"งั้นเข้ามาข้างก่อนสิจ๊ะ"

"ค่ะ" ยายกระโดดเชือกตอบรับ พร้อมก้าวเข้าไปในบ้าน

พอลลีนเข้ามามอง สำรวจ แล้วถามว่า

"มาทำอะไรที่นี่"

"ไม่ใช่ธุระของหล่อน" ยายสาวกระโดดเชือกตอบ

"วันก่อนพูดจาไม่ดีกับฉันไว้นะ" พอลลีนบอก

"ก็หล่อนมันเพี้ยนนิ" คู่สนทนาบอกพร้อมทำหน้าขยะแขยง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น พอลลีนทำโหดใส่พร้อมขู่ทันทีว่า

"ลองมาทีนี่อีกรอบสิ ฉันจะเอาปลายทู่ๆของด้านจับเชือกกระโดดมาเจาะคอเธอซะ"

แม่ก็เอาเงินมาให้

"พระเจ้ารักหนูนะจ๊ะ"

แล้วก็ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

สองสาวหัวเราะเยาะพอลลีน

"คิกคักๆ อุฮิๆ งุงิๆ"

"พวกเธอหัวเราะอะไร" พอลลีนหันไปเผชิญหน้า

"พอลลีนเธอออกจากบ้านแบบเลสเบี้ยนอารมณ์เสียหรือไง ดูซิแบนหยั่งกับเด็ก10ขวบเลย" นาตาลีเยาะเย้ย

"เป็นคำวิจารณ์ที่โชคไม่ดีเลยนะ ดูจากลักษณะของช่องคลอดของเธอที่เหมือนกับแผลโดนขวามจาม"
พอลลีนใช้วาจาสยดสยองเช่นเคย

"พูดจาได้เลวร้ายมากเลยนะ" นาตาลีตอบกลับ

"อยู่ในห้องเดียวกันฉันยังกลัวจะติดเชื้อจากตรงนั้นของเธอมากๆเลยละ" พอลลีนยังตอบกลับไม่ยั้ง

นาตาลีเลยพูดตรงไปตรงมา "อดัม นายนั้นแปลกกว่าที่ฉันคิดไว้มาก ฉันเลยทิ้งอดัมไปแล้ว เอาละ อดัมเป็นของเธอแล้วนะ"


พอลลีนเลยตอบว่า "งั้นขอโทษที่ฉันหยาบคาย แต่ฉันไม่สนใจนายนั้นแล้วละ"

"อดัมเลียได้เหมือนหมากินน้ำเลยละ"

อบิเกลถึงกับเบื่อคำพูดของพอลลีน

"เหมาะกับเธอแล้วนิ" นาตาลีโต้กลับ

พอลลีนทำหน้าสะใจโก๋มาก

"ฉันขอแนะนำเธอหน่อยนะพอลลีน" นาตาลีพูด

"หยุดเอาเงินไปใช้กับเรื่องคุมกำเนิดเหอะ ไปซื้อเอสโตรเจนมากินดีกว่านะ"

เงิบ

แล้วมามองตัวเองอีกรอบ

พอกลับไปบ้านพอลลีนก็สำรวจตัวเอง ทำท่าเหมือนอยากจะวางแผนเตรียมทำศัลยกรรมให้ตัวเอง

"พี่จะทำอะไรอะ" เกรซเปิดประตุห้องเข้ามาหาพอลลีน

"เรื่องมันยาวแต่สั้นๆคือ พี่วางแผนจะทำให้สะดือได้รูป แต่เงินไม่พอจะไปผ่า ก็เลยจะ..."

"พี่จ๊ะ หนุ่มๆเขาไม่สนเรื่องลักษณะของสะดืออะไรนั่นหรอก"

"เขาสนที่นี่ต่างหาก" แล้วน้องสาวก็ชี้ไปที่หน้าอก

น้องสาวก็กังวลว่าพี่สาวจะคิดมา แต่พอลลีนก็ตอบไปว่า

"อย่างพี่ พวกผู้ชายไม่ได้มาโคจรรอบตัวเป็นเธอหรอกนะ แต่พี่ทำเพื่อตัวเอง"

พอลลีนนั่งหาข้อมูลไปซักพัก

แล้วลุกไปดูที่กระจก พอลลีนเป็นเริมซะแล้ว

ย้อนอดีต

"พอลลีนๆ" พ่อเรียก

พอลลีนจมน้ำแล้วพ่อช่วยขึ้นมา

"หายใจเข้า ลูกรัก"

"บ๊อบ คุณเป็นเริมที่ปากอยู่นะ"

"ทำไมไม่รอไลฟ์การ์ด" แม่ถาม

"จะบ้าหรอ เดี๋ยวลูกก็ตายหรอก"

พ่อเลยตอบไปว่า "เหลือเชื่อเลยนะที่คุณคิดแบบนี้"

"เอาไว้ตอนลูกเป็นวัยรุ่น แล้วแกเป็นเริมก่อนเถอะ แล้วคุณจะตอบแกยังไงกัน"แม่หงุดหงิดแล้วหันไปบอกพอลลีนว่า

"แม่บอกแล้วใช่ไหมพอลลีนว่าที่กระโดดสูงๆนั้นมันสำหรับผู้ใหญ่"

