง อยู่ผู้คนก็หยุดนิ่งค่ะ การจราจรบนสะพานช้ามากๆ ฝนก็กระหน่ำ ดิชั้นรู้สึกสงสัยมากว่าเกิดอะไรขึ้นจึงฝ่าผู้คนไปดูค่ะ แล้วชั้นก็พบความจริงว่าสาเหตุมาจาก....

ผู้หญิงคนนึงค่ะ ยืนนิ่ง กางร่มคุยโทรศัพท์อยู่ตรงกลางบันไดทางลงสะพาน!!!

นึกภาพตามนะคะพายุกระหน่ำ คนรอเดินลงสะพานเพื่อไปขึ้นรถเมล์ รถตู้ หรืออะไรก็ตาม แต่ทุกอย่างต้องหยุดชะงักเพราะอินังนี่(ขออนุญาตเรียกจิกแบบไม่สุภาพนะคะ นึกถึงแล้วยังของขึ้นไม่หาย) ยืนขวางอยู่ตรงทางลงสะพาน คุยโทรศัพท์คิกคัก

ต๊ายยยยย ไม่เคยมีใครเคยสั่งเคยสอนเหรอยะว่าอย่าโทรศัพท์กลางแจ้งตอนมีพายุเดี๋ยวฟ้าจะผ่า หร่อนไม่กลัวไม่ว่า แต่คนอื่นกลัวลูกหลงนะยะ แถมแม่คนนั้นไม่มีทีท่าว่าจะขยับขาเดินลงสะพานต่อค่ะ นางไม่แคน์ว่าคนที่กำลังจะลงแต่ต้องมาติดหร่อนลงไม่ได้จะเป็นยังไง

จากที่ดิชั้นเดินหลบฝนมาได้ตลอดทาง แต่สุดท้ายต้องมาเปียกปอนทั้งตัวเพราะติดพายุกลางสะพานทำให้ชั้นปรี๊ดมากค่ะเลยเดินบึ่งๆ ดุจลูกกวางหุ้มเหล็กฝ่าผู้คนไปเบียดเธอคนนั้นเลยค่ะ พอชีโดนดิชั้นเบียดก็ละใบหน้าจากหูโทรศัพท์หันมามองชั้นแล้วพูดใส่ว่า เดินมาได้ คนเขาเปียกหมด


นังนี่!!!!! ชั้นไม่ยันหร่อนตกสะพานก็บุญแล้ว(ชั้นแอบหวังให้คนข้างหลังพากันสหบาทาใส่เธอคนนี้มากๆ เลยค่ะ) มารายาทน่ะมีมั้ยยะ?! แต่ชั้นไม่มีกะใจจะต่อปากต่อคำกับหร่อนค่ะเพราะกำลังหงุดหงิดมาก ฝนก็ตกหนักจนมองอะไรไม่ค่อยเห็น เปียกก็เปียก ชุดชั้นหัวจรดเท้าไม่ใช่บาทสองบาทนะยะ ดิชั้นเชิ่ดใส่แล้ววิ่งลงจากสะพานค่ะ โมโหมาก

สุดท้ายดิชั้นก็ขึ้นรถทั้งสภาพนั้นกลับบ้าน เป็นไข้เรียบร้อยโรงเรียนคนสวย


ขอความกรุณาทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ จะโทรศัพท์น่ะได้ แต่ยังไงก็อย่ากีดขวางทางคนอื่น ช่วยรักษามารยาทกันด้วยนะคะ