ถึงแบบนั้นเธอก็ยังรอดได้เพราะพ่อ

"หนูหั่นเองได้ค่ะแม่" เกรซลูกรักบอกแม่

แม่เลยหน้าหงิก

พอลลีนเซ็งเข้าไปใหญ่เมื่อแม่ประกาศกลางโต๊ะอาหารว่าซื้อเสื้อผ้าสุดสง่าให้พอลลีนใส่ไปโบสถ์และงานเต้นรำ

"แม่ยังไม่พออีกหรอ ตอนแรกหนูก็ปฏิเสธที่จะไปโบสถ์ แล้วหนูก็ไม่อยากไปงานเต้นรำให้ไปเป็นเป้าหมายขายหน้าต่อหน้าพวกเด็กๆที่พึ่งเป็นวัยรุ่นพวกนั้นหรอกนะ"

น้องเกรซก็เซ็ง

แม่พูดขึ้นมาว่า"งานCotillionจะช่วยให้ลูกหาสามีที่เหมาะสมได้"

"ในอนาคตซักวันหนูจะแต่งงาน แล้วหนูจะแต่งงานกับคนผิวดำ"

แม่ปรี้ดขึ้นมาทันที "อย่าคิดนะว่าเขาจะซื่อสัตย์กับลูก"

"พวกคนแอฟรืกัน-อเมริกันขึ้นชื่อในด้านเป็นชู้"

"นี่บ๊อบ คุณอย่ามองฉันแบบนั้นได้ไหม"

พ่อได้แต่มองด้วยความเหลือเชื่อว่าเมียตัวเองจะพูดแบบนั้นออกมา และทำได้แค่ถอนหายใจ

แม่เอาชุดมาทาบ

"คืนนี้พรุ่งนี้จะจบลงซะก่อนที่ลูกจะรู้ตัวซะอีกจ๊ะ"

"พรุ่งนีลูกต้องดูสวยมากๆเลยจ๊ะ"

พอลลีนทำหน้าเบ้เล็กหน่อยก่อนจะถามว่า


"แม่คะ ถึงบางเวลาหนูจะทำตัวเหมือนผู้หญิงวิกลจริต แต่แม่ยังจะรักหนูอยู่ใช่ไหมคะ"

"แน่นอนสิจ๊ะ ว้ายพอลลีนลูกเป็นเริมที่ปากแหนะ"

"มันก็แค่แพ้อะไรเท่านั้นเอง อย่าไปสนใจเลยแม่"

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ก็แค่ไม่ต้องถ่ายรูปก็ได้"


พอลลีนไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เลยจริงๆ

แล้วก็เข้าห้วงนิทราอีกแล้ว แล้วก็ฝันถึงสิ่งนี้

แล้วก็สะดุ้งตื่น

แม่ตื่นเต้นกับงานคืนนี้มากจนนอนไม่หลับเลยจัดอาหารซะมื้อใหญ่

"เบคอนหรือคะ อาหารแบบนี้กนไปเดี๋ยวหนูก็ได้เส้นเลือดไปเลี้ยงหัวใจอุดตันกันพอดี"

แล้วพอลลีนก็เอาปากงาบเบคอนใส่จาน

เกรซชอบใจ

แล้วหันไปบอกพ่อว่า "ขอบคุณค่ะพ่อ" พร้อมให้ดูเริมที่ขึ้นบนปาก

พ่อบอก "ไม่เป็นไร แต่พ่อช่วยชีวิตลูกไว้นะ"

พอลลีนก็เลยบอกว่า "นั้นเป็นประสบการณ์เฉียดตายที่สุดในชีวิตถ้าไม่ได้พ่อก็คงแย่ แล้วคราวนี้หนูจะติดโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์โรคไหนอีกดีละ"

พ่อเริ่มอารมณ์ไม่ดี

แม่เลยตัดบทว่า"แม่จะลงมาภายในสิบนาที ให้เตรียมตัวให้พร้อมจะไปโรงเรียนด้วย แล้วถ้ากินเสร็จแล้วก็รีบๆขึ้นมาข้างบน"

@คนขายหนังโป๊ ตัวจริงนางเอ็กซ์มากเลย ไปดูในNip/Tuck ได้


"พ่อคะ" พอลลีนจะพูดต่อ
"พ่อไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว"

พอลลีนกดน้ำดื่มในโรงเรียนดื่มอย่างกระหาย

ครูใหญ่ก็เดินผ่านมา

เมื่อเห็นพอลลีนดื่มน้ำไม่หยุดครูใหญ่เลยพูดว่า

"สาวน้อยเหลือน้ำให้คนอื่นๆดื่มบ้างนะ"

พอลลีนเลยมองทำนองว่ามายุ่งอะไรกับกรู

แล้วมาเข้าเรียนในวิชาเลข

ไปนั่งข้างๆอบิเกลซี้นาตาลี

"ยี้อย่ามานั่งใกล้ฉันนะยะ" อบิเกลแสดงความขยะแขยงออกมาทันที

พอลลีนชะงักเล็กน้อยแล้วถามออไปว่า

"แล้วนาตาลีเพื่อนเธอไปไหนซะละ"

อบิเกลไม่ตอบและไม่ใส่ใจพอลลีน

พอลลีนยกมือ

"ครูคูเปอร์ค่ะ ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำค่ะ"

ครูถามพอลลีนว่าสิทธิขอไปเข้าห้องน้ำใช้หมดแล้วยัง เมื่อพอลลีนใช้สิทธินั้นหมดไปแล้ว ก็อด

ไหนใครจะอธิบายได้บ้างว่ากฎของเครเมอร์คืออะไร"

ครูคูเปอร์ถามนักเรียนในชั้น

อบิเกลยกมือตอบ แล้วอธิบาย

เมื่อตอบได้ก็ยิ้มเยาะพอลลีน

แล้วพอลลีนก็ยกมืออีก

"พอลลีนว่าไง"

"ขอไปเข้าห้องน้ำค่ะ"

ครูรำคาญเลยตัดสินใจให้ไปซะ

พอลลีนเข้าห้องน้ำ ควักขวดอะไรซักอย่างออกมาแล้วซดเฮือกๆ หรือว่าจะเป็นสิงห์กระทิงแดง?

เมื่อกลับเข้าห้องเรียน ครูถึงกับปรบมือให้

"เธอหมดสิทธิไปเข้าห้องน้ำตลอดเทอมนี้แล้ว"

"รีบๆไปนั่งที่แล้วเปิดหนังสือตามเพื่อนซะ"

หย่อนก้นได้ไม่เกินห้าวิ พอลลีนก็ยกมือขึ้นอีกรอบ

"ครูค่ะ หนูรู้สึกเหมือนไม่สบายขอไปห้องพยาบาลค่ะ"

พอครูบอกให้ทนๆไป อบิเกลก็บอกว่า

"เธอนี่มันไร้ค่าจริงๆ"

พอลลีนมองหน้าอย่างเคียดแค้น

"ครูคูเปอร์ หนูเหมือนจะไม่สบายค่ะ"

ครูก็ได้แต่พยักหน้ารับ และอ่านหนังสือเรียนต่อไปเช่นทั้งห้องที่กำลังทำความเข้าใจบทเรียน

แล้วก็หันไปอ้วกใส่อบิเกล

จนครูก็จะอ้วกเหมือนกัน

"ไข้ก็ไม่มี" แม่บอกเมื่อพอลลีนต้องกลับมาบ้านก่อนเวลาเลิกเรียน

"สงสัยเพราะอาหารเป็นพิษ"

แล้วแม่ก็โยนปรอทวัดไข้ลงบนโต๊ะ แล้วพูดว่า

"พอโรงเรียนโทรมาว่าแกไม่สบาย ฉันก็เอะใจดูเหมือนไม่เห็นใจนะ แต่ก็ไปเปิดกล่อยยาก็เห็นน้ำเชื่อมไอพีแคคหายไป ฉันก็รู้แน่ๆว่าเป็นแก"

"ลูกไม้ตื้นๆแบบนั้นใช้ไม่ได้กับฉันหรอกนะ คืนนี้แกต้องไปงาน"

แผนการของพอลลีนล้มเหลว

ก่อนไปงาน พอลลีนยืนซะเหี่ยวแห้ง

"ลุกสวยมากจ๊ะคืนนี้"

แม่กลับมาพูดดีๆอีกครั้ง

"คืนนี้ออกไปทำให้ผู้ชายสนใจลูกกันดีกว่า" แม่บอก

"น่ารังเกียจ" พอลลีนบอก พร้อมทำหน้าเบื่อหน่าย

ในงานก็มีแต่พวกเพิ่งวัยรุ่นอายุห่างจากพอลลีนก็หลายปีอยู่

"มีแต่เด็กทั้งนั้นเลยนะแม่"

"แม่คาดการณ์เรื่องอายุผิดไป แม่ขอโทษแล้วกัน"

แล้วแม่ก็ส่งพันช์ให้

นางก็เททิ้ง

แล้วคืนให้แม่

แล้วก็ไปนั่งข้างน้องแว่นโตที่นั่งหงอยอยู่คนเดียวไม่มีคู่เต้น

"รู้ไหมทำไมที่นี้มีแต่เด็กผู้หญิงแต่งหน้าแต่งตามาเต้นกับผู้ชาย" พอลลีนถาม

"ไม่รู้สิเพราะผู้ชายจะมาคุยกับฉันตอนพวกนั้นจะถามการบ้านก็เท่านั้นแหละ"น้องแว่นโตตอบ

แล้วนางก็ถอดแว่นน้องแว่นโต

น้องแว่นโตชักกลัวเลยลุกขึ้นเดินหนีไปเลย

นางก็เลยนั่งเซ็งพัดกระโปรงไปมาคนเดียว

@kong846 ขอบคุณมากฮร่ะ

เด็กหนุ่มนี้มาขอเต้นรำ

ส่วนน้องเกรซก็ เจอหนุ่มถูกใจ

แม่มาเจอเข้า "เกรซ นี่ลูกทำอะไรไม่เหมาะสมอย่างนี้"

"แม่ค่ะ ตอนนี้ร่างกายหนูอ่อนแออยู่นะคะ"

"แม่ขอยกเลิกสิทธิในการใช้อินเตอร์เน็ตเป็นการถาวร"

เกรซเลยเดินหนีไปเลย

แหมแต่คู่เต้นเกรซก็หล่อซะขนาดนั้น

"แอมเบอร์ ฉันว่างานนี้ปีหน้าไม่สมควรจัดอีกแล้วละ ไม่เหมาะสมอย่างมากๆ"

"เธออายุเท่าไร" เด็กผู้ชายถาม
"18" พอลลีนตอบ
"แก่มากเลยนะ แล้วเป็นอะไรที่ปาก เริมหรอ น่าขยะแขยงอะ"

นั่งติดตามระยะประชิด สนุกมากค่ะ

เลยจัดการจูบซะ

ยี้ๆ แหวะๆ ถุยๆ

"เกิดอะไรขึ้น" แม่ของพอลลีนรีบวิ่งมา

"ผู้หญิงคนนั้น ผมบอกเธอว่าเธอเป็นเริมที่ปาก เธอก็จูบผม แบบนี้ผมจะติดเริมไปด้วยไหมเนี่ย แหวะๆ"

"ไม่ใช่เสมอไปหรอกจ๊ะ"

"พอลลีน ลูกทำแบบนี้ทำไม"

"แม่ก็น่าจะเห็นแล้วนะคะ"

"หนูหลงรักในสเน่ห์ของเขาก็เลยทำไปค่ะ"

ทุกคนมองความประหลาดของการกระทำของพอลลีน

พอกลับมาถึงบ้านนางก็รีบขึ้นห้องทันทีโดยใส่รองเท้าย่ำขึ้นไปด้วย

แม่อารมณ์ไม่ดีเอามากๆ

พอลลีนไม่สนใจใครใส่รองเท้าเปื้อนดินเข้าบ้านแถมยังฝากรอยเท้าไว้

พ่อก็เลยซวยกว่าใครเพื่อนมาเช็ดรอยเท้า

เกรซเริ่มมีอาการไอ ท่าจะไม่ค่อยดี

พอลลีนนั่งเศร้าอยู่

เช้าวันต่อมาหลังจากแม่มาส่งหน้าโรงเรียน พ่อเห็นแม่ไปแล้วพอลลีนก็หนีเรียนทันที

ไปอ่านหนังสือเรื่องปอด

ที่ห้องสมุด

จำทุกอย่างให้ขึ้นใจ

กลับมาบ้านพยายามจะย่องเข้าไปเงียบๆ

"พอลลีนแกไปไหนมา ครูใหญ่เป็นห่วงมากรู้ไหมพอแกไม่มาโรงเรียนวันนี้ เขาเลยโทรมาถามที่บ้าน"

"ไปห้องสมุดมา" พอลลีนตอบ

"แกจะให้ฉันเชื่อแกยังงั้นหรอ"

พอลลีนหงุดหงิดและโมโห เธอรูดซิบกระเป๋าเทหนังสือที่ยืมมาจากหนังสมุดลงบนพื้นให้แม่เห็นว่าไปห้องสมุดจริงๆ

ผัววววววววววววววะ

แม่เลยตบหน้าฉลองซะ

มื้อเย็น

แม่ยังคงไม่พอใจกับพฤติกรรมของพอลลีนอย่างมาก

พอลลีนเลยเอาคืนด้วยการยกจานโยนอาหารเย็นใส่แม่

แม่ตกใจสุดขีด

กรี๊ดดดดดดดดด

พอลลีนรีบลุกจากโต๊ะหนีไปด้วยท่าทางเหมือนลิงอุรังอุตัง

"บ็อบ ฉันอยากไล่พอลลีนให้พ้นๆจากบ้านนี้ไปเลย"
"ลูกมันยังเป็นแค่วัยรุ่นเองนะ"
"มันเป็นโรคประสาท นี่คุณอยากมาเข้าข้างมันนะ ไม่งั้นฉันจะหย่าคุณแน่ๆ หย่าโดยไม่ทันตั้งตัวเลยด้วย"

"คุณอย่า..." พ่อพยายามพูดให้แม่ใจเย็น
"นังนั้นมันอันตรายชัดๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเพื่อนถึงหายหัวไปหมด"

พอลลีนแอบฟังอยู่ข้างนอกห้องพ่อแม่

"คุณมันต้องบ้าแน่ๆถึงทนอยู่กับมันได้"
"ฉันพยายามๆๆแล้วก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะรักคนอย่างมันลง"

สิ่งที่เศร้าใจที่สุดของพอลลีนไม่ใช่ที่คนรอบข้างรังเกียจเธอ แต่คนที่ให้กำเนิดเธอ เช่น แม่ที่ดูเหมือนจะไม่เคยรักเธอเลย

พอลลีนจึงได้แต่สะอึกสะอื้นร้องไห้อยู่คนเดียว

วันต่อมาระหว่างเดินกลับบ้าน

เจอนกตายอยู่ข้างหน้า เลยใช้กระดาษช้อนนกขึ้นมา

แล้วรีบเก็บใส่กระเป๋ากลับบ้าน

สาวกระโดดเชือกมาเจอจึงมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ

เมื่อถึงบ้าน พอลลีนรีบไปหยิบเครื่องมือมาเตรียมพร้อม

แต่หล่อนก็หลอนจริงๆ อ่ะ

แล้วก็จัดการ

เอาเครื่องในนกใส่ในถ้วยเล็กที่เตรียมไว้

เห็นเลือดทีไรเป็นไม่ได้ นางก็เลียแผล็บ

กำลังเคลิ้มๆ แม่มาถึงเคาะประตู

"พอลลีน แม่กลับมาแล้ว เป็นอะไรหรือเปล่า"

นางเลยตื่นจากภวังค์

"หนูปกติดี ไปๆๆซะ"

เสร็จแล้วนางก็เลยเอาเศษที่เหลือโยนทิ้งชักโครก ล้างมือ บ้วนปาก

แล้วก็เข้าไปในห้องเกรซ เธอพยายามเข้าใจสิ่งที่เกรซต้องเผชิญมาตั้งแต่เด็ก

ในโต๊ะอาหารพ่อถามพอลลีนว่า

"พอลลีนชักโครกลูกตันอีกแล้วนะ ลูกกดอะไรลงไปหรือเปล่า"

"สงสัยหนูจะกินอาหารพวกเส้นใยน้อยไปหน่อยค่ะ"

"พอได้แล้ว" แม่บอก

"เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจะมาคุยกันในโต๊ะอาหารเลยนะ"

"บ๊อบบางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนว่าคุณเป็นลูกคนที่สามเลยนะ"

พอลลีนกำลังจะลุกจากโต๊ะ

"จะลุกไปไหนกัน ยังไม่ได้ขออนุญาตเลยนะ"

"งั้นขออนุญาตลุกจากโต๊ะนะคะ"

"ไม่ จนกว่าจะทานอาหารเย็นให้เสร็จ

"ก็อิ่มแล้ว หนูไม่อยากบริโภคแคลอรี่เข้าไปอีกหรอกค่ะ"

"แล้วเราก็ไม่ควรเอาเรื่องวัยทองมาอ้างเรื่องน้ำหนักขึ้นด้วยค่ะ" พอลลีนพูดจบแล้วก็ลุกจากโต๊ะไปทันที

เกรซดูจะชอบใจมาก

พ่อเลยรีบพูดว่า"คุณยังดูดีมากเลยนะ"

แม่เลยได้แต่นั่งหน้าหงิก

นางก็พูดกับพระเจ้าอีกครั้ง ทั้งเรื่องกินมากไป มีเซ็กส์ครั้งแรก น้องสาวกำลังตายอย่างช้าๆ เรื่องไม่ถูกกับแม่ แล้วก็ที่พระเจ้าให้ฮอร์โมนมา

แล้วนางก็ฝันอีกครั้ง เอ๊ะล้วงแล้วเจออะไร

เป็นหัวตัวเอง

เช้าวันต่อมา แม่เดินมาหา

"แม่ขอคุยด้วยหน่อย"

"หนูทำอะไรอีกละ"
"เปล่าไม่ได้ทำอะไร แม่แค่อยากจะคุยด้วย"

"แม่พึ่งได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ตอนแม่เข้าชมรมอ่านหนังสือ เป็นหนังสือที่ทำให้สะท้อนตัวเองได้ดีมากๆ บอกตามตรงถึงแม่จะอ่านเล่มนี้อยู่คนเดียวก็เถอะ แล้วก็ยังเรื่องชมรมที่เหมือนเป็นข้ออ้างให้ผู้หญิงมาเจอกัน"

"มันทำให้แม่รู้ว่าต้องอดทนกับลูกเพิ่มอีกนิด"

"ดูเหมือนแม่จะเข้าถูกชมรมแล้วนี่คะ แม้จะสายไปหลายปีก็ตามที"

"ใจเย็นก่อน พอลลีน ดูเหมือนลูกจะมีพฤติกรรมต่อต้านสังคมนะ"

"ก็ไม่เห็นวัยรุ่นคนไหนไม่เป็นพวกต่อต้านสังคมเลยนี่คะ"

"ตอนอายุเท่าลูก ยายก็ทำแม่เจ็บปวดจนกว่าจะหาคำใดมาอธิบายได้"

เดี๋ยวขอพักก่อนแล้วจะมาต่อ

กำลังหนุกเล้ยยยยย
กดรีเฟรชรออ่านทุกครึ่งชั่วโมง

"แม่ไม่อยากให้เราสองคนซ้ำรอยแบบนั้น"

"พูดจบแล้วยัง" พอลลีนถามแม่

พอลลีนทิ้งให้แม่นั่งเสียใจว่าตกลงมันสายไปแล้วหรืออย่างไรสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างเธอและลูกสาว

ตอนเช้าตรู่ ในบ้านยังรูดม่านปิดอยู่แต่จะได้ยินเสียง

อบิเกล : นาตาลี เธอมันโง่ดักดานจริงๆคำว่า *unt ใช้ตัวซีนะยะ

นาตาลี : มันก็ใช้ตัวk ก็ยังอ่านออกเสียงและเข้าใจได้เหมือนกันไม่ใช่หรอ

อบิเกล : ให้ตายเหอะ ขีดฆ่าทิ้งเลยนะนาตาลี

พอลลีนก็แอบดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น

โดนซะแล้ว

เล่นกันหนัก

จะไปเหลือหรอ ไม่รอดแน่ๆ

มาถึงโรงเรียนพอลลีนก็จัดการอย่างสาสม

คนแรกก็ไอ้หยองอดัม

และสองสาว

ปรากฎว่าเป้าหมายอีกคน คือ นาตาลี

พอลลีนผลักอบิเกลให้ออกไปให้พ้นทาง

นพนภา หรือ มุนินทร์มันเด็กๆ ต้องพอลลีนอีสาวโคตรเพี้ยน

จับหัวให้ถนัด

แล้วโขกกับตู้ล็อกเกอร์แบบนี้

ปังงงงงงงงงงงงงงงง เสียงหัวนาตาลีกระแทกตู้ดังไปทั่วห้องโถงโรงเรียน

บังอาจมาลูบคมกัน

โหดซะเลือดกระเซ็นออกจากปาก

แฮ่ พอลลีนขู่เหมือนหมา

สะใจที่สุด

ผลจากการกระทำดังกล่าวทำให้ครูใหญ่เรียกพอลลีนไปคุย

"เธอไม่มีความอดทนบ้างเลยหรือยังไง"

"ครูใหญ่ค่ะ หนูเป็นเหยื่อจากการกระทำเช่นนี้นะคะ แล้วอีกอย่างมันไม่ใช่ความผิดของหนูด้วยที่เกิดมาแล้วสารเคมีไม่เท่ากัน"

"พอลลีน เธอหยุดหาข้ออ้างซะทีเถอะ" ครูใหญ่บอก

"จากที่ครูดูแฟ้มประวัติของเธอไม่เห็นมีพูดถึงไอ้เรื่องสารเคมีไม่เท่ากันหรือป่วยทางจิตอะไรนั้นเลย"

พอลลีนตอบอย่างร่าเริง "งั้นครูลองส่งหนูไปหาจิตแพทย์เพียงแค่ห้านาทีสิคะ แล้วความเห็นของหมอจะทำให้ครูเข้าใจทั้งหมดเอง"

"แค่นี้เรียบร้อยไหมคะ" พอลลีนถามครูใหญ่


"เธอต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เธอทำลงไป"
ครูใหญ่สรุปการลงโทษในครั้งนี้

พอลลีนยิ้มแฉ่ง "งั้นหนูไปล่ะค่ะ"

แล้วก็ลุกขึ้นไปทันที

เมื่อกลับถึงบ้านก็โดนแม่ด่าอีกยก

"ลงโทษอย่างไม่มีกำหนด แกทำอะไรลงไปรู้ไม่อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้ว ทำไมทำแบบนี้"

"หนูมีอาการ boderline personality disorder เป็นมาหลายปี มันรอเวลาร้องเรียกหาคนช่วยอยู่" พอลลีนบอกด้วยหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไร

@sherlock ใกล้แล้ว ไม่ถึงร้อยรูป

"ขึ้นไปที่ห้องแกเดียวนี้"

พอลลีนเอาเท้าวางบนโต๊ะท้าทายแม่

"บ๊อบบบบบบบบบบบบบบบบ" แม่เรียกพ่อมาจัดการ

แล้วนางก็จัดแจงกรีดตัวเองเป็นสัญลักษณ์คล้ายกับไม้กางเขน

แล้วก็มานั่งลูบไปลูบมาในห้องน้ำ

แม่เคาะประตูแล้วก็เปิดประตูห้องน้ำทันที

"ส่งที่ดูดส้วมมาสิ พ่อแกกับแกทำตัวน่ารังเกียจจริงๆ"

"แกทำอะไรกับแขนเนี่ย"

"ไม่ต้องห่วงหรอกแม่แค่ทำแทตทู"

"เด็กผู้หญิงที่ไหนกล้าจะทำไม้กางเขนบนแขน"
แม่เริ่มด่าเป็นชุด

"แค่สัญลักษณ์กาชาดนะแม่"

แม่เริ่มทดไม่ไหว "บ๊อบบบบบบบบบบบบ"

เลยเรียกพ่อมาจัดการอีกรอบ

บรรยากาศโต๊ะกินข้าวมาคุมากๆ

เกรซถาม "ทำไมวันนี้ทุกคนดูเศร้าจังเลยคะ"

"ไม่ใช่ลูก เราผิดหวัง พี่สาวลูกทำตัวได้น่าผิดหวังมากวันนี้"

"ลูกรู้ไหมพ่อต้องลำบากแค่ไหน เหนื่อยแค่ไหนกว่าจะให้ลูกเข้าโรงเรียนนี้้ได้ แล้วตอนนี้มาทำตัวจนเกือบโดนไล่ออกอีก พ่อรู้สึกแย่มากๆ"

"ไม่ใช่หนูซักหน่อยที่ใช้ความรุนแรง แต่คนอย่างนาตาลีสมควรจะโดนชกเข้าทีหน้าซักทีหนึ่ง"

"พ่อพยายามจะสนับสนุนลูก แต่ตอนนี้พอแล้ว พอซักทีกับเรื่องหมอลมแล้งๆหลอกลวงตัวเองไปวันๆ ตอนนี้แค่ไปทำงานในร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดยังไม่ได้เลย"

"หยุดพูดก่อนสิค่ะ หนูยังไปสอบGEDได้ แล้วก็เข้าเรียนมหาลัย จบแล้วเปิดรักษาเองก็ได้"

"อย่างที่พอบอก อาชีพหมอของแกมันหลอกตัวเองไปวันๆเท่านั้น"

น้องเกรซถึงกับเครียด

พอลลีนจึงได้เงียบลงไป

ตัดมาที่ความฝันเธออีกครั้ง

มีคนบูชาเธอ

ฉันอยากยิ่งใหญ่ ฉันอยากให้คนยอมรับ

เลยต้องอยู่บ้านกับแม่

"จู่ๆก็คิดถึงเวลากินอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งบ้าน" พอลลีนพูดขึ้นมา

"จะให้ฉันปลุกแกไหมละ"

"คิดอีกทีไม่เอาดีกว่า"

"พ่อกับแม่ยอมเอาเงินเท่าที่มีเพื่อให้แกไปหาจิตแพทย์อาทิตย์หน้า หวังว่าคราวนี้แกจะยอมเปิดใจคุยกับหมอได้ซํกทีนะ"

พอลลีนเลยบอกแม่ว่า "ถ้าลำบากหนักก็เอาเงินที่จะส่งหนูเรียนมหาลัย มาใช้ก็ได้"

แม่ได้แต่ถอนหายใจ "เรากำลังสวดขอปาฏิหารย์อยู่"

"งั้นก็หวังว่าปาฏิหารย์ของหมอจะช่วยแก้ไขสิ่งที่บาทหลวงวิลเลี่ยมทำไว้กับหนูก็แล้วกัน"

เสียงโทรศํพท์ดังที่บ้านในเย็นวันหนึ่ง

แม่ถึงกับนั่งเครียด พ่อเดินเข้ามาหา

"คุณหมอโทรมาบอกว่าให้เกรซเข้าคิวรอเปลี่ยนถ่ายปอดค่ะ" แม่บอกหน้านิ่งๆครุ่นคิด

@kong846 อันนี้บอกให้ไม่ต้องลุ้นว่าบาทหลวงไม่ได้ทำอะไร มันเฉลยไว้ตั้งแต่พอลลีนไปอาละวาด กับบาทหลวง แค่นางไม่ชอบคำเทศน์ของบาทหลวง เพราะเป็นสิ่งที่แม่บังคับให้ไป สิ่งที่แม่บังคับ นางพาลเกลียดหมด



"ผมไม่เข้าใจเกรซก็ดูแข็งแรงดี"

พอลลีนได้ยินที่พ่อแม่คุยกันเรื่องน้อง

แม่ไปเยี่ยมเพื่อนที่ไม่สบาย

"ทำอะไรอยู่อะเกรซ"

"ดูรูปอยู่ ฉันหวังว่าฉันคงอยู่นานพอจนได้แต่งงาน"

"พี่จะทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อช่วยเธอเอง"

พอลลีนบอกกับน้องสาว

แล้วพอลลีนก็หยิบแขนน้องมาเลีย แผล็บๆๆ

"ทำแบบนี้ทำไมอะ" เกรซถาม

"พี่ศึกษามาว่าคนที่ป่วยด้วยโรคเดียวกับเธอผิวหนังมักจะมีรสชาติเหมือนเกลือ"

เกรซเลยลองบ้าง

เกรซก็รู้สึกว่ามันเหมือนเกลือจริงๆ

สองพี่น้องเลยหัวเราะกันคิกคักๆ

"ถ้าได้แต่งงานจริงๆ ฉันอยากให้พี่เป็นเพื่อนเจ้าสาวนะ"
เกรซบอกพอลลีน

นางเลยอึ้งไปเลย

จู่ๆพอลลีนก็พูดเปิดใจว่ากำลังพยายามทำให้พ่อแม่ภูมิใจแม้จะโดนไล่ออกจากโรงเรียนก็ตาม เธอบอกว่าหันไปรอบๆ เธอก็รู้ว่าไม่มีแค่เธอเท่านั้น

พ่อดีใจมากที่ในที่สุดพอลลีนก็คิดได้และเปลี่ยนแปลงตัวเองได้

แม่บอกว่าพรุ่งนี้พ่อกับแม่จะเข้าไปทานอาหารกันในเมืองจะแล้วจะให้เจนนิเฟอร์มาคอยดูแลทั้งสองคน

เกรซทำหน้ายี้

ส่วนพอลลีนบอกเจนนิเฟอร์อายุมากกว่าเธอแค่สองปีทำไมถึงเอามาดูแล

แม่บอกว่า "เพราะเจนนิเฟอร์เป็นคนดี มีบุคลิกน่าเคารพไงละ"

แล้วจู่ๆเกรซก็อาการกำเริบ

พ่อรีบไปโทรเรียกหมอ

นางมีอะไรบ้างอย่างอยู่ในหัว

พอลลีนคุยกับพระเจ้าอีกครั้ง นางขอบคุณพระเจ้าที่ให้สมองและแรงในการทำสิ่งยากๆ และขอบคุณพระองค์ที่เชื่อนางในตอนที่ไม่มีใครเชื่อ และท้ายที่สุดนางก็เริ่มเชื่อในตัวพระองค์มากขึ้น

แล้วนางก็วัดเตียงน้องสาว

นางเตรียมตัวอะไรซักอย่าง

นางก็นึกถึงความฝันว่านางเป็นหมอผ่าตัดอีกครั้ง

เหมือนนิมิตรหมายอันดี นางยิ้มออกมาออย่างสุขใจ

แม่เคาะประตูเรียก

"นอนอะไรกันนานขนาดนี้"

"หนูจำเป็นต้องนอนให้ครบแปดชั่วโมง

"เจนนิเฟอร์โทรมาบอกว่ามาไม่ได้เดี๋ยวพอจะมาอยู่แทน"

แม่เลยเข้าเมืองไปคนเดียว จริงๆแม่ไปคุยกับหมอเรื่องของเกรซ

พอลลีนใส่อะไรซักยาลงในถ้วยชา

เธอบอกถ้าแม่ห่วงพ่อแบบที่เธอห่วงแม่คงให้พ่อดื่มชาเยอะๆเพราะมันจะช่วยชะลอความแก่

พ่อดูท่าจะซึ้งใจที่ลูกสาวทำตัวดีขึ้นแล้วยังกำชับว่าสิ่งที่แม่ทำไปเพราะรัก

แล้วก็ไปยืนหน้าบ้าน คุยกับสาวกระโดดเชือก

"ฉันขอโทษที่เคยพูดไม่ดีกับเธอ มากับฉันหน่อยสิฉันมีเชือกกระโดดที่ไม่ได้ใช้ เพราะน้องป่วย"

ตอนแรกลังเลในี่สุดก็ตามมา

โปะยาสลบ

เกรซวาดรูประบายสีไปตามเรื่อง แล้ว พอลลีนก็เข้ามาหา

พอลลีนบอกว่าอีกหน่อยเกรซจะเข้าใจในสิ่งที่เธอทำ

แล้วก็โปะยาสลบน้องอีกคน

แล้วพอลลีนก็ถือกรรไกรกับหวีมาในห้องน้ำ

ตัดผมตัวเอง

อุปกรณ์เตรียมพร้อม

โดยนางจะเอาปอดของสาวกระโดดเชือก

นอนตาย

มาใส่ให้น้องสาว

นางกล้อนผมตัวเองเพื่อเป็นหมอ เพื่อรักษาน้อง เพื่อจะได้แน่ใจว่าน้องสาวสุดที่รักปลอดภัย

แม่กลับมาถึงบ้านแล้ว

พอลลีนเอาปอดมาเปลี่ยนให้น้องโดยหวังว่าน้องต้องหายดี

แม่เข้าบ้านก็ตะโกนหาเกรซ

พอเดินมาเจอผัวตัวเองโดนมัดก็ตะโกนหาเกรซอย่างเดียว

แม้แต่ผัวตัวเองก็ไม่ช่วย ไม่แม้แต่จะตะโกนหาพอลลีน

"เกรซ เกรซอยู่ไหนลูก"

เก็บงานขั้นสุดท้าย

แม่เปิดประตูที่เชื่อมกับโรงรถมาเจอ

ถึงกับตะลึง

"แกทำอะไรลงไป" เสียงแม่ตกใจและไม่เชื่อภาพที่เห็นข้างหน้า

"ทำอะไร หมายถึงอีกร่างหรอ หนูไม่รู้จะทำไงกับร่างข้างๆดีหลังจากได้ปอดมาแล้ว"

แม่พูดไม่ออกได้แต่ส่งเสียงกรี๊ดร้องแล้ววิ่งไปเขย่าตัวลูกสาวคนโต

เสียงกรี๊ดร้องปนเสียงสะอื้นของแม่ เธอคว้าตัวลูกสาวมากอดไว้

ส่วนพอลลีนก็ร้องไห้

พอลลีนอาจจะร้องไห้เพราะกอดจากแม่ หรือ เพราะนึกว่าแม่ยอมรับเธอแล้วในที่สุด เธอทำให้แม่ภูมิใจได้แล้ว เธอช่วยน้องได้แล้ว...

แม่กรี๊ดร้องเต็มเสียงอีกครั้งพร้อมน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา


แต่น้ำตาของแม่คงต่างไปจากพอลลีนอย่างแน่นอน

แจ๋วหลบ





ดูแล้วได้อะไรกันมาบ้างอย่าลืมมาคุยกันนะ



ชงยาหอมตราห้าเจดีย์กิน -..-

โอยในที่สุดก็จบซะที ติดตามจนตาเปียกเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่นำมาฉาย ฝันดีนะคะคืนนี้

เธอบ้าจริงๆแต่ทำไปต้องการให้แม่ยอมรับ

เนื่องจากทั้งหน้าตา พฤติกรรมนางใครเห็นก็รักไม่ลง

น้องนางตายใช่มั้ย - -"

เข้าใจชัดเจนเลยที่บอกว่าเรื่องนี้ มันหนังดราม่าที่มีความโหดเข้ามาปน
ฉากสุดท้ายที่แม่กอดพอลลีนนั้น ดูแค่ภาพยังสะเทือนใจเลย ฉากที่แม่
ระบายความในใจกับพ่อว่ากลัวตัวเองเป็นเหมือนแม่ตัวเอง ฉากที่แม่
พยายามคุยกับพอลลีน ทั้งหมดมัน เศร้ามาก

น้องตาย

นางป่วยแล้วก็ไม่มีใครพาไปรักษาอย่างจริงจัง แต่ป่วยในแบบรู้ตัว จริงๆนางก็ไม่เลวร้ายนะ รักน้องอยากช่วยน้อง ตอนแก้แค้นนาตาลีก็ทำเพราะนางอยากปกป้องตัวเองและครอบครัว เพียงแต่คนนึกว่าแค่เพี้ยน ไม่นึกว่าจะบ้า

หนุกอ่ะ พี่ว่าพอลลีนเป็นแบบนี้หลักๆเลยมาจากแม่อ่ะ
ขอบคุณคนฉายนะจ๊ะ

แง่บบบ.... -..-